नाट्य

मराठी नाट्यसृष्टीतला पहिला नाही तर अखेरचा सुपरस्टार!
घाणेकरांच्या पत्नी कांचन घाणेकर यांच्या "नाथ हा माझा" वर आधारित हा biopic सिनेमा अक्षरशः लोकांना ओढू ओढू नेतोय सिनेमाघरात!
काय चुम्मा कामं केलीत सर्वांनी!!!
सुबोध बद्दल काय बोलावं? आपली पात्रताच नाही ती!
त्याने फक्त अशी सुंदर कामं करत राहावीत आणि आपण मंत्रमुग्ध होऊन ती पाहत राहावीत इतुकीच आपली पात्रता!!
मला दोन लोकांबद्दल विशेष बोलायचं आहे

आमच्याकडे बघताना नानाची नजर आजीबात स्थिर नव्हती.भयचकीत नजरेने आणी विदीर्ण चेहऱ्याने बघत नाना किंचाळला.
"बाप्या भडव्या ! हा काय चावटपणा लावलायस "

" हॕ हँ !! मालक माझा बोनस आणी मागच्या महिन्याचा पगार राहिलाय तो घ्यायला आलोय. देताय ना ?" आम्ही विचारलं

"पण तु इथं कसा आला परत ? तु तर मेलायस ?? आत्ताचा तर तुला पेटवुन आलो आम्ही " नाना गोंधळल्या घाबरल्या आवाजात बोलला.

" नाना ! तु आणी तो म्हातारा गोखल्या जो पर्यंत जिवंत आहात ना तो पर्यंत या बापु जोश्याला मुक्ती नाही. तुझं आणी आप्प्याचं सगळं बोलणं ऐकलय मी " आम्ही जरा जरबेतच बोललो.

लेखक : कोणी का असेना.
स्थळ : इशान्य भारतातील एक राज्याचे उच्च शिक्षण विभागाचे कार्यालय
पात्र : सरकारी बाबू ( श्री. ना.पा. सघोडे)
पिता ( श्री. फा.र. चतापलेले)
पुत्र ( संदर्भास)
इतर सोयीनुसार

पार्श्वभुमी : अभियांत्रिकी शिक्षणासाठीच्या जागांचे सुयोग्य आणि यथार्थ वाटप व्हावे, म्हणून केंद्र सरकारने CSAB - NEUT ( Central Seat Allotment Board - North East & Union Territories) ची निर्मिती केली आहे. सदर प्रक्रियेनुसार जागांचे वाटप व भरती होऊन आता जवळपास दोन महीने लोटले आहेत.

आप्पाला चाळीपाशी सोडुन नानाच्या गाडीने यु टर्न घेतला आणी ती प्रेसकडे पळु लागली.उद्या दोन तीन डिलीव्हरीज द्यायच्या असल्याने आणी आमदारपुत्राच्या लग्नपत्रीका प्रिंट करायच्या असल्याने नानाने रात्रपाळी चालु ठेवलेली.दिवाळीच्या काळात ही धावपळ नेहमीचीच होती.

मागच्या सिटवरुन आम्ही नानुच्या शेजारी स्थानपन्न झालो.आणी आमचं अस्तित्व जाणवुन देण्यासाठी आम्ही एकच क्षण नानाच्या खांद्यावर हात टाकला.

" बापु ! म्या काय घोडं मारलय वं तुमचं ? कशापै माग धरुन बसलावं ?? " बाबल्या अर्ध सुगडं तोंडात ओतुन रडायला लागला.

" भाड्या ! माझ्या उधारीची बोंब मारत होतास ना मगाशी ? म्हणुनच आलोय परत .तुझी उधारी चुकवयला " आम्ही

" ओ बापू ! उधारीचं सोडा ,तुमच्या आख्या खानदानाची ,पुढच्या धा पिढ्यांची हजामत फुकटात करुन द्देतो इथुन पुढं .पन सोडा मला .दया करा " बाबल्या कासाविस झाला .

"अन कुठं बोलनार बि नाय ,आयच्यान गप बसुन भादरीन तुमची पोरं " बाबल्या काकुळतीला आला.

नान्या पाडेगावकर आणी आप्प्या अजुनही नान्याच्या गाडीपाशी कायतरी बोलत होते.बहुतेक आमचीच निंदानालस्ती चाललेली.

