वाटतं असं... की
तुझ्या हातात मोगरा भरभरून ठेवावा..
आणि सुगंधाशी सुगंधाला स्पर्धा करू द्यावी..
नक्की मला वेडं करणारा त्यातला कोणता आहे? ते शोधण्यासाठी!
वाटतं असं... की
पावसाने शांत झालेल्या मऊशार हिरवळीत तुझ्यासवे एकरूप व्हावं..
खऱ्या मीलनाचा मृद्गंध
कळण्यासाठी!
वाटतं असं... की
तुझ्या हातांशी एकरूप झालेली मेहेंदी , मी नेहमी आठवावी..
हव्यास आणि सहजतेची ओढ यातला फरक..
मला समजण्यासाठी.
आमची पेरणा
अर्थात शब्दानुज यांची क्षमा मागुन....
रोज पुन्हापुन्हा तो ढुसक्या सोडतो
समोरचा नाईलाजाने नाकावर हात दाबतो
हजारो वर्षांपासुन तो त्या सोडतो
आणि दिवसभर पोट दाबून कळा सोसतो
खरेतर प्रत्येकाच्या शरीरातून ती बाहेर पडत असते
पण काहिंचे अस्तित्व नुसत्या वासावरुन ओळखता येते
पवनाच्या रुपातुन तो बाहेर पडतो
पोटाबरचे प्रेशर थोडेसे हलके करुन जातो
प्रत्येक श्वासातुन तो नाकात घुसू पहातो
श्वासाशिवाय थोड्या वेळानंतर जीव घुसमटतो
माझ्यासाठी ठेवलेल्या पिंडाकडे पहात, मी हटवाद्या सारखा बसलो होतो,
जाताजाता तिला अडकवल्या शिवाय, मी पिंडाला मुळी शिवणारच नव्हतो,
तिच्या एका निर्दय नकारा मूळे, मी हे जग सोडले, हे सर्वांना ठाउक होते,
तेव्हा मी अगतिक होतो, आता तिलाही तसेच झालेले मला पहायचे होते,
बर्‍याच शपथा घेतल्या आणि घालल्या गेल्या, मी कशालाही बधलो नाही,
आजूबाजूचे कावळेही प्रचंड दबाव टाकत होते, पण मी जागचा हललो नाही,
मला खात्री वाटत होती, अजुन थोडेसे ताणले, की ती नक्की येईल,
या जन्मी जरी नाही जमले, तरी पुढच्या जन्मीचे वचन नक्की देईल,
(दूर असलेला नवरा आज बऱ्याच दिवसांनी घरी येतोय म्हणून बायकोची उडालेली त्रेधा पाहून तिच्या मैत्रिणी तिची अशी फिरकी घेतात )
सांज दाराशी गं आली, सये भांडतेस कशा..
काय लागीर लागली अशा राती येड्यापिश्या ।
सये भांडतेस कशा, भरे घागर पाण्याची
तुझे ध्यान कोठे बाई? येळ जाहली जाण्याची ।
येळ जाहली जाण्याची, बिगीबिगी टाक पाय
आडवाट चकव्याची.. मन लागंल वढाय ।
मन लागंल वढाय, या गं चांदणचाहूली
भीव घाली गोरीमोरी तुझी कातर सावली ।
या गं चांदणचाहूली, रंग ठेव कि राखून
मीठ उतरून टाक.. वारे पहाते वाकून ।
तूज भेटिची ती रात्र, उशीरानेच जरा उगवली
आेढीच्या आतूरतेप्रमाणेच, लवकर मावळलीही
युगां प्रमाणे जाणवला, वाट बघण्याचा काळ तो
त्यातील गंमत काही औरच, असहाय्य तरीही सुखद तो
ठरली वेळ, ठरला काळ, ठरले बाकी सारे काही
पण ठरतच न्हवते बोलायचे कोणी आणि काय ते माहीत नाही
लाटांच्या सानिध्यात, सुरुवात काहीशी अंधुक झाली
संगीतमय त्या प्रसंगी मज पूनवेची भरती आली
शर्करेसम तूझे ते आेठ, प्रश्नार्थक गुरफटलेले
अन नाजूक तूझ्या त्या देही, जणू चंदन पांघरलेले
लहरत लहरत आली बहरत
साद मिळाली प्रेमाची
मंद धुंद ही गो...ड सुगंधी
कस्तुरि पहिल्या प्रेमाची
हाय तिचा तो चेहेरा मोहक
डोळे धुं....दं शराबी हो
तन ही नाजुक ,नाजुक काया
कांती त्यात गुलाबी हो
हातावरची मउ-मेहेंदि ती
जितक्या नाजुक रेषा हो
मनावरी ती भिनता होते
मोहक मोहक स्पर्शा हो!
संवादी ते शब्द असे की
श्रवणाने ऐकावे हो
शब्द शब्द ही शीतल छाया
शांत मना निजवावे हो.....!
भोग नव्हे तो योग सुगंधी
नशिबाच्या पलिकडला हो
जगता जगता हाती आला
नशिबाही तो हुकला हो!
बहुगुणी यांच्या मायामी बीच ऑटो शो या धाग्यातील फोटो बराच काळ डोळ्यासमोर पिंगा घालत राहिले. वाहनवेड्यासाठी वाहन काय असतं हे वेगळं सांगायला नको. तीच दारू असते, तेच प्रेम असतं, तोच जोश असतो, तेच समाधान असतं.
त्याच वरून प्रेरणा घेत सुचलेलं हे विडंबनकाव्य.
मूळ गाणं : कधी तू....
चित्रपट : मुंबई पुणे मुंबई
कधी तू.... स्टियरिंगवर बसण्याच्या क्षणात
कधी तू.... ड्रायव्हिंगच्या वेड्या अनुभवात
चांदणीला चंद्राची ओढ लागायचीच..
चंद्रकोरीच्या मिठीत मिलनाची आस असायचीच...
बघेल सारं जग आपल्याकडे
याची तमा कशाला बाळगायची...
चांदणीला चंद्राची ओढ लागायचीच...
रोज रात्री चांदणी चोरुन चांदोबाला पहायची...
चंदाराजाचं लक्ष्य नाही म्हणून सारखीच रुसायची...
तरीही चांदणीला चंद्राची ओढ लागायचीच...
रुसता रुसता एखादी मधूनच चमकायची
अन् चांदोबाचं लक्ष्य स्वतःकडे वेधायची...
कारण चांदणीला चंद्राची ओढ लागायचीच...
गंध मातीत, पहिल्या सरीत
भिजल्या रानात, घेऊन जा ||
श्रावणसरीत, रंगल्या नभात
सोनेरी उन्हात, घेऊन जा ||
साजणवेळात, भिजल्या क्षणात
रंगल्या गाण्यात, घेऊन जा ||
चिंब रातीत, मंद ज्योतीत
धुंदल्या मिठीत, घेऊन जा ||
