करुण

गोष्ट आहे ही एक ग्रासलेल्या मुलीची
दरड कोसळली एके दिवशी तिच्यावर कृत्रिम आपत्तीची...

असा काही झाला होता तिच्या मनावर आघात
'मानवी भूकंपा'चा घडला होता कृत्रिम अपघात...

भूकंपाचे केंद्र होते जवळचेच एक घर
राहात होता तिथेच तिचा तो 'प्रियकर'...

प्रेमात असा काही दिला होता त्याने धोका
एकाच फोन कॉल ने बसला होता तिला मोठा धक्का..

त्याच्या दूर जाण्याने तिच्या पायाखालची जमीनच हादरली होती
मनाच्या भूकंपाची ती तीव्रता रिश्टर स्केलवर देखील मोजण्याजोगी नव्हती..

आज अशी ती भेटली
श्रावणी ओढ मुकी झाली

ममं ह्रदयी वैफल्य जळे
कुणा सौभाग्याची तू ना कळे

ती जुनी वाट पुन्हा थरथरे
पाहूनी दोन हळवे चेहरे

व्याकूळ दिस तसाच ढळतो
उदास रातीचा स्वर असाच सलतो

काळजाच्या शिवारात भिजते एक लहर
मुक्या पानांतूनी जागा ओला प्रहर

मंद हुंदक्यातूनी हाक आली
का अशी तू दूरस्थ गेली

जा सौख्याने आल्या पाऊली
युगायुगांची ही कथा अर्धीच राहीली.

अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.

अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....

अत्यंत अर्थहीन, स्वैर आणि अजागळ विडंबन सादर आहे!

कुणाच्या फांदीवर कुणाची आर्ची?

कशासाठी चढवावे टेकू देऊन?
झाड होते कुणासाठी मूळ रोवून?
जमतात येथे कुणी मुव्हीज बघून!
तरी कशी आणतात घरातुनी खुर्ची?

लोक सारे येती येथे बुलेटवरून
वृक्ष जाती वजनाने वाकून झुकून
फांदीवर घेती सेल्फी झोकून झोकून
म्हणती हे वेडे पीर, 'चढू फांदी वरची!'

अंत झाला फोटोसाठी, जन्म एक सेल्फी
पारध्याची वाणी म्हणजे बेचवच कुल्फी
फांदी तीच परी तिची पडे गड्या ढलपी
परश्यापरी आयुष्य हे फांदीमुळे खर्ची

- स्वामी

शोर एक बैरागी के
मन का एक शोर,
न पा सका खुद को
न पा सका भगवान को,
बस टूटता बिखारता
चालता गया,
न थम सका शोर
न थम सकी सासें,
बुंद, बुंद टपकाता शोर
रुह को चिरता शोर,
बैरागी थक गया
शोर से छाल गया,
गुमनाम शोर को
साथ लकेर सो गया............

- अबोली

आमचे परम मित्र व मिपावरचे जगप्रसिध्द कवीवर्य मा रा रा संदिपचंद्र रावजी चांदणे साहेब यांची क्षमा मागुन
माझे हे काव्य पुशप रसिक वाचकांच्या चरणी सविनय सादर करतो.

पेरणा अर्थातच

(मुलिंनी धरु नये अबोला)

मुलिंनी मुलांशी अबोला धरुन बिचार्‍यांना अडचणीत आणू नये
त्यांच्या मनात विराटच्या झंजावाती खेळी बद्दल विचार चालू असतो

असे एक वेडा तिथे तो भिकारी
भुकेच्या आकांती जगाला पुकारी

तमा न तयाला उन्हा-पावसाची
दिसे भुक डोळी किती त्या दिसाची

नसे आप्त कोणी तया पामराला
जीवा साथ द्याया कुणी न घराला

थकुनी कधीचा फिरे तो अभागी
कुठे श्वान वेडे तयापाठी लागी

अधु पाय त्याचा अधु लोचनेही
नसे त्राण त्याच्या जराजीर्ण देही

करुणा जगाची कुठे आज गेली
दशा मानवाची खुलेआम झाली

दिले हाकलोनी जया अन्न मागी
अखेरी उपाशी बसे एक जागी

आगीने भुकेच्या जणु अर्धमेला
म्हणे तुच देवा पाहा लेकराला

पोचले कोणी तिथे स्पर्शून ते चंद्रास आले
उंबऱ्याने बांधलेले शेकडोंनी 'चंद्र' येथे ...
झुंजले काळासवे ते मृत्यूसही जिंकून गेले
'मी'पणाने जिंकलेले शेकडोंनी 'इंद्र' येथे ...

जोखडाचे हार आम्ही माळलेले मस्तकावर
कस्पटासम देह तरीही वाटते भीती जराशी
आरश्याची मृगजळेही पाडती मोहात जिवा
ना इथे पर्वा जगाची, झुंज माझी 'आतल्याशी'

माणसा रे माणसा, जाणून घे नियती स्वतःची
जात-धर्म, प्रांत-भाषा हीच परिमाणे जगाची
माणसाची जात कोणा ओळखू ना ये कधीही
मान टेकावी जिथे ती असे पोळी सुळाची

विशाल...

नाही ओठावर हसू
डोळा नुसतेच आसू
उभा आत जळताना
कसा फुलताना दिसू?

रूपाची तुझ्या चांदी
झळाळे उष्ण बेभान
माझ्या उघड्या मनाने
सांग कसे आता सोसू?

तुझी साद खोलवर
चिरत मला गेलेली
आता नव्या पाखरांच्या
गाण्यांना मी कसा फसू?

तुला मिळालाय कोरा
चकाकता तो आईना
माझी जागा सांग कुठे
सांग कुठे आता बसू?

- संदीप चांदणे

बोलतांना जरा जपून बोलावं शब्द ही अर्थ बदलतात
चालतांना जरा जपून चालावं कधी रस्ते ही घात करतात
झुकतंना जरा जपून झुकावं कधी आपलेच खंजिर खुपसतात
ओळखतांना जरा जपून ओळखावं कधी मानसे आपला रंग बदलतात
पाऊल टाकतांना जरा जपून टाकावं कधी फुले ही काटे बनतात
मागतांना जरा जपून मागाव कधी आपलेच भाव खातात
नात जोडतांना जरा जपून जोडावं कधी नकळत धागे तुटून जातात...!