'मास्क' आता नेहमीच हवा
विसरून नाहीच चालणार,
बाहेर पडताना ठेवा ध्यानात
नाक तोंड झाकून ठेवा जनांत !
तसे तर आपण सवयीने
वापरतो अनेकदा मुखवटे,
वर वर हसू, ओठाआड राग
व्देषाची मनात असते आग !!
गोड शब्दाने भुलवतो त्याला
ज्याचा मत्सर पेटवतो ज्वाला,
वरवर हसत शुभेच्छा देताना,
मनात मात्र असूयेची भावना !!
'अरे वा!'असं कौतुक वरवरचं
'लायकी नसताना मिळालय',
असं मनातल्या मनात बोलणं.
अवघड व्हायचं ना अशावेळी हसणं?
या चंद्रमौळीत माझ्या
लक्ष सुखे ऱममाण
असते कधी सुखाला
सांगा कुठे परिमाण
जिर्ण शीर्ण झोपडीत माझ्या
तिरीप कोवळ्या उन्हाची
भासे जणू ही रेघ
सोनसाखळी गळ्याची
वाकून पाहतो हा चंद्र पौर्णिमेचा
ठेवतो नजर हा थवा चांदण्याचा
क्षण माझीया सुखाचे चोरावया पहातो
उन्मुक्त होऊनी मी चादंण्यात नहातो
घुसतो धटिंगण वारा
सवे आणतो थेंब पावसाचे
उध्वस्त करू पहातो
साम्राज्य माझिया सुखाचे
कोणी गरीब म्हणूनी
हसती मजवर सारे
इथे काय आहे म्हणूनी
आकलेचे तोडती तारे
वाटते जरा रमावे चांदण्यांच्या सहवासात
गुपित एकेक उलगडावे चांदण्यांच्या सहवासात
हात तुझा हातात घ्यावा चांदण्यांच्या सहवासात
हलकेच विसावे मिठीत तुझ्या चांदण्यांच्या सहवासात
स्पर्शानेच बोलावे चांदण्यांच्या सहवासात
श्वासात मिसळावा श्वास चांदण्यांच्या सहवासात
तारे सारे निरखावे चांदण्यांच्या सहवासात
स्वप्ने असंख्य पहावी चांदण्यांच्या सहवासात
गाणे नवे म्हणावे चांदण्यांच्या सहवासात
लाटा त्या मोजव्या चांदण्यांच्या सहवासात
गोष्टी किती कराव्या चांदण्यांच्या सहवासात
सुरताल असा जुळवा चांदण्यांच्या सहवासात
वेळेवर पाऊस आला की येतात ते आनंदाश्रू.
मैत्री होती ढगाची
उंच उंच डोंगराशी
आंगचटीला आला
खोड्या करू लागला
म्हणून ......
टोचून टोचून डोंगर बोलला
भांडण झाल जोरात
म्हणून रडू आल ढगाला
धार लागली डोळ्याला
कट्टी घेऊन डोंगराशी
वसुधेच्या कुशीत घुसला
आसवांनी पुसलेले अश्रू बघून
मनाशीच हसला
मीत्राशीवाय करमेना
आई जवळ मन रमेना
लवकरच येतो म्हणून
डोंगराला भेटायला गेला
भेट झाली मीत्रांची
दोघा पण खुश झाले
अधंळी कोशीबिरीचा खेळ
पुन्हा खेळू लागले
मायेचे वस्त्र जिर्ण झाले विरले फाटले
अजूनी होते हवे ते परी न आता उरले
उबदार किती ते वाटे गारठ्यामधे
लेवून अंगी जणू चिलखत ते भासे
कितीही संकटे आली जरी
घाव वर्मी ते सोसतसे
किती निगूतीने वस्त्र निर्माण केले
उभे आडवे धागे प्रेमादराने गुंफले
शिलाई नाजूक टाके अचूक
रंग तयाचे भरदार असले
या वस्त्राची मजबूत न तुटणारी विण
कुणी न विणकर आता न विणणार
भक्कम हाती नक्षीचा ठसा कोरला
पुन्हा कधी न उमटे
अनाथांची एक माय
आता राहिली नाय
जाता सिंधू सपकाळ
गहिवरला खूप काळ
असंख्य अन्याय साहिले
अपमानांचे धग दाहिले
मग मागे नाही पाहिले
उपेक्षितांना आयुष्य वाहिले
जग वंदू वा नि नींदू
होते निराधार जे हिंडू
झाली करुणा-सिंधू
अनाथाची मान बिंदू
एके दिसी दारावर कोण?
ना चिट्ठी नाही फोन
लिन -दीन ते डोळे दोन
पती पापाचे फिटे ना लोन
ज्याने केले निराधार
उन्मत्त होता जो भ्रतार
त्याचाही केला उद्धार
विकलांगा दिला आधार
मराठीच्या अंगणात
अठ्ठेचाळीस स्तंभांचा
स्वर-व्यंजनी महाल
माझ्या माय कवितेचा
नभापार पोचतसे
त्याची बेलाग ही उंची
रेलचेल महालात
जे न देखे रवि त्याची
महालात जाण्यासाठी
जिना जपल्या शब्दांचा
आणि उतरण्या साठी
सोपान हा गहनाचा
चुनेगच्ची सौधावर
नवरस पुष्करणी
पितो मन:पूत तेथे
अद्भुताचे निळे पाणी
परवलीची एकच
खूण इथे चालतसे
एका हृदयीचे दुज्या
सोपवावे लागे पिसे
यळकोट यळकोट जय मल्हार
बाणाईच्या प्रेमाला भुलूनी देव अवतरले चंदनपुरी
राखूनी मेंढरं वाड्यावरी देव करीतो अशी चाकरी ॥धृ॥
व्हती मेंढरं खंडीभर
चराया नेली डोंगरावर
हिरवा पाला रानोमाळं
भवती गार गार वारं
आलं भरूनी आभाळं
काळ्या ढगांच झालं भार
पळात आलं धरणीवर
चकमक दावली विजेनं
कल्लोळ उठला त्या ठाणं
चमत्कार दावला देवानं
वर रोखूनी धरलं त्यानं
बाणाईच्या मेंढरासाठी खंडेरायानं करणी केली
राखूनी मेंढरं वाड्यावरी देव करीतो अशी चाकरी ॥१॥
मुळ आरती/ चाल : आरती सप्रेम जय जय https://www.youtube.com/watch?v=xvF50JQEZc8
________________________________________________________________________
आरती सखेद जय जय कोव्हिड व्हायरस ।
विश्वसंकटीं नानाSSSSSSSSS होSSSSSSSS रुपीं आम्हां देसीं त्रास ॥ ध्रु० ॥
पहिला अवतार वुहान प्रांती प्रकटसी।
चिल्लर फ्लु मानुनी तुज जग फाट्यावर मारी ।
आम्हीही आलो करुनी थायलंडची वारी*।
ईंगा तु दाविला , भयानक पॅन्डेमिक होसी ॥ आरती० ॥
