प्रतिभा

गीत :
चुकचुकली पाल एक, कालचक्र क्षण चुकले
नकळत या रात्रीला मी माझे दिन विकले

रंग तुझे स्वप्नमयी ल्यालेली ती पहाट
धुक्यामधुन मी तुझी शोधियली वाट वाट
परि दिशेस पुन्हा पुन्हा वळण नवे का फुटले

अशी हरवले तशी मलाच मी अनोळखी
इथेतिथे दंवातही तुझीच मूर्ती सारखी
गीतातील सूर असे का मधेच पण तुटले

तुजवाचून दूर दूर मी अशीच राहणार
ही अशीच तव छाया पण मागे धावणार
सावल्यांत साऱ्या, या चित्र असे मम कुठले

गीत: वसंत निनावे , संगीत श्रीनिवास खळे, गायिका: लता मंगेशकर. वर्ष : १९७६

***

"इधर ना रातको शैतान लोग आते है" रेलींगजवळ उभारलेली बाई म्हणाली.
"अच्छा, तो?"
फुटपाथवर खुर्च्यांची माळ पसरली होती. नावालाच छप्पर असलेल्या बसस्टॉपवर मी बसलो होतो. सोबतीला होता अंधार. अन अचानक पुढे आलेली ती बाई.
"नै, तुम अच्छा आदमी लगता है, इधर क्या कर रा है?"
डोक्यावर पडलीय काय ही? मग मीच तिला उलटं विचारलं,
"तू क्या कर रही है इधर?"
"अरे मेरा तो रोजका है, इधरीच होती है ना मै"
"तो मै क्या करू? पागल तो नै हो?"
"नै" हसली का ती?
"तो फिर भाड मे जाव"

- डॉ. सुधीर रा. देवरे

साध्या सर्दि तापापासून सुरवात होऊन न्युमोनियावर दुखणे गेले. रोज एकेक दिवस मोजता मोजता आज तीन आठवडे उलटून गेले होते. रांगणेकर हॉस्पिटलमधील भिंतीवरचा प्रत्येक डाग अन रेषा आजीला आता पाठ झालेल्या होत्या. तिचे शरीर म्हणजे तर नाही नाही ती औषधे रिचविण्याचे पिंपच झाले होते. नर्सने केव्हाही येऊन कुठलीही औषधे टोचून वा तोंडात कोंबून भरावीत. हे काय आहे, कशासाठी आहे, काही उपयोग होतो आहे की नाही, कोणाला विचारले तरी धड कळेल असे उत्तर मिळेल तर शपथ! मुलगी सकाळी ऑफिसला जातांना पाच मिनटासाठी येऊन जायची. तिने डब्यात आज काय आणले असेल त्याचेही आता औत्सुक्य उरले नव्हते.

चॉकलेट-१

चॉकलेट-२ (क्लिक!)

चॉकलेट-३ (डबलक्लिक!)

≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈

क्लिक!

झुंजूमुंजू झालं
कोंबडं आरवलं
बामनाला जाग आली
सडा सारवन पंचारती
धडाडून चूल पेटली
घुगऱ्या पुरण पोळी
पहिला निवद
अंबाबाईला
मग येडाय रुकड्याय
माळावरचा म्हसोबा
शेवटून बाभळीखालचा वेताळ
खांद्यावर जानवं
हातात परात
नैवैद्याची
रिकामी,
उदबत्तीचा धूर
सुगंधी केवडा
रामप्रहरी,
रांगोळीतला मोर
आणि हळदीकुंकू
उंबरठ्याशी,
शेणाचे गोळे
ताटलीभर निवद
वळचणीला,
उनउन लाप्शी
प्रसादाला

तशी गरज नाही. पण आधी हे चॉकलेट खा !
डबलक्लिकच्या आधी इथ मात्र सिंगल क्लिक! केलच पाहिजे!

==========================================================

तुडुंब भरलेली गटारं. रस्त्यावर उसळलेलं पाणी. धो धो पाऊस. फवारा उडवत आलेली कार. अन काच खाली करत बाहेर डोकावलेला फ्रेंच कट.

खरंतर अशा चिकचिकीत करायचं काय हा एक जबरदस्त प्रश्न असतो. भिजत फिरणे हा एकमेव पर्याय मी कायम निवडतो. होऊंदे सर्दी खोकला.

पक्याला वाईट सवय. स्टेशनवर घेऊन जायचा मला. आगगाड्यांचा खडबडाट नुसता. गर्दी म्हणजे नुसती चेंगराचेंगरी. थांबलेल्या मालगाड्या बघण्यात काय हशील? स्लीपर कोचात जावून झोपणं, असले उद्योग त्याचे. एकदा एसी डब्यातून हाकललं आम्हाला, साल्या झाडूवाल्याने, छ्या.

अंधार भीषण पसरला होता. भयाण वारा सुटला होता.
उंच उंच माडी
अन बाहेर मी उभा

मी दारावर टकटक केले. मंद दिवा जळत होता. त्याचा प्रकाश फटीतून बाहेर पडत होता. मी वाट बघितली.
कुंपनाजवळून जात खिडकीखाली उभा राहिलो. टाचा उंचावून आत बघितलं. काहीच हालचाल नाही.
मग पायरीवर बसून राहिलो. एक विडी शिलगावली. पुन्हा एकदा धुळीची वर्तुळं.

मी उठून पुन्हा टकटक केलं. यावेळी जरा भीतीच वाटली. मग उभा राहिलो तसाच. बोचऱ्या थंडीनं अंगावर शिरशिरी आली. पाऊस पडणार आज.
दार अजूनही बंदच. आता काय?

झुक आयी बदरिया सावन की