शृंगार

त्या ओठातिल शब्द
मदनउत्कट होऊनी झरतात
स्मितहास्याची लकेर स्वरमय
खग चिमणे किलबिलतात

बंद पापणी मन चंचल
पर फुलाफुलात विहरतात
चुंबुनिया मधुपराग सालस
शीळ ओळ आळवतात

कोण कळे ना प्रतिमा केवळ
स्पर्श उणे दरवळतात
शकुनगंधमय वास सदाही
तळहृदयी वावरतात

......................अज्ञात

काही शे वर्षांपूर्वी कोणीतरी एक शोध लावला
म्हणे चंद्र हा सूर्याचे तेज वाहतो
नाही असेल खरे, सिद्धही झाले होते म्हणे
.
.
बहुदा ज्याने हा शोध लावला त्याने
कधी तुला पहिलेच नसेल
पहिले असते तर
.
.
नको जाऊ दे
झाले ते बरेच झाले
.
.
काय तर म्हणे चंद्र सूर्याचे तेज वाहतो
असेल असेल :)

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(खुप दिवसांपूर्वी लिहीलेली कविता)

.

नाचते नार तोऱ्यात फार नखऱ्यात माळुनी गजरा
चाळ ते पायी तालात छान डौलात खिळवती नजरा

ओठिचे हास्य मधुजाल गाल ते लाल भान हुरहुरते
होउनी दंग चोळीत तंग वेडात ध्यान भिरभिरते

हातची काकणे नाद घालुनी साद दावती मेंदी
ती अदा करतसे फिदा विसरुनी क्षुधा वाढती धुंदी

चमकती नयन सोडुनी तीर हृदयात थेट ते त्यांच्या
मेखला खास झुलवून हात अदबीन हाती ये त्यांच्या

भिंगरी गरगरा फिरत राही भरभरा सावजा पाठी
रंगता महल रंगात येतसे शीळ कुठुनशी ओठी

पापी ते पोट बोटात नोट थाटात ओढ गाठीची
थिरकतो ताल दावी कमाल ती नार नजर भेटीची

.

आमच्या आगामी " नायक क्रमांक एक" या चित्रपटातले शिर्षक गीत खास आमच्या चाहत्यांसाठी.

या चित्रपटाची पटकथा, संवाद आणि गीते आम्ही स्वतः लिहिली आहेत याची वाचकांनी कॄपया नोंद घ्यावी.

(कंसातल्या सुचना दिग्दर्शकासाठी असुन, नायक नायिकेने कंसाबाहेरच्या शब्दांचे गायन करत नॄत्य करायचे आहे. चित्रीकरण सुरु करण्या आधी कॅमेरामॅनच्या कॅमेर्‍याची बॅटरी चार्ज आहे कि नाही ते तपासावे)

(ज्याच्या कडे बर्‍यापैकी कपडे असतील त्यालाच नायक म्हणुन घेण्यात यावे. नायिका आम्ही आधिच निवडली आहे. तिच्या आईने तीला बर्‍यापैकी कपडे घालुन चित्रीकरणाला पाठवायचे आश्वासन दिले आहे)

रंगुनी रंगात मधुर............

माझ्या मिठीत विरघळू दे, कोमल तुझी ही शुभ्र काया
रात्रही मग होऊ दे स्तब्ध, चंद्रही नको अन् पुढे सराया

चढती लय श्वासांची, सांगते सर्व बिनदिक्कत
ओठ थरारती अलवार तुझे, तुझ्याशीच बंड करत

रातराणी आज फुलुन, आली तिच्या ऐन भरात
की तुझाच हा मत्त गंध, जीवघेणा उतरे ऊरात

हा हवेत कुंदपणा, कुठुनसा आज आला
त्यात कहर ही बट, चुकार खुणावते मला

आज नको मला, भान कुठल्याच जगाचे
तु ही नको सांगूस अन्, आज कुठे थांबायचे

पापण्यांची चलबिचल, का होतसे सये तुझ्या
मी न परका तुला, स्पर्श जरी हा पहिला

आज भेटायचे ठरले होते आपले किनार्‍यावर
जरा लवकरच आलो
अन् दूर उभा राहिलो
.
मी नसतांनाचा समुद्र आणि
मी तुझ्याबरोबर नसतांनाची तू
दोघांना बघायचे होते म्हणून
.
पण तू माझ्या आधीच पोहचली होतीस
किनार्‍यावर, समुद्राकडे तोंड करून
.
मनात म्हटले,
यु आर लेट यु फुल!
.
बेभान वाहणारा खारट वारा
तुझ्या कुंतलात अडकून तुला छळत होता
वाटले तुझ्या केसांमधून बोटे फिरवून
त्याला मोकळे करावे
पण इतक्यात तू मानेला
एक मोहक झटका देऊन त्याला झटकलेस
वाटले...
यु आर लेट यु फुल!
.

मागे वळता दिसते जेव्हा
संसाराची चौकट हसरी
नकळत होते कशी अचानक
पापण्यांची या झालर भिजरी

आठवणी नव नवलाईच्या
लख्ख काही अन्‌ काही पुसटशा
काही गाफिल, सावध काही
चुकार अन्‌ लडीवाळ जराशा

कधी उतावीळ, कधी अनावर
शांत डोह कधी उगाच डचमळ
आवरतांना सावरतांना
सैरावैरा उठते मोहळ

आठवात त्या भिजतांना मग
काळ जरासा थांबून जातो
तुझ्यासवे या जगण्याचा मग
उत्सव होतो... उत्सव होतो.

जयश्री अंबासकर

आजही माझा तिचे शब्दचित्र रेखाटण्याचा प्रयत्न चालू होता
अगदी नेहमीसारखेच
आजही मी तसाच भांबावून नि:शब्द होतो
अगदी नेहमीसारखेच

कोणी किती गहरे असावे?

किती अलंकार शोधावे उपमांसाठी
किती वृत्ते धुंडाळावी लयीसाठी
कुठून आणावे रंग तुझे भाव रंगवण्यासाठी
कसे जमवावे शब्द तुला मांडण्यासाठी

न कळे हे नेमके माझेचं असे कां व्हावे?