तिकडे आकाशाची लाली पुर्ण ओसरली होती.हळुहळु सुर्य समुद्रात विरघळला .एक बारीक लाल रंगाची रेघ लाटांवर डचमळत विलीन झाली .आणी इकडे फट् आवाज करत कवटी फुटली.चला !चला !! झालं म्हणत सगळे परत फिरु लागले.आप्प्याने शहाणपणा करत सगळ्यांना थोपावुन आम्ही कसे चांगले होतो आणी आज चाळ कशी एका प्रतिष्ठीत ,सज्जन ,मनमिळाउ,थोर सहकारी मित्र वगैरे वगैरे अश्या व्यक्तीला मुकली असं बोलुन दोन मिनीटाची श्रद्धांजली वाहिली.

सोपस्कार पार पाडुन सगळे हळुहळु परतु लागले .नान्याच्या मोटारीजवळ तो आप्प्याकडे आमच्यानावे खडे फोडत उभा होता.

एव्हाना सुर्य मावळतीला आला होता.सर्व बांधाबांध होउन आमची पालखी स्मशानाकडे मार्गस्थ झाली होती.आमची काही ठराविक लोकप्रियता आक्रंदत आणी बाकी बघे आणी टगे फॉर्मलिटी म्हणुन पालखीत सामिल झालेले.मजल दरमजल करत पोहचलो एकदाचे मुक्कामी.आमच्या जाण्याने घरातही तसा काही फार मोठा दुःखाचा डोंगर कोसळला नव्हताच.सर्व वातावरण साधारण स्थिर होतं .आमच्या एकंदरीत वर्तणुकीचा परिणाम .

त्यामुळे झाल्या गोष्टीचं दुःख न बाळगता आम्हीही सुर्यास्ता कडे डोळे लावुन बर्याच वेळानंतर पुन्हा एकदा मानवी रुपात परत येण्याची आणी राहिलेल्या इच्छापुर्ती करण्यासाठी आमच्याच अंत्यविधीची वाट बघत बसलो होतो.

मुळात आम्ही बाकीच्या कुणालाच दिसत नसताना हा डांबर गोळा आंम्हास कसाकाय बघु शकतोय ? या कल्पनेने आम्ही आश्चर्यचकित झालो होतो.पण चला कुणीतरी संपर्क साधतोय हेच खुप असं मानुन आम्ही द्रोणात तरंगत तीकडे निघालो.

जवळ जाताच जाड्या खेकसला "काय राव ! केव्हाचा बोलावतोय .चला बसा पटकन बॉसने बोलवलय."

"च्यायला ! बॉस ? कोण बॉस ??
त्या धसकटाला सांग जाउन आधी बोनस पाठव घरी मग बघु यायचं की नाही " आम्ही पण खेकसलो

"अहो ! यावं लागेल आता तुम्हाला .तुम्ही मेलायत आणी यमदेवांनी बोलावणं धाडलय .मी दुत आहे त्यांचा .पोटावर नका मारु चला पटकन"

च्यायला ! हे असं प्रकरण होतं तर

गॕलरीतुन खाली बघितलं तर सर्व सक्रिय कार्यकर्ते आमची पालखी बांधत होते.

"अरे नालायकांनो किती घाई करता रे ".

हलकटांना भलताच उत्साह संचारलेला.चाळीतल्या लोकांना अश्या कामात नेहमीच आनंद मिळायचा.मीच कसा या कामात ज्ञानी अनुभवी आहे हे दाखवण्याची अगदी चढाओढ लागलेली.सगळे एकमेकांना हातवारे करुन तिरडी कशी बांधावी याचा सल्ला देत होते.

काय बोलताहेत हे जाणून घेण्यासाठी आम्ही आमचा द्रोण कॕमेरा खाली उतरवला.

आप्पा गोखल्या स्वतःची अर्ध्याहुन जास्त लाकडं मसणात गेली असताना बांबुला कामट्या अगदी सराईत पणे बांधत होता.(हरामखोर साला )

आता जयडी आमच्या गालावरुन हात फिरवतीये हे बघुन आमच्या बायडीचा मत्सर जागा झाला नसता तर आश्चर्य होतं.त्याही परिस्थितीत डोळ्यातल्या अश्रुंआडुन ? आमच्या कलंत्राने ते सर्व हेरलच.आणी खस्सदिशी जयडीचा हात बाजुला करुन हि बया हात फिरवत हमसायला लागली.

च्यामायला ! अगं बया जिवंत असताना नाही कधी फिरवलास आणी आत्ताच का गं सुचलं तुला ? असे विचार मनात येत असतानाचा शंभ्या पाटलाचा "सामान आणलय बरं का !" आवाज आला.