कविता

आईले विचारल म्या आपलीपरिस्थिती एवढी गरीब कौन असते?,
आईन सांगितल मलेआपनशेतकर्याच्या एथ जन्मलो म्हणुन हे भोगाव लागते !!!
आईले विचारल म्या लोक तं आपल्याले जगाचा पोशिंदा म्हणते,
आईनं सांगितले कारण त्याईच्या ईथची पोई आपल्या ईथचपिकते !!!
आईलाविचारल म्या त्या नेत्याच्या अंगावरले कपडेएवढे पांढरे कसेकाय असते,
आईने सांगितले कारण त्यांईच्या कपडाचा कापुस पणआपल्याच मिळते!!!
आईले विचारल म्या मग माया अंगावरचे कपडे कौन मयकलेअसते,
आईन सांगितले कारण तुया कपडाले कापुस कमी न् घामच जास्त असते!!
आईले विचारल म्या मलेशाळेमधुन मास्तर कौन हाकलुन लावते,

————————————————
हवी आमच्या हक्काची भाकर,
नकोय तुमची भिक आम्हाला !!
हवय आमच्या मेहनतीच मोल,
नकोय लाखोचे दान आम्हाला !!
हवय शेतीला चांगल बी बियाणे,
नकोय तुमची आश्वासने आम्हाला !!
हवाय पिकाला योग्य हमीभाव,
नको नावापुरत पॅकेजआम्हाला !!
भरायच पोट आम्हा जगातील प्रत्येकाच,
कारण जगाची काळजी आहे आम्हाला !!
करायच भारताच नाव मोठ,
नका करुडिवचण्याचा प्रयत्न आम्हाला !!
आम्ही नाही करणार आत्महत्या,
कारण मुलाबाळासाठी जगायच आम्हाला !!
आमचीनका करुकाळजी तुम्ही,
कारण नवी क्रांती घडवायची आम्हाला !!

सांज बावरी, सांजेला कळते ना काही
शांत बाह्यतः, आतुन ही घोंगावत राही

सांज बोचरी, काळोखाची पूर्वकल्पना
वर केशरिया, अंतरात दडल्यात वेदना

सांज विरहिणी अडखळलेली मावळतीशी
नेत्र पश्चिमी, मन पूर्वेच्या क्षितिजापाशी

सांज हरीच्या बाहूंमधली राधा भोळी
मोहनरंगी रंगुन बनते रात्र सावळी...

अदिती जोशी

तुझ्या
डोळ्यातून , ओठांतून ,शब्दातून , सुरांतून ओघळणाऱ्या स्मिताआडून झरणारे दु:ख …
मला
इथे कोसो दूर जाणवतंय …
चला ,
माझा चष्मा किंवा तुझा मेकप बदलायची वेळ झाली.

(चाल-​ ऐ दिल मुझे बता दे, तू किस पे आ गया है )

होतोच एकटा मी,राहिन एकटा ही
मन हे असेच वेडे,सांगून गूज पाहि॥धृ॥

तेथून गार वारा,शिडकावतो मनाही
निपचीतं शांत निजल्या,बोलावितो तनाही
आता कळून चुकले,काहिच शांत नाही॥१॥
मन हे असेच वेडे,सांगून गूज पाहि............॥धृ॥

शांती कशात आहे?,नक्की कुठे कळे ना!
देवात शोधली ती...सुरंहि तिथे जुळे ना!
वळले मलाहि तेथे,ती शोधण्यात नाही॥२॥
मन हे असेच वेडे,सांगून गूज पाहि............॥धृ॥

कै. भाऊसाहेब पाटणकर यांची माफी मागून हि वि-चित्र कविता प्लास्टर ऑफ पॅरीसच्या हुतात्म्यांना

सांगेल काही भव्य ऐसा वि-चित्रकार मी नव्हे
तो निराकाराचा मान, इतुकी पायरी मम साकाराची नव्हे

आम्ही अरे साध्याच आपुल्या वि-चित्र जीवना संमानितो
संमानितो वि-चित्र, तसे या निराकाराने काढलेल्या साकारांनाही संमानितो

जाणतो अमूर्ता की, आम्हाला क्षणभरी अमूर्तच आहे व्हायचे
नाही तरी, नरकातील शिक्षा घेण्या मूर्त पुन्हा असते व्हायचे

मानतो देवासही ना मानतो ऐसे नव्हे,
मानतो इतुकेच कि, तो वि-चित्रकार आमुचा कोणी नव्हे

झळ उन्हाची येते लेवून
गतकाळातील 'आठवकळा'
ते दिवस नेटके होते
अन रात्री उलगडलेल्या...

मी तुला, तू मजला ...
हलकेच पुन्हा आठवतो
विस्मृतीच्या क्षणांसाठी
कण कण साठवतो ....

हळुवार पुन्हा मी हसतो
त्या हसण्यावर ती रुसते
बट केसांची नकळत,
त्या गालावर रस्ता चुकते

तो थेंब चिंब ओलेता ...
हलकेच चुकार ओघळतो
मी शुष्क कोरडासा,
तो मला भिजवूनी जातो

प्राजक्त कधी परसातला
खांद्यावर ठेवतो डोके
दरवळताना जाई-जूई,
हळुच घेती व्याकुळ झोके

कविवर्य "विकु" यांची मापी मागून…आणखी येक जिल्बी :D
पेर्णा - http://www.misalpav.com/node/29907

---------------------------------------------------------------------------------

मी बारच्या टेबलावर (जुना) संत आहे रेखिला

मित्रालाच सांगतो, (थोडी) पीत जा... असा मी बेवडा
दांभिकांची छुपी जागा, जातिवंतांस सोहळा

ढेकूण नामे किटक डसतो, बारवाल्याचा वायझेडपणा
"पक्षी" देतो प्राण येथे, आणे वेटर बावळा

भाव न जाणता (जो) सोनेरी रंगा भुले
वर्ण असो गोरटा मग होई काळा सावळा

शब्दाने वाढला शब्द
कडाक्याचे भांडण झाले
मी सुन्न आणि स्तब्ध
अन, ती निघून गेली

न मागे वळून पाहणे
न माघारी ते फिरणे
वादातून तुटला धागा
आता उरले ते झुरणे

मी आशा का ठेवावी?
की जीवनी असेच व्हावे
साथ ही सुखाची
नेहमी मनाजोगे घडावे

ती निघून गेली आता
तिच्या एकल्या मार्गाने
कोमेजून गेली स्वप्ने
मी व्याकुळ इथे विरहाने