नाट्य

सुपरनॅचरल मध्ये डेमन कसा निर्माण होतो ही कल्पना उत्तम दाखवली आहे .... जे माणसांचे आत्मे वाईट कर्मांमुळे नरकात जातात , त्यांना तिथे वेगवेगळ्या पद्धतीने टॉर्चर केलं जातं ... इतक्या वेदना दिल्या जातात की त्यांचं माणूसपण गळून जातं आणि त्या आत्म्याचं डेमनमध्ये रूपांतर होतं . ज्याला शरीर नसतं फक्त काळ्या धुराच्या स्वरूपात त्याचं अस्तित्व असतं . डेमनमध्ये रूपांतर होण्याची प्रक्रिया फार वेदनादायी असते पण एकदा डेमन झाल्यावर काही शक्ती प्राप्त होतात , अमानवी शक्ती , माणसाच्या शरीरात शिरून ते वापरणं , स्पर्श न करता वस्तू इकडच्या तिकडे करणं आणि आणखी बऱ्याच .... डेमन्सचे वेगवेगळे प्रकार आहेत ...

हर्षद हताशपणे आपल्या केबीन बसला होता...
त्याचा कोंपिटीटर चिन्मय जोशी अत्यंत बुद्धिमान होता...
चिन्मय ने त्याची साईट हॅक करुन पासवर्ड क्र्याक केला होता अन महत्वाची माहिति पळवली होति..
हर्षद चिन्मय चा पासवर्ड काढण्याचा प्रयत्न करत होता पण त्याला जमत नव्हते..
*
चिन्मय च्या बुद्धिमत्तेस तोडीस तोड असलेली एकच व्यक्ति ऑफिस मधे होति...
मानसी पटवर्धन....मागे पण चिन्मय ने असा प्रकार केला असता मानसी ने तो हाणुन पाडला होता...
*
अचानक त्याच्या गळ्यात नाजुक बाहुंचा विळखा पडला..
ए.सी च्या थंड वातावरणात ही तो शहारला..

वासुदेव सोमण कोकणातून दहा वर्षा पूर्वीच पुण्याला स्थायिक झाले होते
सोमणांचा मुख्य व्यवसाय भिक्षुकी
लग्न -नामकरण मुंज आदी कार्ये ते करत असत
अल्पसंतोषी स्वभाव होता
यजमानांना व्यवस्थित सेवा देवे प्रसंगाचे पावित्र्य सांभाळणे हि त्यांची खासियत होती
यजमान पण त्यांच्या ह्या वागण्यावर खुश असायचे
ठरलेल्या बिदागी शिवाय त्यांना आणखीन पैसे पण मिळत असत
पुण्यात वन रूम किचन चा ब्लॉक होता
एक राजकारणी यजमान होते त्यांच्या कृपे मुळे त्यांना हा ब्लॉक सरकारी कोट्यातून अल्प दरात मिळाला होता
*
भार्या सुनंदा गृहिणी होती

*
१२ला टॉपर लिस्ट मध्ये आल्या मुळे तिचा सत्कार आयोजित केला होता
संगीता व किरण हे बाल मित्र
१२ वि पर्यंत एकाच महाविद्यालयात ते शिकत होते
संगीता प्रचंड बुद्धिमान मुलगी होती
अक्युमन ची दैवी देणगी तिला लाभली होती
ती दिसायला रूपवान होती पण रूप गर्विता नव्हती
किरण मास्क-या होता
कुठून कुठून तो माझे मजेचे प्रकार शोधात असे
त्याच्याशी गप्पा मारताना संगीता भान हरपून जात असे
संगीताला किरण खूप आवडायचा रुबाबदार स्नार्ट तरुण होता
पण तिला कधी त्याच्या बद्दल तसे वाटे काही वेळा मैत्री वाटे
या बाबत मात्र ती कायम गोंधळलेले असे

