कविता

ही पोर ( कविता) रूसली म्हणून खरडलेय काहीतरी ..

कुठूनी उतार नाही
कुठूनी चढाव नाही
रूसली ही पोर तिच्या
भावनांना वाव नाही

तोच तोच दिवस रोज
विसाव्याची बात नाही
गंधाळिल्या मोग-याची
पुन्हा तशी रात नाही

साचलेल्या पाण्याला या
कुठूनी प्रवाह नाही
रूसली ही पोर तिच्या
भावनांना वाव नाही

उन्हाने जो गेला पारा
आरशाला भाव नाही
आठवांची सांज होई
आसवांचा ठाव नाही

आज तुकाराम बीज. जगद्गुरु तुकाराम महाराजांच्या चरणी
विनम्र अभिवादन.
तुकाराम होणे

विठ्ठल होणे सोपे आहे
कठीण तुकाराम होणे
मंबाजीची काठी खाणे
त्याचे हात कुरवाळणे

कठीण दुष्काळ सोसणे
रोखे इंद्रायणी बुडविणे
गोदाम जनात लुटविणे
आपुले दिवाळे काढणे

कठीण भंडारी एकांत
सोयरे वनचरा होणे
अंगी वृक्षवल्ली हो‌ऊन
डो‌ई पाखरू बसणे

कठीण दैवासी हासणे
आ‌ई बाप गमावणे
पत्नी पुत्रा अग्नी देणे
विठो चरणी विसावणे

ती येताना कधीच रिकामी येत नाही
अगदीच काही नाही तर...........
आठवणीचं गाठोडं सोबत घेउन येते
काही आठवणी असतात नाजुक
अगदी शेवरीच्या कापसासारख्या..
तर काही अगदी नकोश्या
कुमारिकेच्या गर्भारपणासारख्या...
अश्याच आठवणींच्या कोंडाळ्यात
माझ्या अस्तित्वापासून मलाच हिरावणारी...........................कातरवेळ

आता जरी का त्यागिले
तिने मजला भेटणे
रोज माझ्या स्वप्नी येते
घेऊन सोबत चांदणे

बैसतो काठी नदीच्या
घेउनि हातात हात
पाहतो डोळे भरुनी
साठवतो तिजला मनात

चाहूल त्या सूर्योदयाची
लागते जेव्हा तिला
विरुनी जाते दवामध्ये
सोडून मजला एकला

का कळेना सुर्य का
इतक्या सकाळी उगवतो
का कळेना मी सुद्धा
असा अचानक उठतो

पाहतो तिजला मनी अन
स्वप्न हि पाहतो तिचे
म्हणून वाटे लागले मज
वेड तिच्या प्रीतीचे……

यशोदे कसा गं बाई
श्याम तुझा मातला
ओलेती तनु कोमल माझी
अन द्वाडाने रंग टाकला

अंग अंग माझे जाळी
होळीच्या रंगेल ज्वाला
अंगांगाची होय काहिली
कान्ह्याने गं डाव साधला

गोपाळांचा जमवून मेळा
चहाटळ अडवी पांदणीला
लोण्याची त्यां लाच हवी
अन रंगाचा तो हाती बुधला

नंदाचा पोर्‍या गाली हसला
मैय्या, मी गं अगदीच भोळा
गोपी सार्‍या एक होवूनी
उगाच करती बघ कागाळ्या

माय यशोदा त्रासुन गेली
बांधुन घातला सावळा
धास्तावल्या गौळणी सार्‍या
बंधन कृष्णा अन आम्हां कळा !

विशाल

पळ पळ राधे, आला कान्हा घेऊन ग पिचकारी
सोडणार ना रंगविल्याविण नटखट ग गिरीधारी ..

'नको' 'नको' तू म्हणुन सारशिल, दूर दूर ग त्याला
'हो' 'हो' म्हणतच, पुढे पुढे तो धरील पिचकारीला
खट्याळ किती तो तुजला ठाऊक आहे ना गिरीधारी
पळ पळ राधे, आला कान्हा घेऊन ग पिचकारी ..

रंगबिरंगी इंद्रधनूतील सप्तरंग आणील
रंगवून तुज सर्वांगाला खुषीत तो येईल
काही न घडल्यासम.. पावा तो वाजवील गिरीधारी
पळ पळ राधे, आला कान्हा घेऊन ग पिचकारी ..

हल्ली ती कुणाशी बोलत नाही
गप्प असते घुम्यासारखी
बघत रहाते तिचं कोरडं आभाळ
मग बरसत जाते सरीसारखी

सोडवताना प्रश्नांच्या नाजुक गाठी
ती मात्र अडकत जाते...............गुंत्यासारखी

त्याच्या नजरेतली तिची ओळख
आता तिला गवसत नाही
काय्,कसे,कुठे बिनसले
छेडता मनाला उमगत नाही

चुकुन रेंगाळलेल्या त्याच्या प्रतिबिंबामागे
ती मात्र धावत रहाते.................वेड्यासारखी

त्याने नाकारलेली प्रत्येक आठवण
तिचा पदर काही सोडत नाही
त्याला घातलेली हरएक साद
फिरुनी माघारी कधी येत नाही

वैशाख वणवा मनांत माझ्या, दोन पावसाळे आले,
येउनी त्यांनी जीवनी मला, अर्थी दोन्हीं भिजवले !!

कोसळत्या सरीबरोबर रूप , सखये असे बरसत गेले,
तुला स्वतःत सामावताना , आकाश हाती आले !!
वैशाख वणवा मनांत माझ्या ..............

कुंतलात मुख अवचित, मेघ दाटुनी आले
स्वर्गसुखास करीत खुजे, तेंव्हा भूमिगंध बरसले !!

त्या वर्षावास जसे मी , तुझ्याबरोबर अनुभवले,
थांबता पाऊस ते दु:खही, मी मदिरेसवे रिचवले !!

तळ्याकाठी रडे प्राजक्त, मुकी का सान झुले,
बहारही मग सोडी धर्म, विषन्न पाने फुले !!
वैशाख वणवा मनांत माझ्या ..............

गुलाबी कळ्यांची
कत्तल झाली
प्रेमाच्या दिनी.

कमलिनीच्या प्रेमात
बंदिवान भृंग*
नाहक प्राण गेला.

(*भृंग = भ्रमर. ......मिटता कमलदल होई बंदी हा भृंग. श्वास कोंडून प्राण गेला)

आज माझ्या अंगावरचे शेवटचे पानही गळून गेले,
जिवंतपणाची निशाणी मिटवून माझी मला बोडके करून गेले…

आता वारा त्याला अलगद त्याच्या वाटेवरती घेऊन जाईल,
कुण्या बापुड्या पाखराच्या घरट्याचा ते भाग होईल,
पण मला एकटे करून ते खूप दूर निघून गेले,
आज माझ्या अंगावरचे शेवटचे पानही गळून गेले…

एकटा असलो तरीही मी शोक काही करत नाही,
का करावा शोक जर सांत्वन करायला कोणी नाही,
वाट पहात होतो मरणाची पण तेही पाठ फिरवून गेले,
आज माझ्या अंगावरचे शेवटचे पानही गळून गेले…