विडंबन

असाच एकदा कधीतरी प्रवासात होतो. गाडीत. मी चालकाच्या भूमिकेत नव्हतो. त्यामुळे अर्थातच अर्धं लक्ष चालकाकडे, रस्त्याकडे, चालवण्याकडे होतं. अचानक भयानक ट्रॅफिक लागला. थोडा वेळ गप्प बसण्याची औपचारिकता झाल्यावर चालकाने ठणाणा सुरू केला. मग हळू हळू ट्रॅफिकमधून बाहेर आलोही. पण ती धुसफूस आता ड्रायव्हिंगमधून बाहेर पडत होती. तेंव्हा सुचलेलं विडंबन. अगदी त्याच्या ड्रायव्हिंग इतकंच सेन्सलेस.

जेंव्हा ट्रॅफिक जॅमात, माझी गाडी अटकली
खोपडी सटकली, काल बाई खोपडी सटकली

चाल अर्थातच नवरी नटली ची.

प्रेरणा
जेपी म्हणे' गा मिपादेशी | या लिखाणाची ऐशीतेशी,
बेहतर आहे एका लेखाशी| पण लिहीणार नाही.

खड्यात जावो ही लिखाई| आपल्याच्याने होणार नाही.
समोर सारे हुशार बेणे|विजींनीयर डागटर ऐणे,

काखे वही,हाती पेन| डायरी माझ्या लिहीण.
पण हा कुठला कंपुपणा| आपसात चर्चा कुदवती.

या लोकांना नाही उद्योग |गायब झाले सगळे लोग.
लेंकानो लिहाना रोज |वाचुन तेच तेच बोर झालो.

लिखाई का असते सोपी| रोज कळफळक बडवती ,
कित्येक लेकाचे आयटी | मेगाबायटी प्रतिसाद देती,

प्रेरणा- www.misalpav.com/node/30059

मुळ कवीयित्रीची क्षमा मागून तसेच 'तांब्या' संप्रदायाच्या मठाधिपती, महागुरु, सर्व सेवक व भक्त यांना वंदन करुन हे विडंबन सादर करत आहे.

जेवणाला मिळतील सोबती खूप
सोडायला तुम्ही एकटेच असता
कितीही जवळचं वाटलं कोणी
शेवटी लांबूनच पाहणारे निघतात

ज्याचं त्याला लागतं कुंथावं
प्राक्तनात असलेलं चुकत नसतं
कुणी किती जरी खाल्ला मऊ घास
दैवात कुंथणे टळत नसतं

काथ्याकुटास व्हावे तय्यार लेखणीने
भक्षण घटीपळांचे करण्यास लेखणीने

स्वविरोधी बोलण्याला मातीत लोळवावे
माझे खरे म्हणावे नखदार लेखणीने

मसीहा चितारण्याची अवगत कला करावी
औक्षण जणू स्वत:चे करण्यास लेखणीने

अफवादि निर्मितेला जेथे उभार तेथे
पेरुन बीज यावे रुजण्यास लेखणीने

भाकड-वृथा कथांच्या कक्षेमध्ये फिरावे
अभिजात सृजनाला डसण्यास लेखणीने

वाणी अरण्यरुदनि शिरजोर होई तेव्हा
संपादकांनी यावे धरण्यास लेखणीने

जेव्हा सदस्य करिति वादळ विराट तेव्हा
द्यावे अभय म्हणावे पळण्यास लेखणीने

-अंगावर उठे 'शबय शबय'

कविवर्य "विकु" यांची मापी मागून…आणखी येक जिल्बी :D
पेर्णा - http://www.misalpav.com/node/29907

---------------------------------------------------------------------------------

मी बारच्या टेबलावर (जुना) संत आहे रेखिला

मित्रालाच सांगतो, (थोडी) पीत जा... असा मी बेवडा
दांभिकांची छुपी जागा, जातिवंतांस सोहळा

ढेकूण नामे किटक डसतो, बारवाल्याचा वायझेडपणा
"पक्षी" देतो प्राण येथे, आणे वेटर बावळा

भाव न जाणता (जो) सोनेरी रंगा भुले
वर्ण असो गोरटा मग होई काळा सावळा

पूर्वप्रकाशित...
नमस्कार मंडळी

आमचे आंतरजालीय मित्र कविवर्य श्री श्री श्री अमेय पंडित यांची शार्दूलविक्रीडित या वृत्तातली "परदु:ख" ही अप्रतिम कविता वाचली आणि आमच्या सुप्त प्रतिभेसही धुमारे फुटले (ही उच्च भाषा वाचुन कुणी अंतर्बाह्य ’फुटले’ असेल तर त्याला आम्ही जबाबदार नाही). वृत्त जपण्याचा, निभावण्याचा शक्य तेवढा प्रयत्न केलेला आहे. काही चुकले असेल तर असो, त्याने काय फ़रक पडतो?

ज्यांना ही कविता (विडंबन) कळणार नाही, त्यांनी सरळ घरी जाऊन कार्टून नेटवर्क किंवा गेला बाजार ’झी मराठी’च्या मालिका बघाव्यात.

हुकूमावरून

एक..,दोन.. फुल्ल.. :- एक हाफ..
===========================
ट.क्यानी नेला तांब्या
अन्,कुंथुनं जिलबी-केली.
विडंबन जमले- नाही
आणि बोंबाबोंबंही झाली.

ना तालं नसे ना छंद
ना रचने'चा सं-बंध.
शब्दातं गंडला सांधा
पिशविचा तुटला बंद

भाषेसं अशी-ठेवावी?
रचनेची कशीहि-व्हावी!
वैतागून स्व'रचनेची
मगं कचकून हो मारावी!

वर्जीनल कवी, लाडके मिपावासी स्पा आणि उल्लेखलेल्या समस्त मिपाकरांची मापी मागून

आम्ची पेर्णा - http://www.misalpav.com/node/29893
---------------------------------------------------------------------------------

माताय, अंगातल्या टवाळकीमुळे खूप जिल्ब्यांसोबत मिपावर परत लिहायला सुरूवात करतोय.

टैम्पास करून घ्या मंडळी ... \m/

**************************************************

किती आठवणीने वाचावे तुझे लेख मी "ते" वाचून चित्त घाबरे अता
भुलवावे जगा किती पांडुब्बा कोणालातरी भान यावे अता

आत्मुदांची मापी मागून :)

पेर्णा - http://www.misalpav.com/node/29887

------------------------------------------------------------------------

कोळ्यांनी विणले जाळे
वाळवीने करामत केली.
मी कचरा केला नाही
अन्,तरीही अडगळ झाली.