लग्नानंतरच्या गोडगुलाबी दिवसांची मजा घेऊन रमा आणि श्री आपल्या कामाच्या शहरात पोहचले.आटोपशीर संसार म्हणून लहानच जुनी जागा त्यांनी भाड्याने घेतली .जागा अंधारी आणि बंदिस्त होती रमाला फारशी रुचली नाही ..पण संसारात नवरा-बायको एकमेकांसोबत असले तर बंदिस्त जागाही नंदनवन होत असते.
(नोंद: या आठवणी त्रोटक आहेत. एका संध्याकाळी दोनतीन तास चाललेल्या गप्पांवरून दुसऱ्या दिवशी जे व जितके आठवले तसे नोंदले आहे. यात जातिसंस्था, शिवाशीव वगैरे प्रथांचा उल्लेख काळानुरूप आला असला तरी त्यांचे उदात्तीकरण करण्याचा मुळीच हेतू नाही. कुणाला ते तसे उल्लेखही अनुचित वाटण्याची शक्यता आहे, त्यांची आधीच माफी मागतो)
***
निसटले वर्ष मला
पाठमोरेसे दिसले
त्याची बघून हताशा
माझे काळीज द्रवले
म्लान वदनाने त्याने
हलकेच विचारले
जगशील का रे पुन्हा
दिस चार माझ्यातले
विचारात मी पडलो
चार कोणते निवडू
आनंदात गेले ते, की
चुकांनी जे केले कडू
निवडले मग चार
चुका मोठ्या केल्या ज्यात
सुधारेन म्हणताना
गेलो आणखी गर्तेत
नवे वर्ष नव्या चुका
करण्याची आहे संधी
असे असता कशाला
भूतकाळा द्यावी संधी?
एखाद्या ठिकाणाबद्दल तुम्ही कुठेतरी वाचता, कुणाकडून तरी ऐकता किंवा त्याची एखादी झलक पाहता आणि ते ठिकाण तुमच्या मनाच्या एका कोप-यात कुठेतरी आत जाऊन बसतं. हे ठिकाण ताजमहाल किंवा अजिंठा-वेरूळ सारखं प्रसिद्ध नसतं पण तरीही (की त्यामुळेच?) ते तुम्हाला भावलेलं असतं. भेट द्यायच्या ठिकाणांच्या यादीत त्याचा क्रमांक वरचा नसतो, पण तरीही ते कधीही विस्मरणात जात नाही. लाक्कुंदीच्या बाबतीत असंच झालं. इंटरनेटवर कुठेतरी या ठिकाणाबाबत वाचलं आणि तेव्हाच तिथं जायचं हे पक्कं ठरवून टाकलं.
- डॉ. सुधीर रा. देवरे
आरंभशूर....
प्रवास
भाग १
आनंद : यार आटपा आता. उशीर होतोय आपल्याला. थर्टीफस्टला जोडून शनिवार-रविवार आल्याने जमू शकलं इथे माझ्या या वाड्यावर येणं. साल्यांनो, तुम्हाला लॉक डाऊनमुळे work from home आहे; पण मला जावं लागणार आहे शूटला.... आणि अकरा नंतर कर्फ्यु आहे. Not more than four are allowed to travel together. उगाच कुठे थांबवलं तर लफडा होईल.
गाडीच्या दिशेने येत मंदारने आपली सॅक गाडीत टाकली आणि तो आनंदजवळ जाऊन उभा राहिला.
ये जेवण है, इस जेवण का
यही है, यही है, यही है रंगरूप
थोडी कम हैं, थोड़ी रोटीयाँ
यही है, यही है, यही है पाव सूप
ये ना कोसो, इसमें अपनी, मार है के पीट है
उसे दफना लो जो भी, जेवण की सीट है
ये स्वीट छोड़ो, यूं ना तोड़ो, हर फल इक अर्पण है
ये जेवण है, इस जेवण का...
धन से ना धनिया से, तूर ते ना गवार से
दासों को घोर बंदी है, भरते के प्यार से
बनिया लूटे, पर ना टूटे, ये कैसा लंघन है
ये जेवण है, इस जेवण का...
"पण तू तर नेहमी म्हणायचीस कि तिकडे जायचं तर सातआठ महिने आधी प्लॅन करावं लागेल..."
(पर आप तो हमेशा महंगीवाली टिकिया... काय कधी आठवेल सांगता येत नाही!)
"जर विमानाची तिकिटं आणि हॉटेल्स त्याच किमतीत चार आठवडे आधी मिळत असतील तर..." हसू दाबत मी उत्तर देऊन टाकलं. पण नवरा एवढ्या सहज ऐकणार नव्हताच.
