एका बापाची व्यथा .......

हाईट म्हणजे त्यांचे नक्राश्रू समाजालाही खरेच वाटतात मोस्टलि.

अगदी!! बहुधा आपण कसे चान चान आहोत अशी इमेज आधीच करुन ठेवलेली असते. त्यामुळे अशांचे पाय धुवून पाणी प्यायला तत्पर असलेले लोक येतात सहानुभूती दाखवायला आणि पुन्हा त्यांचाच उदोकार करायला.

फार थोड्या लोकांना खायचे वेगळे आणि दाखवायचे वेगळे हे माहीत असतं.

संस्कार की काय तरी नाव असलेला पु. ल. देशपांडेंचा एक लेख होता तो असल्या बापांना वाचायला देऊन काही फरक पडला तर पडला.

बॅट्या.. सुड..

आईवडीलांच काहीतरी चुकत असेलच.. त्याशिवाय मुलं असं वागणार नाहीत. पण केवळ तेच एक कारण असेल असं नाही. १०० गोष्टी असु शकतात. दुसरी बाजु मांडण्याचा प्रयत्न स्तुत्य आहे पण ही कविता बापाची खंत बोलुन दाखवणारी आहे. कुठेही "काय ही आजकालची पिढी..." असा सुर लावलेला नाहीये. तिथे एवढ्या तीव्र शब्दात तुम्ही का प्रतिक्रिया देत आहा ते कळालं नाही. म्हण्जे असं वाटुन गेलं की जणु काही ह्या कवितेची पार्श्वभुमी तुम्हाला माहिती आहे आणि त्यात बापाचीच चुक असल्याने तुम्ही इथे लिहीताय.. असो.. तुम्ही जनरल लिहीत असाल..

जाता जाता.. आई बाप म्हणजे कुणी आकाशातुन आलेले नसतात.. ती सुद्धा माणसंच असतात.. त्यांच्याही चुका होतात. पालक म्हणुन परफेक्ट होण्याचा प्रयत्न अनेक जण करत असतात पण मुलांच्या आयुष्यावर प्रभाव पाडणारे इतर अनेकही घटक असतात जे पालक प्रत्येक वेळेसच नाही कंट्रोल करु शकत.. त्यांच्या हाताबाहेर..कुवती बाहेरही गोष्टी जाउ शकतात.. कुणी मुद्दाम करत नाही हे.. प्रत्येकाची कुवत असते माणूस म्हणुन.. त्या हिशोबानी नाती व्यक्ति सांभाळत असतो.. मुलांना सांभाळत असतो.. काहींना धाक असणं महत्वाचं वाटतं, काहींना मैत्री.. कुठलाच एक मार्ग बरोबरच आहे असं नाही म्हणता येत.. अशावेळस जर काही वावगं घडलं तर पालक म्हणून अपराधी असतात्च ही माणसं पण त्यांनी जे काही केलेलं असतं ते त्यांच्या समजुती प्रमाणे..

अत्यंत विचित्र लोकही असतात..जे आपल्या मुलांना अजिबातच नीट वागवत नाहीत.. पण मा ते अशा कविताही लिहीत नसावेत..

प्रपंच मालिकेची आठवण आवडली. मी एक पालक म्हणून सांगते की बहुदा आम्ही मुलांच्या बाबतीत आमच्या पालकांच्या चुका (आम्हाला मूल म्हणून वाटलेल्या) नकळतपणे सुधारायला बघतो. इथे गोंधळ असा होतो की त्या सुधारता सुधारता आणखी काही नवीन चुका करून ठेवतो. :(
मुलांचे ऐकावे हे खरे आहे. त्यांच्या जगात काय चालले आहे हे कळते हे किमान समाधान तरी असते. समस्यांवर सल्ला दिला तर मुलं मोठी होताना पालक म्हणून आमचा सल्ला बर्‍याचदा ऐकत नाहीत हे आम्हा पालकांना शिकायला मिळते. सुरवातीला फार त्रास होतो परंतु ती मोठी झाल्याचा हा पुरावा आहे हे कालांतराने कळते. या विषयावर एक स्वतंत्र धागा काढला तर नवी पिढी काय दु:ख मनात बाळगते आहे ते पालकांना कळेल तरी. मुलांच्या संतापाला बोलल्यामुळे काही वाट मिळेल आणि पालक त्यांची काही बाजु असेल तर तिथे मांडतील.

एकवेळ वाद झालेला परवडतो हो. कमीत कमी राग आणि ताण कमी तरी होतो. घुसमट झाली की संपलं.

सं(पूर्ण) वाद नाहीतर घुसमट!

संपूर्ण वाद काही पटलं नाही नाखुकाका. आपण भांडतो कुणाशी? आपली मतं काय आहेत हे ज्याला सांगावंसं वाटतं त्याला, आणि आपण त्याला हे का सांगतो? कारण ती व्यक्ती आपल्याला 'आपली' वाटत असते.

उदा. एखाद्या मित्राला तुम्ही अमुक अमुक गोष्ट करु नको केव्हा सांगाल? जेव्हा तुम्हाला त्यात काहीतरी काळंबेरं वाटेल तेव्हा! आणि हे तुम्ही सांगाल कारण मित्राचं हित तुम्हाला अपेक्षित आहे.

आता हेच जेव्हा घरातली मुलं एखादं मत मांडतात तेव्हा केवळ आपण जास्त पावसाळे पाह्यलेत या जोरावर पूर्ण फाट्यावर मारण्यात काही पॉइंट नाही ना! निदान एकदा तरी विचार करुन बघा. आता ह्या गोष्टी वारंवार घडल्या तर मुलं सांगायचे कष्ट कशाला घेतील. जर माहीतीच आहे की आपली गोष्ट तशीही फाट्यावर मारली जाणार आहे तर मुलं काही सांगत बसायच्या फंदात पडणार नाहीत.

उद्या सविस्तर स्पष्टीकरण लिवते तोवर कोण कोणास काय व का म्हणाले याचा अभ्यास करा +)