सुलभा ब्रह्मे नी कुलूप उघडले अन वस्ती गृहाच्या खोलीत प्रवेश केला
बारावीला टॉपर असलेली सुलभा न पुण्याच्या बी जे मेडिकल मध्ये प्रवेश घेतला होता
डॉक्टर होण्याचं मुख्य कारण म्हणजे समाज सेवा हे तिचे सुप्त ध्येय होत
-
२ दिवसांनी प्युन आला अन तिला एक फॉर्म दिला त्यात तिला तिची माहिती जसे नाव पत्ता फोन नंबर इत्यादी भरायला सांगितला व एच ऑ डी साने सरांची त्यावर स्वाक्षरी घेण्यास सांगितले
-
ती ते कागदपत्रे घेऊन सरांच्या ऑफिस मध्ये आली -
सर मे आय कमं इन ?
या - तिने ती कागद पत्रे साराच्या जवळ दिली व आदबीने उभी राहिली वाट पाहात

पथनाट्य: बचत पाण्याची, समृद्धी जीवनाची!

कलाकारः सुत्रधार आणि दोन सहकारी कलाकार (दोघांकडे एक एक वाद्य असेल तर उत्तम.)
(शक्य असल्यास पथनाट्य सादरीकरणाआधी स्थानिक जनतेच्या अवलोकनार्थ, वातावरण निर्मीतीसाठी पाण्याच्या अपव्ययाचे, दुष्काळाचे प्रातिनिधीक छायाचित्रे असलेला फलक लावावा.)

एक सहकारी कलाकार (पाणीवाल्याच्या भुमिकेत ): पाणी घ्या पाणी, पाणी घ्या पाणी!

दुसरा सहकारी (स्त्री भुमिकेत): अरे ए पाणीवाल्या कसे दिले पाणी?

पाणीवाला: शंभर रुपयाचा एक ग्लास पाणी, पाणी घ्या पाणी.

साधारण पावणे सात वाजले कि तो तयारीस लागायचा

केसाचा झुपकेदार कोंबडा -जीन टी शर्ट -परफ्युम लावून आपली क्रुझर काढायचा

मिनिटाच्या आत एक सिग्नल लागायचा तिथे तो थांबायचा

त्याच वेळी ती पण होंडा वर यायची

सुंदर होती दिसायला जीन टॉप मानेपर्यंत रुळणारे केस गोड्ड चेहरा

सिग्नल सुटेपर्यंत ती त्याच्या कडे बघत असे

त्याला खूप ऑकवर्ड व्हायचे

असे वारंवार घडत असे

त्याला वाटले ही आपल्या पाळतीवर तर नाही ना>?

आणि नेमकी हि त्याच वेळी कशी येते ?

-

त्याने वेळ बदलायची ठरवले

पाच वाजता तो निघाला -तेव्हा पण ती हजर

पारा असा चढला आहे कि जीवाची लाही लाही होते
माणसांची हि अवस्था तर मुक्या प्राण्यांचं काय होत असेल ?
नागनंदिनी सोसायटीत एक घटना घडली
उन्हात तापलेला एक साप साने काकूंच्या किचन मध्ये शिरला
काकू कुकर लावत होत्या आत डाळ व पाणी होते त्या पाण्यात त्याने डुबकी मारली
कुकर लावायचे म्हणून काकूं कुकर जवळ गेल्या झाकण लावताना त्यांना तो साप दिसला
सापाला पहाताच त्यांची बोबडी वळाली व त्यांनी मदती साठी धावा सुरु केला

स्थळ//पुणे मिसळ हॉटेल..बाहेर पावसाची बुरबुर..
त्याने मस्त मिसळ चापली..चहा घेतला..बिलाचा कागद व बाजुला ठेवलेली छत्री घेवुन तो उठला
व समोरच्या इसमाने त्याला हटकले..
माफ करा आपण माधवराव जोशी का?
नाहि..मी हेमंत देशपांडे..
ओह्ह..मी माधवराव जोशी जी छत्री आपण घेतली ति माझी असुन त्यावर नाव पण लिहिले आहे..
त्यावर खजील होऊन देशपांडेे म्हणाले..ओह्ह माफ करा..तरी प्रष्ण उरतो माझी छ्रत्री कुठे गेली असावी?...
तुम्हि असे करा मनोहर लेले ना विचारा बहुतेक त्यांच्या कडे असावी..मागच्या पावसाळ्यात त्याला दिली होति....
पण आपणास हे सारे कसे माहित??? हेमंत