मुक्त कविता

जेव्हा जेव्हा कांदा कापला जातो
कढईतली मोहरी चुर्रर करते
हळद मीठ तेल टाकुन शेंगदाने खरपुस भाजले जातात
मी बाहेरच बसलेला असतो पेपर वाचत
कांद्यापोह्याच्या प्रतिक्षेत

जेव्हा जेव्हा गाठोडी ईकडे तिकडे सरकतात
पोटमाळ्यावरची झुरळं तर्रर पळतात
झाडू बादली पाणी घेऊन भिंत पुसली जाते
मी खालीच ऊभा असतो स्टुल घेऊन
जळमटं काढायच्या प्रतिक्षेत

जेव्हा जेव्हा साखरेचं माप होत असतं
तेव्हा मालक सुर्रर करत चहा पितो
डाळी तांदुळ कडीपत्ता पिशवीत कोंबुन भरला जातो
मी तिथेच ऊभा असतो काऊंटरजवळ
बिलाच्या प्रतिक्षेत

मध्यमध्वनीलहरी ४२० कि.ह.
आम्ही मनाच्या आकाशवाणी केंद्रावरून बोलत आहोत.
सकाळचे पाच वाजून पंचावन्न मिनिटे आणि तीन सेकंद झालेत.
आमच्या आज प्रसारित होणाऱ्या ठळक कार्यक्रमांची रूपरेषा...
सकाळच्या सभेत सुरुवातीला ऐकू या ‘भक्तीवंदना’!
यात ज्याच्यात्याच्या मनाचे श्लोक सादर होतील!
त्यानंतर ‘मनाची शेती’ कार्यक्रमात,
‘मनातल्या गाजर गवताला आळा कसा घालावा?’
याविषयी मार्गदर्शन केले जाईल.
दिवसभराच्या जगण्याच्या झेंगटाचा आढावा घेतला जाईल,
‘हवामनाचा अंदाज’ मध्ये!
विविध वाहिन्यांवरून प्रक्षेपित होणाऱ्या

नवकविता ब-याच वाचनात येतायत आजकाल. माझाही प्रयत्न. :D
विडंबन वगैरे समजू नये.
मनावर सततच्या होणा-या वारांमुळे अविरत चिघळत रहाणारी जी जखम आहे
त्यातून स्त्रवलेलं हे काव्य आहे.
प्लीज रिस्पेक्ट दॅट. इट्स ओरिजिनल.

नवकविता - ट्रॅफिक जॅम

उशीराच तरीही पुन्हा मी निघतो
त्या भयाण प्रवासासाठी
जणू फरफटत नेतं मला माझं नशीब
नशिबाचं काय म्हणा

नशीब त्याचंही असतं जो
खच्चकन चाकूचा वार केल्यासारखा
जातो...
जातो मला कट मारून...
आणि त्या मन गोठवणा-या थंडीत
रागाचा ज्वालामुखी मला चटके देतो...
आतून

तुम्ही लिफ्ट दिलेली व्यक्ति
तुमचा गळा आवळू लागते
श्वास कोंडतो
डोळेबाहेर येतात
शरीर सुटण्यासाठी धडपडू लागते
त्याचा चेहरा क्रूर होतो
अन् पकड़ घट्ट होवू लागते
त्याला ढ़कलण्यास पुढे
केलेल्या हातास
पण काहीही न सापडते
अधिकच घाबरता मग तुम्ही
जगण्याची आशा मालवू लागते
इतक्यात तुम्हाला अचानक
कशी कोण जाणे जाग येते
दचकून उठता मान चाचपडता
काही नाही! तुम्हास बरे वाटते
दुस-या दिवशी मात्र दिवसभर
मान तुमची दुखत असते
खरेच का सांगा आता बरे
'असे कधी घडत नसते?'
झपाटलेल्या(?) वळणापाशी येताच

सारा जन्म पोरी फिरवण्यात गेला
पोरींचा गराडा त्यास सदा पडलेला
दरवर्षी एखादी तरी पोरगी गटवतोच
असा त्याचा लौकिक आता झालेला
सहकारी शिक्षिकांवरही त्याचा तसा
नेहमीच अन् डोळा हा राहिलेला
जरा कुठे ओढणी हलली, पदर ढळला
लगेच त्वरे तिकडे तो पाहू लागला
विद्यार्थिनीप्रिय शिक्षकाचा शिक्का त्यावर
तरीही उजळमाथ्याने वावर त्याचा राहिला
नैतिकतेवर जेव्हा भाषण देई मंचावरुनी
भयानकच ते अगदी सारे वाटे मजला!

