कविता

एकटाच आहे, असतो आणि राहणार तो
त्याला त्याची ना सावली, ना प्रतिबिंब
ना कसला डाग, ना कुठला बट्टा
सदा एकटाच, पण शाश्वत, निर्मळ
.
जेव्हा कुठे कोणीही, काहीही नसते,
तिथे तो आपले हातपाय पसरतो..
मस्त राहतो..
.
तोच त्याला घेरुन राहतो
अन् तोच त्याच्यात भरुन राहतो
पण शांत शांत,
एकटा जरूर आहे पण एकाकी नाही
तोच त्याचा सोबती, तोच त्याचा सवंगडी
.
तिन्ही लोकात स्वैर संचार त्याचा
त्याला आमंत्रण नाही लागत
आगत स्वागत नाही लागत
तुम्हाला त्याची गरज असेल तेव्हा
तोच येतो तुमच्याकडे

आयुष्याचे माझ्या | जाले जे नाटक
त्याचे हे फाटक | उघडितो
होतो (आणि आहे)| तसा मी सावळा
जनही बावळा | म्हणताती
रूप-हीन मुख| नसे मी देखणा
डोळ्याने चकणा/ थोडाफार
ऐसे कैसे रूप| कॉर्पोरेटी न्यावे
जनां न साहवे| माझी चिंता
अरे जरा शर्ट| पॅंटीमघ्ये खोच
कशी नाही बोच | तुला मुळी?
केसही जरासे | बारीक कापावे
तेलही लावावे | स्नानोत्तर
पायी असू द्यावे| चामड्याचे बूट
घ्यावयास सूट| पैसा देतो
वगैरे इत्यादि | ठोकून ती मूर्ती
थोडीफार कीर्ती | मिळविली
कंपनीत झालो | थोडासा साहेब
लटका रुबाब | दिनरात्री

अंथरूणावर पडताना जाणवते मला अपेक्षांचे ओझे
तेवढेच जड झालेले चिंतेने भरलेले गाठोडे,

चिंता असतात रोजच्या जगण्यातल्या.
चिंता असतात न सुटलेल्या प्रश्नांच्या
चिता राहून गेलेल्या महत्वाच्या कामाच्या,

अपेक्षा असतात भविष्यातल्या प्रगतीच्या,
अपेक्षा असतात स्वप्नपूर्तीच्या,
अपेक्षा असतात उज्वल यशाच्या,

आशा दरवेळेस असते की उदया या सार्या चिंता सुटतील
स्वप्नातल्या वैभवावर प्रगतीचे इमले चढतील
सुख आपल्या पुढ्यात पायघड्या घालतील

वाटते देव दयावान होईल आणि चिंता माझ्या मिटतील
लाॅटरीच्या तिकिटासारखे सर्व प्रश्न झटक्यात सुटतील

खरे सत्य बोला/ जपून जपून
तेज लपवून / ठेवा थोडे
अर्धोक्तीने करा / सत्य - सुरुवात
जनां भयभीत / करू नका
अंधाऱ्या अंबरी / विजेची उपज
बालकां समज/ नाही तिची
महा त्या तेजाने / अंधत्व नेत्रांना
साध्या माणसांना / कशासाठी?
क्षीण मानवाची/ क्षीण असे दृष्टी
प्रकाशाची सृष्टी / सोपी नसे
---

कवितांच्या एका छोट्या पुस्तकाला
तीन मसाला डोशांची किंमत
तुम्ही द्याल काय ?
मला नाही वाटत!
प्रकाशकाला सांगून एका डोशातच
ते बसवायला हवे !
चार रंगीत चित्रे
कमी करा,
काय ?
: मिलिंद पदकी

(जसे:
दाखव विठ्ठला / तुझे देवपण
नाहीतर घण/ आहे माझा
: विंदा करंदीकर )

कॉफ़ीत एक नशा असते...
ती कधी एकट्याने.. तर कधी दुकट्याने.. अनुभवायची असते..
नशा काही कॉफ़ीची नसते..
ती सोबतिच्या भावनेची असते..

एकटेपणातही नशेची company असते...
ती कधी खोल गर्तेत नेते..
दुकटेपणात romance ची सोबत असते...
romantic नशेची धुंदी कॉफ़ीत असते...

मोजक्या गप्पा, business deals;
कॉफ़ी च्या टेबलावरची अनेक thrills...
गरमा-गरम गप्पांची वाफाळती कॉफ़ी,
हळुवार नजरांची बर्फाळती कॉफ़ी

आज माझ्या आत्म्याला मुक्त मी केले जरी
बोलतो माझ्या सवे तो मुक्त तू केंव्हा तरी???

प्राण जातो ज्या कुडितून त्यास का मुक्ति म्हणा?
मरण येते परत जनना हाच त्याचा पाळणा.

मी विचारी हाय मृत्यो मुक्तिही मजला कुठे?
पानंगळं ही तव प्रवाही वाहते..!,सुटते कुठे???

तू न माझ्या अंतरिही मंदिरीही तूच तू.
शरिर मिळते त्या निसर्गी बदलता..तू ही ऋतू!

सांग मृत्यो खरी मुक्ती तू कधी देशिल का?
जर दिली तर तू कधिही..,मृत्यू तरं असशील का?

मृत्यू म्हणतो हाय आत्म्या सोडूनी जाऊ नको..
निसर्गाच्या परमं आत्मी तू तिथे राहू नको.

चॉकलेट चा बंगला अजून
आठवतो का हळूच मनात
खरं खरं सांगा बरं
गोष्ट राहील आपल्या आपल्यात...
लहानपण जर जपलं असेल
. बिस्किटांची गच्ची दिसेल
टॉफीच्या दारामधली
झुपकेवाली खार दिसेल ...
लेमनच्या खिडकीमधून
. उंच उंच झोका दिसेल
झोक्यावर बसलात तर
मैनेचा पिंजरा दिसेल
चॉकलेट डे च्या दिवशी आज
पुन्हा ऐकदा बंगला दिसला
तुझीच वाट पहात होतो
असं म्हणून हळूच हसला ...
चॉकलेट च्या या बंगल्यामध्ये
तुम्ही सुद्धा जाऊन या
बालपणीच्या आठवणी त
फेरफटका मारून या!

असं कसं होते मालं
मले कयतच नाई
तसं झालं तरी काई
मले माईतच नाई

नेतो नाल्या वरं ढोरं
मी पानी दाखोयाले
धुनं धूते तथी कशी
मले माईतच नाई

डाबडुबली खेयाले
म्हून आंब्या खाली जातो
तिची रखवाली तथी
मले माईतच नाई

गुळं फोळला दुपारी
ढोरं हकल्याले जातो
ढोरं हायेतं तिचेचं
मले माईतच नाई

संद्याकाई ईरीवरं
पानी भर्यासाठी जातो
नस्ते तिच्या जोळं दोरं
मले माईतचं नाई

यकं दिसं बुडा म्हने
तुयं लगन जुळलं
माई नौंरी केलं तिले
मले माईतचं नाई