मुक्त कविता

क्रिंग क्रिंग क्रिंग क्रिंग
क्रिंग क्रिंग क्रिंग क्रिंग
स्वप्नात झाले होते
पटाईत आमचे (पटाईतांची पटाईतपणे माफी मागून!)
पंतप्रधान मोदींचे सचीव !! :)

क्रिंग क्रिंग क्रिंग क्रिंग
क्रिंग क्रिंग क्रिंग क्रिंग
त्यांनी विचारले गेले
वर्ष भर काय केले ?
ओबामां फोनु आला
डू यु नो अँड व्हॉट दे सेड ?
हॅप्पी न्यू यीअर !!
ओह मिपाकरांना आमचा
निरोप द्या
ओह मिपाकर
हॅप्पी न्यू यीअर !! बरं का !
हॅप्पी न्यू यीअर !!

श्री न. गोळे ह्यांच्या कविते ला मिळालेल्या प्रतिसादातून हा विषय घेऊन येण्याची परवानगी असावी.
कविता कुणाची असते , हा प्रश्नच मनास विचलित करून गेला , ह्या सर्व प्रतिसादांमधून.
हे प्रश्न मी कविते च्याच माध्यमातून विचारतो आहे. सर्वांनी कृपया जोड द्यावी.
विडंबन, जोड , सर्व काही - आपल्या सर्वांची कविता :)

कविता कुणाची

कवीच्या भावनेच्या अथांग समुद्रातून
अमृत स्वरूपात आलेली
ती कविता
कुणाची?

एक सूर्य
चांदण्या रात्री संथ जलाशयात
खड़े मारत बसलेला दिसला
'रस्ता चुकलायस का मित्रा?'
त्याच्या शेजारी बसत, हसत विचारले
म्हणाला ...
कंटाळा आला राव !
रोज रोज पूर्वेकडे उगवायचं
स्वत:लाच जाळत मावळतीकड़े जायचं..
रोजचा जन्म आणि रोजचाच मृत्यु
ते काय म्हणता तुम्ही?
संपृक्तता की काय, तशी स्थिती आलीय बहुदा
काहीतरी नवीन..
काही वेगळं करावंसं वाटतय मित्रा
एखादी हळुवार कविता ऐकावी
एखाद्या चित्रात संध्याप्रकाश व्हावं
अगदीच काही नाही तर
गेलाबाजार एखाद्या आमराईत मस्त ताणून द्यावी
आणि मग...

चविली जीभ माझी आज माझ्याच दातांनी
कापली बोटे माझी आज माझ्याच हातांनी -

जायचे होते कुठे? भरकटलो मी कुठे?
आणले कुठे मला आज माझ्याच पायांनी

यातना दिल्या ना कधी मी कुणाला
ऐकवले काय आज हे मला माझ्याच कानांनी

तेच झाले परके, समजले होते ज्यांना आपले
फसविले आज मला माझ्याच लोचनांनी

जगलो मी खरा यांनाच जगविण्यासाठी
मलाच मारायचे योजिले या सार्‍यांनी

सारेच बेईमान झाले, इमान आपले विकुनी
घेतला जीव माझा आज माझ्याच श्वासांनी

अस्सल (आणि उच्चही)

शिवकन्या यांची माफी मागून..

============================

कुंठीत धाग्यात्,कोण रिंगणात?
थुई थुई नाचे मोर्,पिसारा पुढे,मागे बाकी काही नाही!

नाचर्या पावसात, कोण रस्त्यात?
थांबते गाडी, रिकामी सीटे, बाकी प्रवासी कुणी नाही!

चेहरा मनात, कोण आरश्यात?
अलवार हसू, खुलते ध्यान, बाकी याद कसली नाही!

गमेना मित्रांत, कोण दिवसा स्वप्नांत?
लटका राग, मोहक हसू , बाकी ठावे काही नाही!

तपत्या उन्हात, कोण उरात?
गम्मत गुज,आठवण शिरशिरी, बाकी मग कुणी नाही!

चांदोबा असतोच तसा आजन्म उपाशी
तुपात पडलीयेना त्याच्या माशी !

तुपरोटी तो कसला खातो
चिरेबंदी गाण्यातली अंगाई ऐकत
मामा होऊन भटकत राहतो !
निंबोणीच्या झाडात गंधर्व होऊन
विराणी कुठलीशी गात राहतो.

बाबा ?, की आईनेच चांदोबाचा भागाकार केला,
म्हणूनतर नाही ना चांदोबा निंबोणीमागे लपला ?

* माझ्या उपरोक्त विडंबनास खरे तर एका पेक्षा अधिक शीर्षके सुचत होती, तुम्हाला काही चपखल शीर्षक सुचलेतर प्रतिसादातून जरुर नोंदवा.

* उपरोक्त विडंबन खालील बडबड गीताचे आहे :

चांदोबा चांदोबा भागलास का
निंबोणीच्या झाडामागे लपलास का

समईचा घेऊन हार ही रात उभी तलवार
गात्रात पौर्णिमा काळी भरजरी तलम अलवार

उन्मुक्त नदीसे जगणे या अधोवदन वेलीचे
वृक्षाचा खांदा नीरव पर्युत्सुक मंत्र भुलीचे

संन्यस्त शिळेच्या माथी का डाग तप्त चंद्राचा
अतृप्त भग्न वैरागी जोगवा त्यास गीताचा

नखखुडल्या माडांनाही का तृषा जहरभरणीची
जळतीच्या पागोळ्यांची का दिशा पार्थ बाणांची

साकल्यसूक्त गंगेचे भय लोभस हिरवे कहरी
हंबरून गायी सार्‍या उधळीत दिशा गिरिकुहरी

निर्लज्ज उगवती अंकी उन्मादी गातो पक्षी
पांघरी डोह काळोखी नवरातकिड्यांना रक्षी

अरे या ना रे
कि जीव गेला
कि जग गेलं, झोपा रे
अरे या ना रे
की थकली रे, ही जिंदगी , झोपा रे

ना सांज ना सकाळ,
सगळा अंधारच अंधार
आहे हुंकारांचं जंजाळ, झोपा रे

मोठा ना बारका, ना लंबू ना छोटा
मसणात जाऊन आता काढायच्यात झोपा

ना अंधरुन ना रजाई
ना उतरण ना चढाई
आहे देवदूतांची अंगाई, झोपा रे

जळतच गेली जळत जळत गेली
दिव्यांनी जळतच गेली ही जिंदगी
नाही विझली नाही विझली
हवेनेही नाही विझली ही जिंदगी

पुन्हा प्रश्न पडला मला जगण्याचा
स्वप्नांवर ताबा केवळ चांदण्यांचा

पाखरे अशी येतात कुठून येथे
साधा प्रश्न होता बुजगावण्यांचा

काल पर्यंत होते सारे षंढ इथे
आज होतो एल्गार स्वरांचा

जगतानाच त्यांनी जाळले मला इथे
मग प्रश्नच कुठे उरला स्मशानांचा

#जिप्सी

(हल्ली कुणीही उठतो आणि शिक्षणाला नावे ठेवतो. मी शिकलो नाही, अभ्यास केला नाही, पिरेड केले नाही, शिक्षणात ढ होतो हे सार अभिमानाने सांगतो. अशावेळेला आईवडीलांनी सांगितल्याप्रमाणे अभ्यास एके अभ्यास करनाऱ्या आमच्यासारख्याचे हे व्यंगात्मक दुःख.)