कविता

सिलिकॉनदरीत/वसे तो जेसन
शिका हा लेसन / तरुणींनो
त्याच्या डोक्यामध्ये / आज्ञावली फक्त
संगणकी रक्त/ खेळतसे
रस्त्याने चालता / एका प्रात:काली
बेडकी बोलली / शेजारून
"अरे राजपुत्रा/ राजकन्या मीही
बेडकाचे देही/ शापग्रस्त
मला उचलून / स्वगृही नेशील
आणिक घेशील / चुंबन ते
प्रगटेल माझे / मानवी शरीर
"कामा" स उशीर / मग नाही
जन्मभर तुझी/ होईन मी कांता
आनंदा अनंता/ मुकू नको "
जेसनने तिला / मग उचलले
आणिक ठेविले / खिशामाजी
घरामध्ये तिला / दिले छोटे घर
खायलाही चार / किडे बिडे

पृथ्वीगोलाच्या पोटात अगदी मध्यावर एक
विस्तीर्ण दालन आहे ज्यात सर्व हरविलेले मोजे
जातात. त्यांचा प्रतिदिन वाढणारा ढीग पाहून देव
कपाळाला हात लावतो. एकाही मोज्याची जोडी हजर
नसते. तुम्ही जर तुमच्या लाडक्या मोज्याची जोडी
शोधत बसाल तर एक अब्ज वर्षे लागतील. या वरून हे
सिद्ध होते की मानवाच्या दोन बाजू सारख्याच असल्या
पाहिजेत हा नियम निसर्गालाही मान्य
नाही. पुरुषांनी दोन वेगळे मोजे घातले तर
बायकांनी त्यांस हसू नये असा
नियम करता येईल.पुरुषांनीही हसू नये (पुरुषांना).
बायका असे होऊ देतच नाहीत. बहुधा
त्या एकाच प्रकारचे शेकडो

थेट रात्रीचे नऊ वाजता
हजारएक हात इमेल बघायला स्तब्ध असताना मुळे सर
पोतडीतून आज मारायचा विजयी शब्द काढतात
प्रमाथी,दुरंत,अक्षुन्ण
किंवा ग्रामीणपणे
यंग्राट,अत्रंग,आडभंग
एक मिनिटात अर्थ सांगणे दूरच,मात्र
काही स्त्रिया त्यांच्या शब्दांनी कामोत्तेजित होतात
व सर्व पुरुष खजील, असे मानले जाते.
शब्द-घोडा दुबईतील इंजिनियर,अमेरिकेतील
संगणक-अभियंते, दिल्लीतील भाग्यनियंते,
लंडन-मधील वेटर्स पर्यंत जाऊन न मरता
परत येतो,
एक मिनिटात सर पुढची इमेल पाठवितात: 'हात रांडेच्च्यो"
कॉम्प्युटर बंद करतात,

प्रेरणा
जेपी म्हणे' गा मिपादेशी | या लिखाणाची ऐशीतेशी,
बेहतर आहे एका लेखाशी| पण लिहीणार नाही.

खड्यात जावो ही लिखाई| आपल्याच्याने होणार नाही.
समोर सारे हुशार बेणे|विजींनीयर डागटर ऐणे,

काखे वही,हाती पेन| डायरी माझ्या लिहीण.
पण हा कुठला कंपुपणा| आपसात चर्चा कुदवती.

या लोकांना नाही उद्योग |गायब झाले सगळे लोग.
लेंकानो लिहाना रोज |वाचुन तेच तेच बोर झालो.

लिखाई का असते सोपी| रोज कळफळक बडवती ,
कित्येक लेकाचे आयटी | मेगाबायटी प्रतिसाद देती,

कोण येथे गुरुवर्य ?
खितपत पडले शौर्य
अहिंसेचे पुतळे मानतो
मौनात दडले क्रौर्य

झाकोळला स्पष्ट अंधार
मुखवट्यात गळले धैर्य
स्त्रीत्वाची ताकद जाणतो
खुऱाड्यात लुटले कौमार्य

घुंगूरपाण्यात डुबले नेत्र
कळले कोणास सूरगांभिर्य
दगडात ईश्वर जाणतो
देवत्व शोधतो सूर्य

भावनांचा गच्च बाजार
मनात हरवले माधुर्य
वैराग्यात निरपेक्षता मानतो
अहंकारातून घडते कार्य

---- शब्दमेघ

काल मला ती म्हणाली तुमचं माझ्याकडे दुर्लक्ष होतंय,
संसाराच्या गाड्यात माझं एकटीच तिरकिट होतंय,
तिचं देखील बरोबर आहे मला हे पटतंय,
पण काहीच कळत नाही नेमकं काय चुकतंय…

कधीतरी मी तिचा हात प्रेमाने हातात घेतो,
अलगदपणे मग तिला माझ्या मिठीत घेतो,
जेव्हा ती पाघळत असते मिठीत माझ्या,
नेमक तेव्हाच गॅसवरच दुधसुद्धा उकळतंय,
काहीच कळत नाही नेमकं काय चुकतंय…

वैभवशाली अस्तित्वाच्या उध्वस्त खुणा,
पदोपदी सांगत असतो तो वाडा जुना,

ढासळलेल्या भिंती अन ओसाड जोतं,
गवताच्या पातीशी आता जडलंय नातं,

दरवाजांच्या बिजागरांचे ते भयाण किरकिरणं,
अन वाळवीच्या रांगांनी ते वासे पोखरणं,

कोळयांची जळमटं अन धुळिचे साम्राज्य,
असाह्य कुरकरणं, जिन्यातल्या पायर्‍यांचं

कित्येक आप्तांची वंशावळ अंगावर खेळवली यानं,
डावपेच, शिकार, फितुरी सगळं पाहिलंय यानं,

आत्मक्लेषाच्या खुणा झेलत जगतोय जिणं,
मातीशी संग होताच, शेष ते ना राहील भग्न,

असो. आता या पुलाखालचं नुस्तं पाणिच काय
अख्खा पुल वाहून गेल्यात जमा झाला आहे
कदाचित कोरड्या प्रवाहामुळेपण पुल पडत असतो
अशा ह्या विचित्रपणाचा मी पहिल्यांदाच अनुभव घेतलाय
म्हणलं ठिकाय, आपण आता नविन पुल बांधुया

ठरलं तर. पण नविन पुल बांधायचा कुठे
जुन्या पुलाचा पाया तर काढता येत नाही
तसही इथे पाणि कुठाय? पुलाची गरजच नाही
चला मालक नविन पुलाची जागा शोधायला लागूया
पहिल्या एवढी नसेल पण सोईची मिळूनच जाईल

एकदा एक पुस्तक दिसल...
'एका मैत्रीची कहाणी'... नाव होत..
'मैत्री'त कहाणी कशी असेल?
'कहाणी'तली मैत्री कशी असेल?
कुतूहल माझ जागं झाल...
पुस्तक माझ्या घरी आल!

तेवढ्यात पक्या घरी आला...
दोस्तीची 'आण'देऊन पान खायला घेऊन गेला...
'साल्या तुझी तंगी हाय? दोस्त न तुझा? सांगायच नाय?'

जीव आत कसानुसा झाला...
'याला कोणी सांगितल?' प्रश्न मनात आला...
मुलांची फी.. आईच् आजारपण.. बायकोची नोकरी गेली...
राहाते राहिलो कमावते आपण..
पैसा पूरा पडेना... आयुष्यच तंग.. काहीच मला बोलवेना...