गझल

लोक विचारती आम्हा, का दर्द आमच्या शायरीत आहे
अहो व्यथांना सन्मानिण्याची, हीच आमची रीत आहे

वाटते दु:खासही कधी,दिसावे सुंदर आपणही
लेखणीत म्हणून ते आमच्या, यथेच्छ शृंगार करीत आहे

ये फुलवितो तुलाही, सांगतो दु:खास आम्ही
ऐकतो ते ही स्वतःला, आताशा सावरीत आहे

कधी करतो सलगी, बोचर्‍या जुन्या क्षणांशी
वागणे जरासे आमचे, आमच्याच विपरीत आहे

घेतला दगाही काही, ऐश्या सफाईने आम्ही
दगाबाज अजून आमची, वाहवा करीत आहे

माझी गझल निराळी

घामाची कत्तल जेथे, होते सांज सकाळी
तुतारी फुंकते तेथे, माझी गझल निराळी

शब्दांची गुळणी नोहे, नव्हेच शब्द धुराडा
निद्रिस्थी जागवण्याला, गातो शेर भुपाळी

एकेका आरोपीची उला पकडतो गच्ची
सानीच्या लाथडण्यावर पिटती मिसरे टाळी

लढवैय्या आशय माझा करतो तांडव तेथे
जन्माला येते जेथे, ती काळरात्र काळी

युगानुयुगे ते बोलले, ऐकत आलो आम्ही
आता माझ्या मतल्याची ऐकवण्याची पाळी

गझल माझी बंड आणि अन्यायाला दंडही
शेतकर्‍यांच्या मुक्तिसाठी आयुधांची थाळी

मरणे कठीण झाले

जगणे कठीण झाले, मरणे कठीण झाले
शोधात सावलीच्या, पळणे कठीण झाले

ना राहिले जराही विश्वासपात्र डोळे
झुळझूळ आसवांचे झरणे कठीण झाले

हंगाम अन ऋतूही विसरून स्वत्व गेले
हा ग्रीष्म की हिवाळा, कळणे कठीण झाले

कलमा, बडींग, संकर; आले नवे बियाणे
पंचांग गावराणी पिकणे कठीण झाले

बाभूळ, चिंच, आंबा; बागा भकास झाल्या
मातीत ओल नाही, तगणे कठीण झाले

सोंगे निभावताना मुखडा थिजून गेला
माझी मलाच ओळख पटणे कठीण झाले

एकाच वादळाने उद्ध्वस्त पार केले
आयुष्य हे नव्याने रचणे कठीण झाले

नाटकी बोलतात साले!

कोणीतरी यांची आता, पडजीभ उपटली पाहिजे
नाटकी बोलतात साले, की गरिबी हटली पाहिजे

भुकेचा प्रश्न सुटणारा नाही, तुझ्या भाषणाने, पण;
तू वाचाळ नाहीस अशी, खात्री तर पटली पाहिजे!

राजसत्ताच कोपली बघ, तुझ्या श्रमाच्या कमाईवर
तुझी शक्ती मनगटात तू, पूर्ण एकवटली पाहिजे

रावणांच्या राज्यात पुन्हा, सीता एकाकी पडलीय
भूमीच्या मुक्तीसाठी, तुझी काया झटली पाहिजे

देच तुतारी फुंकून तू, इथेच, याच स्थळी, अशी की;
क्रिया येथे आणि प्रतिक्रिया, दिल्लीत उमटली पाहिजे

भानावरी आज आलो जरासा
माझाच मी भासलो एवढासा

समजावुनी या मनाला पुन्हा मी
दिधला नव्या कल्पनेला दिलासा

रडू कधीचे स्मरून हसलो
आणि टाकला भावनेने उसासा

जशी रात्र आणि दिवस हा जसा
कधी मी नकोसा कधी मी हवासा

नको दूर शोधू सुखाला अपूर्व
खेळच मुळी हा असे एवढासा

२४-४-१३ १८:०१

ही पुन्हा हवा आज, धुंदकुंद झाली
ही पुन्हा मला आज, तुझी याद आली

घनांचे पुरेपूर बरसून झाले
आता कोण आसवांना, अवेळी साद घाली

तु दिलास ना दगा, वाटते जगाला
तुला ठाव स्वप्ने, कुणाची बरबाद झाली

मी न कधी घेतले, नाव तुझे कोणापुढे
दोन शब्द लिहिले, हाय ती फिर्याद झाली

लपविले सदा मी, पाय भेगाळले माझे
वाटले जगास माझी, चाल सुखात झाली

ईतक्यात त्यांना माझे, एवढे रडू आले
आता कुठे सांगण्यास, माझी सुरुवात झाली

त्यांचाच जीव घे तू .....

हा लावतो पुढारी घामास भाव सस्ता
म्हणुनी यमास झाला गिळण्यास गाव सस्ता

मातीत राबताना इतके कळून आले
फुकटात ठोस जखमा! प्रत्येक घाव सस्ता!!

पर्जन्य, पीकपाणी, दुष्काळ, कर्ज, देणी
शांती महागडी अन केवळ तणाव सस्ता

मरतोय अन्नदाता पर्वा न शासकांना
करतात भाषणे ते आणून आव सस्ता

लाठी उगारताना, बंदूक रोखताना
का वाटला तुला रे माझा उठाव सस्ता?

सत्याग्रहास आता रक्तात माखवावे
शिकवू चला नव्याने क्रांतीस डाव सस्ता

आमच्या आगामी " नायक क्रमांक एक" या चित्रपटातले शिर्षक गीत खास आमच्या चाहत्यांसाठी.

या चित्रपटाची पटकथा, संवाद आणि गीते आम्ही स्वतः लिहिली आहेत याची वाचकांनी कॄपया नोंद घ्यावी.

(कंसातल्या सुचना दिग्दर्शकासाठी असुन, नायक नायिकेने कंसाबाहेरच्या शब्दांचे गायन करत नॄत्य करायचे आहे. चित्रीकरण सुरु करण्या आधी कॅमेरामॅनच्या कॅमेर्‍याची बॅटरी चार्ज आहे कि नाही ते तपासावे)

(ज्याच्या कडे बर्‍यापैकी कपडे असतील त्यालाच नायक म्हणुन घेण्यात यावे. नायिका आम्ही आधिच निवडली आहे. तिच्या आईने तीला बर्‍यापैकी कपडे घालुन चित्रीकरणाला पाठवायचे आश्वासन दिले आहे)

काळजातल्या जखमांना, न्याय पाहिजे होता
तु घाईत होतीस अन् , त्यांना वेळ पाहिजे होता

तू गेलीस परंतु , हा वसंत ईथेच आहे
मोग-याला तुझा जरासा, सुगंध पाहिजे होता

रोजचेच आहे, हे ही धुके परंतु
सुर्यास आज यायला, उजेड पाहिजे होता

तू दिल्या जखमांचे, ओझे कधीच नव्हते
एकदा तरी पण करायला, मी वार पाहिजे होता

एकटाच येत गेलो , हरेक मैफिलीतून मी
ऎकल्या स्वरांचा मला, झंकार पाहिजे होता

हो म्हणून गेलीस, मी विचारल्या प्रश्नास तू
आता वाटते द्यायला, तू नकार पाहिजे होता