कविता

जायचे आहेच तर जावेस आता
का असे वाटेत थांबावेस आता

मी तुला द्यावे असे उरले न काही
तू हवे तर दु:खही न्यावेस आता

ही किती तलखी जिवाची होत आहे
ग्रीष्म तू विझवून टाकावेस आता

संपवाया अंतरे माझ्यातुझ्यातिल
जवळ थोडे आणखी यावेस आता

अडथळ्यांना टाळणेही ठीक नाही
अडथळे मोडून काढावेस आता

मी प्रतिक्षेचा पुरावा काय देऊ
तू युगे चालून ठरवावेस आता

- डॉ.सुनील अहिरराव

दिवस संपला होता होता झालि संध्याकाळ
संध्येच्या त्या छायेमध्ये झोपे थकला बाळ

वाट वाकडी करून दिसाला संध्या छाया आली
बाळाच्या त्या चर्येवरती मावळणारि लाली

तो ही थकला ती ही थकली सांज वातीला जागा
उद्या पुन्हाही सकाळ होइल तोवरि कसला त्रागा?

मी ही वदतो छोटी कहाणी प्रत्येका दिवसाची
कुठे कुठे ती दिसे पौर्णिमा-बाकी ही अवसेची!

चला गड्यांनो समजुन घेऊ रूपक हे संध्येचे
जुने जाणते जे जगले ते साधे जीवन साचे
-----------------------------
अतृप्त..

(दूर असलेला नवरा आज बऱ्याच दिवसांनी घरी येतोय म्हणून बायकोची उडालेली त्रेधा पाहून तिच्या मैत्रिणी तिची अशी फिरकी घेतात )

सांज दाराशी गं आली, सये भांडतेस कशा..

काय लागीर लागली अशा राती येड्यापिश्या ।

सये भांडतेस कशा, भरे घागर पाण्याची

तुझे ध्यान कोठे बाई? येळ जाहली जाण्याची ।

येळ जाहली जाण्याची, बिगीबिगी टाक पाय

आडवाट चकव्याची.. मन लागंल वढाय ।

मन लागंल वढाय, या गं चांदणचाहूली

भीव घाली गोरीमोरी तुझी कातर सावली ।

या गं चांदणचाहूली, रंग ठेव कि राखून

मीठ उतरून टाक.. वारे पहाते वाकून ।

पाटी पुसून कोरडी करणं इतकं सोपं नसतं गं
मागे राहिलेल्यांचं जगणं इतकं सोपं नसतं गं

फोडासारखं जपलं तुला, मनासारखं फुलू दिले
रागावलोही बाप म्हणून, जरी मुक्त खुलू दिले
तेव्हाचं ते रडू विसरणं इतकं सोपं नसतं गं

सतरा हे काय वय का गं असा निर्णय घेण्याचं
अव्हेरून सारी नाती शरीर झोकून देण्याचं
तुझं नसणं मान्य करणं इतकं सोपं नसतं गं

काय सलत होतं तुला कधी बोलली असतीस तर
त्या घडीला तुझ्याजवळ मी हजर असतो तर
'जरतर'ला या सामोरं जाणं इतकं सोपं नसतं गं

नकोस टाकू
कटाक्ष तिरपा
मोहकसा ग
पुन्हा पुन्हा -

नकोस करू
गर्व रुपाचा
ठुमकत मिरवत
पुन्हा पुन्हा -

घमेंड तुजला
रूपगर्विते
दाखवी आरसा
पुन्हा पुन्हा -

नित्य आवडे
आत्मस्तुती
मनास कशी
पुन्हा पुन्हा -

डोळे अमुचे
आहेत म्हणुनी
रुपडे बघतो
पुन्हा पुन्हा -

आम्ही नसतो
डोळेही नसते
विचार कर ग
पुन्हा पुन्हा .. !

कधि चन्द्र तारे मला भेट्ले कि
असे वाट्ते कि कुणि स्तब्ध आहे
कुणाशि किति बोलतो मि तरिहि
मुका वाटतो का मला शब्द आहे...

कधि सान्जवेळि असा भास होतो
कुणि हाथ हाथि अकस्मात देतो
परि साधत गोड सन्वाद थोडा
दुरावा कश्याने गोड स्वप्नास येतो.......

हवाहि जराशि स्पर्शुन जाता
कुणाचा मला बोचरा भास होतो
अशा शान्तशा या समुद्रास हि का
नदि भेट्न्याचा असा ध्यास होतो.......

कुणाला कळावि मनाचि अवस्था
कुणि या जगि ना कुणा साथ देतो
कुण्या सोबतिचि मला आस आता
म्हणोनि कुणा आज हा हाथ देतो.....

शिरशिर गारव्याचा
ऋतु आला ऋतु गेला
पानगळीने सकाळी
सडा पिवळा पडला

सूर छेडिले नभांत
नाद घुमे काळजात
श्वेत मेघांचे हे गाणे
गाती निळ्या अंबरात

हुरहुर काहीलीचा
ऋतु आला ऋतु गेला
शालू हिरव्या पाचूचा
काळ्या आईने नेसला

तुझे पाऊल पडता
अस्सा होता तो देखावा
तुजविना साहवेना
आज पुन्हा तो चांदवा

- संध्या
डिसें २०११
( पीले पत्तो का मौसम जा चुका है या जावेदसाहेबांच्या मध्यवर्ती कल्पनेवरून हा मुक्त अनुवाद ..)

वार्यावर मंद निनादे
ती श्रीकृष्णाची मुरली
त्या अवखळ स्वरलहरींना
अवखळशी कविता स्फुरली...

ल्याइली आज धरणीने
का गर्भरेशमी शाल
किरणांनी आकाशात
उधळला कशास गुलाल

पसरला रोमरोमी का
अवखळसा एक शहारा
का कसा कुणास्तव आज
हा निसर्ग नटला सारा

पसरली सुखाची चर्या
अन् उडून गेली खंत
अवतरे आज धरणीवर
तो ऋतुराज वसंत

अदिती जोशी

कां उगीच घाबरतोय आम्ही?
कां उगीच गळा काढून रडतोय?
कां उगीच त्यांचा वारसा सांगतोय?

तो नरभक्षक चटावलाय
आपला क्रुस
आपल्याच खांद्यावरून वाहणार्‍या
महात्म्यांच्या रक्ताला

तो क्रुस खांद्यावरून वाहण्यासाठी
खांदे मजबूत लागतात
ख्रिस्तासारखे
गांधीबाबासारखे
दाभोलकरांसारखे
पानसरेंसारखे

आजन्म व्रतस्थ जनसेवेतून
बहूमताच्याही विरोधात सत्यच सांगेन
अशा निर्धारी आचारातून
ऋशींनाही लाजवेल
अशा निर्मोही चारित्र्यातून
मजबूत होतात असे खांदे