कविता

अवेळी असे मेघ दाटून येता
जुन्या वेदनांनी पुन्हा पाझरावे.
जरी कष्ट झाले विसरण्यास ज्याना
जुन्या त्या क्षणांना पुन्हा आठवावे.....

कितीदा पडावे, कितीदा वहावे
धडे अनुभवांचे किती साठवावे.
किती आर्जवे अन किती ती प्रतीक्षा
किती चातकाने मना समजवावे ....

पुरे ओढ वेडी घनांची अनावर
दुरूनी अता पावसा न्याहळावे..
जपावा मनातील पाऊस थोडा
परी भावनांच्या पुरा थोपवावे....

अवेळी असे मेघ दाटून येता
मनाच्या नभाला जरा आवरावे....

इतके गप्पिष्ट असू नये, माझ्यापाशी बसू नये
हातामध्ये हात घेउनी , नशीब माझे पाहू नये

इतके वेल्हाळ असू नये, माझ्यादारी येऊ नये
नजरेमध्ये नजर मिसळून, ठाव माझा घेऊ नये

इतके जिवलग असू नये, माझ्याठायी वसू नये
श्वासामध्ये श्वास रोधून, अंत माझा पाहू नये

इतके मैत्र असू नये, माझ्याइथे उरू नये
आज आहे, उद्या नाही, नाते माझे जोखू नये !

चांगला होता जरी हा "त्या"स कधि ना भावला
"चांगला असणे"च ह्याचा दोष "त्या"ला घावला ..

आज पटली त्या यमाला फार माझी थोरवी
श्वासही माझाच तो का पळवण्याला धावला ..

एक सदरा मी सुखाचा माणसाचा घातला
फाडण्याचा घाट त्यांचा का अती सोकावला ..

हाय ना मी फेडला पहिला नवस त्याचा कधी
क्षण सुखाचा मज मिळेना देवही रागावला

लेउनीया साज आली कामिनी थाटात ती
तेज बघुनी कामिनीचे साजही भारावला

काय पाहिजे सुचत नाही..
सुचलं तर मिळवायच कसं कळत नाही..
जिवनातले काही अटळ पैलु
का टळत नाही?

ईच्छा असते तसं घडत नाही
स्वप्नात घड्ते पण...
पण मग वास्तवात पहायला का मिळत नाही?

ज्याच्या कडुन हवे असते..
त्याच्या कडे मागता येत नाही..
पण मग तो मनातले ओळखुन का घेत नाही?

म्हणतात की म्रुत्यु कुणाला सोडत नाही..
नाही सोडत तर...
हवा तेव्हा का मिळत नाही?????

घराला,
आईची मुळाक्षरे
बापाच्या शिरोरेखा
आज्जीची जोडाक्षरे
आजोबांचे अनुस्वार!
घराला,
बहिणींची चन्द्रबिंदी
भावड्याचा काना
चुलत्यांचे रफार
सावत्रांचे विसर्ग !
घराला,
मुलाबाळांचे स्वल्पविराम
भाच्यांचे अर्धविराम
नवर्यांचे प्रश्न, अन
बायकांच्या मात्रा!
घराच्या पुस्तकाला आता
आठवणींचे कव्हर!
हार्डबाउंड पुस्तकाचे मग
व्हर्चुअल व्हर्जन!

काढूनिया वेळ, घालूनिया मेळ
खावयाची भेळ, सारस बागेची !!

घेवूनिया गाडी, करु मजा थोडी
असेल जरी जाडी, मैत्रिण आपूली !!

कोण असे शत्रू, कशासाठी भित्रू
पाळलेले कुत्रू, मैत्रिणीचा भाऊ !!

सौदा करु सस्ता, सिंहगड रस्ता
खावूनिया खस्ता, झुडूपाआड !!

किती प्रेम मोठे, खर्चालाच तोटे
आपटूनी डोके, आवरते घ्यावे !!

घेवूनिया कात्री, बदलावी मैत्री
दोन पॅक रात्री, घेवूनिया !!

प्रेमाचिया वाटे, टोचतात काटे
तरी जोश दाटे, उठल्यावरी !!

शब्द माझ्यावर रुसलेत...
बहुतेक कोप-यात लपलेत.
शोधून त्यांना दामले;
मीच फ़ुरगटुन बसले!

वाटल येतील सोबतीला...
फुगा फोडतील मनातला...
वाट पाहून थकले;
ते अजुनही लपले.

लिहायची होती एक शायरी...
निदान एक इटकुली नज्म तरी..
बहुतेक त्यांना वाटल...
हिला जमणार कुठल?

त्यांच ही बरोबरच आहे;
नज्म-शायरी... अपना बस कुठे?
नाद मी सोडून दिला...
शब्दांनी परत हात दिला!

बरं नाई हे रुसनं
मुकं मुकाट बसनं
डोया भिळूनं डोयातं
थोळं गालात हासनं

असा कसा हा रुसवा
होटं टाकला शिऊनं
नको धरुस अबोला
देतं काऊनं भिऊनं ?

लाली दिसते साजरी
तुह्या फुगल्या गालाची
कायं फिकीरं सांगना
तुले माया या हालाची ?

अशी लाळा ची तू मैंना
तयं हातावर्ला फोळं
लाऊ जीवं मी कितीकं
सांगं कायं तुले थोळं ?

बस्सं झालं पुरं झालं
चाल्ला जीवं खोलं खोलं
देनं सोळूनं रुसवा
आता बोलनं गोळ गोळं

प्रेमाची दोघांचीच अशी भाषा असते...
झुकलेल्या पापण्यात ती हळुवार रुजते...
शब्दांशिवाय नकळत हृदयात उतरते...
दोघांच हितगुज दोघांना सांगते!

कधी ती कविता होते..
शब्दातून कागदावर उतरते...
कधी गुलजार.. कधी जगजीत.. कधी मेहँदी हसन बनते;
लता-आशाच्या गळयातुन... ए. आर. रेहेमानच्या संगीतातुन...
अशीच ती घरंगळते;
दोघांच हितगुज दोघांना सांगते...

प्रेमाची भाषा स्पर्शातुन फुलते;
तरीही तिला शब्दांचे ख़त-पाणी लागते...
मग ती रुजुन, बहरुन, उमलते....
दोघांचे हितगुज दोघांना सांगते!