विरंगुळा

आमच्या कडे कधीच शिळ उरत नाही.

कारण ज्या दिवशी जेवण मला आवडतं ते अन्न तिला आवडत नाही, आणि तिला आवडलेलं मी पोटभर खाऊ शकत नाही.

आठवड्यातले तीन दिवस कोणीतरी एक पोटापेक्षा जास्त खाऊन तृप्त असतो तर उरलेले तीन दिवस दुसरा, कारण स्वयंपाक सरासरी एक दिवसाआड चांगला बनवला जातो.

अर्थात माझ्या दृष्टीने उत्तम म्हणजे तिच्या दृष्टीने बेचव ह्या व्याख्येप्रमाणे.

आठवड्याचे उरलेले तीन दिवस मी कमी जेवतो याची दोन कारणे, एक म्हणजे आमची अन्नपूर्णा इतकी देखील वाईट स्वयंपाकिण नाही की पूर्ण उपाशी राहावे लागेल. आणि दुसरं म्हणजे मला आवडलेलं तिने खाल्लं तर तिचं मन कसं भरेल?

पूर्वसूत्र :
अखेरीस दुसऱ्या दिवशी दुपारी बारा वाजता त्याचे ते यंत्र किंवा उपकरण सेटिंग करून तयार झाले आणि आमची तयारी पूर्ण झाली. पद्या मला खोलीत घेऊन गेला तेव्हा सायन्स फिक्शन चित्रपटात दाखवतात तसले टाईम मशीन छाप यंत्र बघायला मिळेल असे मला जरी वाटत नव्हते,  तरी टेबलवर ठेवलेल्या त्या छोट्याशा वस्तूची  मी खासच अपेक्षा केली नव्हती !
 
भाग ४

एक टिनपाट महानगर होतं
तिथं एक आय्-डी होता
हा आय्-डी कसा होता?
विद्वज्जड, विचारवंत, साक्षेपी, प्रत्युत्पन्नमति इ.इ.
त्याचा दिवस कसा जायचा?
सक्काळी सक्काळी कायप्पावर इधरका माल उधर सर्कवायचा
लंच टायमात एका संस्थळावर काही अभ्यासपूर्ण टंकायचा
काॅफी ब्रेकात दुसर्‍या संस्थळी थोडा साक्षेपी पिंकायचा
परतीच्या घामट ट्रॅफिक जॅमात पाठथोपट्या प्रतिसादकांस धन्यवादायचा अन् पायखेच्या प्रतिसादकांना हेडाॅन भिडायचा.

एकदा काय झालं?
जरी सबकुछ होतं झिंगालाला तरी वैचारिक वैफल्य आलं बिचार्‍याला.

पूर्वसूत्र :
…. तीन दिवसांनी आग विझली तेव्हा धीरावतीचे भाऊ आत शिरले आणि त्यांनी वाडा पिंजून काढला. पण काळ्याठिक्कर पडलेल्या भिंतीमध्ये क्रियाकर्म करण्यासाठी एकही हाड सापडले नाही की धीरावतीच्या अंगावरच्या दोनशे तोळे सोन्याच्या दागिन्यांपैकी गुंजसुद्धा मिळाली नाही. मधल्या बंदिस्त देवघराचे दार अर्धवट जळलेल्या अवस्थेत उघडे होते. थोरल्याने तिथून आत नजर टाकली तेव्हा त्याला जे दृश्य दिसले ते पाहून त्याची वाचाच बंद झाली ! …
भाग ३

मागील दुवा : https://misalpav.com/node/42377

या शंकेत हसण्यासारखे काय होते कोण जाणे. घाटे सरांना प्रचंड हसू आले. पोट धरून ते हसत राहिले. सरच हसता आहेत म्हंटल्यावर सगळा वर्ग हसायला लागला. निमीत्तच हवं होतं कायतरी.
हे हसू थांबतय न थांबतय तोच दारात महादू शिपाई येवून उभा राहिला.

रेवा दोन दिवसांपासून थोडी गप्प गप्प आहे, या भावनेनं मधुरा अस्वस्थ झाली होती. वयात येत असलेल्या आपल्या लेकीशी बोलावं, तिचं म्हणणं समजून घ्यावं, असं तिला मनापासून वाटत होतं, पण तिला वेळच मिळत नव्हता.

मागील दुवा https://misalpav.com/node/42365

इतक्यात तिसरी घंटा झाली. गजेंद्रगडकर बाई ही वर्गात आल्या. सगळॅ जणगणमन साठी उभे राहिले. संपल्यावर खाली बसले. बाईनी उपस्थिती घेतली.
आमच्या डोक्यातून दप्तराचा विषय काही जात नव्हता. समोरचा रिकामा बेंच दुसरे काही सुचूच देत नव्हता.

भुलीची कोठी आणि त्यासाभोवातलचा रिकामा माळ, जो भुलीचा माळ म्हणून ओळखला जाई, आमच्या गावातले एक कुप्रसिद्ध ठिकाण होते.

मागील दुवा : https://misalpav.com/node/42343
हा मोका साधून म्हादू शिपायाने एकदम बोलो भारत माता की ...असे म्हंंटले. त्यावर पोरानी ही हात उंचावून जोरात जय म्हंटले आणि आमचे समूहगीत संपवले.
मटंगे बाईनी आम्हाला गायन वर्गात चला अशी खूण केली. पण त्याकडे लक्ष्य न देता काय व्हायचं ते होऊ दे म्हणत आम्ही मुलांमधे जाऊन बसलो.
त्या दिवशी कार्यक्रम संपला तसे आम्ही तेथूनच पसार झालो. हेडमास्तर बोलावून घेतील या भीतीने दप्तरे वर्गात तशीच ठेऊन रिकाम्या हाताने घरी गेलो.

नमस्कार मिपाकर्स !
फार दिवसांनी पुन्हा एकदा या लेखनप्रकाराला हात लावला आहे. वैज्ञानिक फँटसी किंवा काल्पनिका. यात काही शास्त्रीय सत्ये, बेसिक गृहीतके म्हणून आली आहेत. तथापि ही संपूर्णपणे काल्पनिक कथा आहे. इतकी काल्पनिक की योगायोगानेसुद्धा यासारख्या घटना कुठे घडल्या असण्याची शक्यता नाही. त्यामुळे याला डिस्क्लेमरची गरजच नाही. फक्त आणि केवळ मनोरंजनबुद्धी जागृत ठेवून वाचणे. :)

द टाईमब्रिज अर्थात कालसेतू