नमस्कार

कवी अशोक बागवे यांच्या 'माझ्या मराठीचा बोल' या कवितेवरून प्रेरणा घेऊन खालील काव्य लिहिले आहे. अर्थात कवितेचा भाव अशोक बागवे यांच्या कवितेच्या अगदीच विरुद्ध आहे. आज मराठी भाषा, मराठी संस्कृती किंवा आपलं मराठीपण या गोष्टींबद्दल एकंदरितच मराठी माणसांमध्ये जी अनास्था बघायला मिळते त्यावरून खरं तर हे काव्य सुचलं. सदर परिस्थिती आशादायक नाही, आणि भविष्यात मराठी माणसाची विचारपद्धती बदलली नाही तर आगोदरच कमी असलेलं मराठीचं महत्व नगण्य होईल आणि तेंव्हा हळहळून काहीही उपयोग नसेल.

काल दुपारी मी जेव्हा झाडाखाली बसलो होतो
एक शेंबड पोर गाढवाच्या शेपटाला डबडं बांधुन खेळत होतं

बिचारं गाढव कान हलवत नुसतचं ऊभं होतं
शेंबड पोर चड्डी वर खेचत डबड्याला काठीनं बडवत होतं

मी गाढवाकड बघत होतो, गाढव खाली बघत होतं
आणि ते शेबडं पोर डबड्याकड बघत होतं

कंटाळुन शेंबड्यानं डबड्यात पाणी वतलं
काठीच्या दोन धपक्यात डबडं एकाकी तुटलं

मग ते शेंबड पोर शेपटालाच बडवत बसलं
गाढव पण हळुहळु पुढे सरकत चाललं

जेव्हा एक फटका गाढवाच्या जिव्हारी बसला
तसा त्याचा एक पाय शेंबड्याच्या कपाळी गेला

शेंबड्याला दोन टाके पडले म्हणे...

आकाशगंगेत पसरलेल्या चांदण्यांच्या गराड्यात चाळणीतून चंद्र शोधणारी,
तू कशी दिसत होतीस गं ,
अताशा आठवायचा प्रयत्न करतोय ???

DDLJ मधल्या काजोल सारखी तर नक्कीच नाही...

आठवतोय फक्त एक अस्पष्टसा चेहरा.
कोकणकड्यावर बसुन नवलाइने डोळ्यात चंद्र सामावून घेणारा.

आतशा दोघांचेही चंद्र वेगवेगळे आहे म्हणा
फक्त तुझा उपवास 'करवाचौथ'चा असतो,
आणि
माझा 'संकष्टी चतुर्थी' चा.

जिप्सी

कविवर्य बोरकरांची मनापासून क्षमा मागून...

आ. बाकिबाबांची मुळ कविता : माझ्या गोव्याच्या भूमीत

माझ्या सोलापुरी मातीत
गड्या आभाळ कोरडे
वेशी-पेठांच्या मधुन
मराठी कन्नड़ चौघडे !!

माझ्या सोलापुरी मातीत
भाषा विविधेची रास
ओठी शिव्यांचे पाझर
मनी माणुसकीचा वास !!

सजलेेली लाट.. नटलेले पाणी...
तुझ्या आठवणीत गातो पुन्हा सुचलेली गाणी..
दुर उठलेल्या लाटेचे किनार्याशी गोड नाते..
ते पाणी खारट थोडे अमृताहुन ही गोड वाटे..

ओल्या सांजवेळी किरणे वाळुत शिंपडावी..
ध्यानी मनी नसताना तु किंचीत जवळ यावी...
मी बावरताना.. तुला लाज यावी...
विसरून जग सारे तु कुशीमधे शिरावी...
हा माझाच भास होता ..पण हळूच जाग आली..
परतीच्या लाटेसवे आस वाहून गेली..
मन माझे फुलते आहे पुन्हा नव्या कळ्यांनी
तुझ्या आठवणीत गातो पुन्हा सुचलेली गाणी..