पुण्यात जरा ऊदासच वाटलं
शुक्रवार पेठेत एक माकड मारलं
रेल्वेने मग कोल्हापूरला गेलो
महालक्ष्मी मंदिरात एक विंचू ठेचला
मग बसस्टँडवर बिस्किटाचा पुडा खाल्ला
चालत चालत मिरजेला गेलो
वाटेत रुकडीला मुक्काम ठोकला
सांगोल्याला मावशीच्या घरी
तुऱ्याचा कोंबडा कापून खाल्ला
पंढरपुरात जेव्हा पोहोचलो
विठ्ठलाच्या नावानं टाळ कुटला
चंद्रभागेत बुडी मारुन
पुन्हा परतीचा रस्ता शोधला
पुण्यात आल्यावर जरा ऊदासच वाटलं
_________________
(आधारीत )
पूर्वी चार भिंतींमध्ये
जखडलेली स्त्री होती.
रांधा वाढा उष्टे काढा
आयुष्य ती जगत होती.
कावळा तिला शिवत होता
चार दिवसाची हक्काची
सुट्टी तिला मिळत होती.
स्त्री आज स्वतंत्र आहे
घरा बाहेर पडली आहे.
ऑफिसात जात आहे
धंधा हि पाहत आहे.
मुलांना शिकवत आहे
स्वैपाक हि करीत आहे.
थकलेल्या शरीराने
अहोरात्र खटत आहे.
कावळा आज शिवत नाही
हक्काची चार दिवसाची
सुट्टी हि मिळत नाही.
वारा वादळ हे जोराचे
शाखा तुटल्या झंजावाते
उडले घरटे फुटली अंडी
सांगेल कुणाला व्यथा मनिची
राहील कुठे आता ही चिमणी?
उघडून जरी मी कपाट माझे
बोलावत आहे तिजला
नुसती चिव-चिव करते आहे
नकळे मजला आणिक तिजला
घरात परि ती कशी रहावी
घरी वृक्ष तो आणू कैसा
घरटे मग ती कोठे बांधिल
आणेल कुठून ती पिले बिचारी
सांगेल कुणाला व्यथा आपली
राहील कुठे आता ही चिमणी?
(महादेवी वर्मा यांच्या मूळ हिंदी कवितेवर आधारित)
२८/०१/२०१६
असणे नसणे
जाणीव स्मृती
खर्‍या गूढ आभासी
मिशी नृत्य अधाशी
पुस्तक घेऊनी डोईवरी
शिष्या राहे उपाशी
असे ते शीष्ट दिसे
उष्टवी शब्द पिशी
मांडीने डाव मांडले
मिशीने शब्द पुसले-खुपसले
आपल्या जगण्यासाठी
शब्दांवरी नाच नाचला
तीने लेऊनी त्यांची मिशी
-स्वल्प प्रेरणा 'फ्रिडा काहलोची मिशी'
खडकात काही मोहवणारं ?
कदापि नाही
खडकात काही लूभावणारं ?
मूळीच नाही
खडक राकट
काळा कभिन्न
काष्ठ कठोर
पण खडकातलं पाणी
असतं गोड
खडकातलं पाणी
असतं कायम
काही माणसं अशीच
असतात खडकासारखी
सांगू का ?
मी कसा अन तू कशी ?
तुटता निद्राबंधन
करिता मुखमंजन
ब्रश मी अन पेस्ट तू शुभ्रशी-
सका-सकाळी
चहाच्या वेळी
कप मी अन तू बशी !-
करावया ईशचिंतन
धूप मी, तू निरंजन
तैसेचि टाळ मी, घंटी तू मधूरशी!-
नळाभोवती
भाजन जमती तिथे
हंडा मी अन तू कळशी !-
भोजन पंगती
आपण संगती
वाटी तू या ताटापाशी !-
प्रेरना माननीय प्रेषक, कंजूस, यांची नैसर्गीकपणे मोकळी-चाकळी माफी मागून :) मिपाकरांच्या सेवेत सादर ...
‘बाजीराव-मस्तानी’ सिनेमा पाहताना
ही मुसमुसत होती, मस्तानी जगताना.
ठरवले ह्याच क्षणी सांगावे हिला मनोगत
सहज पूर्ण होईल जीवनाचे मनोरथ.
“मी पण आणू म्हणतो मस्तानी आपल्या आयुष्यात”
फक्त पुढचे काही क्षण गेले मौनात, मा‍झ्या जीवनात.
डोळे बरसू लागले तोफ गोळे आणि जिव्हा, तप्त लाव्हा
‘मुलुख मैदानी’च्या वर्षावात सर्व झाले स्वाहा.
बाळगा जरा मनाची, असलं काही बोलायला,
पोरीचे हात पिवळे करायचे, तर निघाले तोंड काळे करायला.
कोण आहे तुमची मस्तानी, आणा तर खरं समोर,
उपटते झिंज्या आणि करते कपड्यांच्या चिंध्या.
आयुष्य
आपले आयुष्य हे मेणबत्ती सारख असत,
जळता जळता आठवणींच मेण जमत असत.
वीट आलाय , तुझ्या त्या जुण्या प्रेमाचा , त्या कचऱ्याचा , तू मला सोडण्याचा ,
वीट आलाय , तुझ्या त्या जुण्या प्रेमाचा , पर्वा न करता तोडलेल्या वचनांचा
वीट आलाय , तुझ्या त्या जुण्या प्रेमाचा , प्रेमाविना तुझ्या लालासलेल्या शरीराचा
वीट आलाय , तुझ्या त्या जुण्या प्रेमाचा , तू तोडलेल्या तुझ्या बोलांचा , रागाचा
घेऊन जा , तुझी हरएक चिज़,
घेऊन जा , दिलेल प्रेमाच बीज....
कस विसरू तुझ ,लाख वेळाच झूट,
कितीदा न कशी देऊ पून्हा तीच ती सूट …।
