कविता

मला हायकु किंवा चारोळी म्हणा हा प्रकार आवडतो. कमी शब्दात खुप काही व्यक्त करता येतं. यातला तिसरा हायकु हा काही दिवसांपुर्वी मी खफवर लिहला होता.

बाटली रिकामी
ग्लास घरंगळलेला,
टेबलावरचा थेंब
केव्हाचाच सुकलेला.

ढग विखुरलेले
पाऊस थांबलेला,
कुंदाळ हवेत
मी गारठलेला.

काडी काडी करुन
तिनं घरटं बांधलं,
वाराही वहायचा थांबला
त्यानेही ते जाणलं.

सरत चालली संध्याकाळ,
कामातून निघत नाही वेळ...

कसा काढावा येथून पळ,
घरी वाट बघे छोटा बाळ...

ही सांज भारी खट्याळ,
पुढे सरकत नाही घड्याळ...

पोटासाठी चालली सर्व धावपळ,
झाला चैनीच्या वस्तूंचा सुकाळ...

आप्तजनांशी नाही मेळ,
कसा हा सर्व खेळ...

गणित चुकले जीवनाचे..
नाही कसला ताळमेळ,
अंधारातून चालतो आहे..
कधी होईल सकाळ..!!

कापडाच्या दुकानात
एक कापड आवडलं
पण घेतलं नाही
दुकानदाराला सांगितलं
धागा छान आहे
रंग उत्तम आहे
नक्षीही सुरेख आहे
फक्त 'टेक्श्चर' चांगलं नाही
नंतर विचार केला, तेंव्हा
काही माणसं डोळ्यासमोर तरळली;
त्यांचही असंच आहे....

न्यूटन पास्कल Bohr सारे शाळेमध्ये भेटले होते
काही कळले काही घोकले तर काही बिनधास्त ठोकले होते .
पुन्हा कधी भेटतील असे स्वप्नी देखील नव्हते वाटले
पण नको तेव्हा नको तिथे माझ्या आठवणींचे तारु सुटले
तिच्याभोवती पोरांची झुंड जेव्हा फिरत असे
bohr चे मॉडेल माझ्या डोळ्यासमोर तरळत असे
आपणहून जरी हसली नाही तरी cadbury ची जादू चाले
न्यूटन चा inertia तेव्हा मनामध्ये घोळू लागे
तास तास तिच्यासंगे मिण्टा मध्ये सरून जाई
माझ्या चक्रम डोक्यामध्ये आइन्स्टाईन स्मरून जाई
स्पर्श झाला तिचा जेव्हा वीज अश्शी चमकून गेली

आय टी मध्ये राजीनामा देणे, या क्रियेला पेपर टाकणे असे म्हणतात, त्यावर हि कविता.

साल्याने पेपर टाकलाय...................

तो रोज ऑफिसला येतो
वेळेत येतो; वेळेत जातो
नऊ तास भरले नाहीत; तर चिंता करतो
कमी भरले तास; तर नंतर भरून काढतो

साहेबाने काम दिले; तर नाश्त्याला पण जात नाही
साहेब जागेवर असताना; जागचा उठत नाही
कितीपण महत्वाचे काम असो; साहेब गायब झाल्याशिवाय हा जागचा हालत नाही
साहेब खुर्चीत यायच्या आत, जागेवर यायची सवय काही जात नाही

या शब्दांना दे, सुर तुझे संगीत
दरवळू दे गीत, स्वरांच्या लाटेवर
जणू दिवाणी राधा, शोधिते कान्हा
होऊनी बावरी, प्रीतीच्या वाटेवर || धृ ||

दाटले मेघ अन तरी लालिमा क्षितिजी
मनी भावनांची दाटी अन एकांताची भीतीहि
तू समीप येऊन नेत्रांतून बस हृदयी
ध्वनी कानी अन, नाव बसू दे तुझेच या ओठांवर || १ ||

तू श्वास तुझी मज आस
अन तुझा ध्यास घेतला मनी...
सर्वस्व आणि हे स्वत्व
पाचही तत्व वाहते, मी तुझ्या चरणी..

मी शरण सोडूनी मरण
आजही जगण्याचीही आस मनी ना उरली || 2 ||

शब्दांत गुंफले मी
हळुवार जाणिवांना
स्पर्शून अर्थ दे तू
माझ्या मुक्या भावनांना..||धृ||

मज स्मरणात आज ही रे
ती संध्या भारलेली
संग लाभला तुझा अन
काय माझी मोहरली

जणू चैत्र वणवा विझावा
वळवाच्या सरींनी भिजताना
स्पर्शून अर्थ दे तू
माझ्या मुक्या भावनांना.. ||१||

हे बंध जे जगाचे
पायात घोळणारे
माझी अबोल प्रीती
जणू भिन्न दोन्ही किनारे

दिसतो तुझाच चेहरा
माझे प्रतिबिंब पाहताना
स्पर्शून अर्थ दे तू
माझ्या मुक्या भावनांना.. ||२||

मी असते बंद कॉर्कने बांधलेली, टेबलावर तोर्‍यात एकटी,
तु मात्र मोकळा ढाकळा, पण भाऊबंधांसोबत रांगेतला गडी,

मी तुझ्यातच रिक्त होते, कधी स्मॉलने तर कधी लार्जने ,
तु मात्र उतरतोस दर्दभर्‍या गळ्यात, घुटक्या घुटक्याने,

मी असते संपृक्त, विविध रंगाने नटलेली नेहमीच नीट,
कधी बर्फ, कधी सोड्याने तु मात्र पचपचीSSत ,

कधी क्रिस्टील, कधी प्लास्टिक, कधी धातु. काय तुझे नखरे?
बॉटम-अपच्या नादात विसरतात तुला सगळे हेच सत्य खरे,

हेच सत्य खरे.

आमची प्रेरणा http://www.misalpav.com/node/29625

"काण्या तू ? वहिनी कुठाय"
या तुझ्या टोकदार प्रश्नानं
तु माझ्या पोटाचं
मी मोठ्या कष्टाने पट्ट्याने बान्धलेलं गाठोडं
टचकन फुटून गेलं,
आणि मला (त्या ललने समोर) कफल्लक बनवण्यात
तू पुन्हा एकदा यशस्वी झालास..
अभिनंदन!!!