गझल

स्पर्श जितका बोलका हृदयांस होतो
पानगळ असली तरी मधुमास होतो

तू निघुन जातेस याची खंत नाही
वळुन जे बघतेस त्याचा त्रास होतो

मित्र म्हणणे जवळचा हे खास नाही
ते तसे होईल तेंव्हा खास होतो

तेज देण्या केवढा बघ सूर्य जळतो
फायदा नात्यातला चंद्रास होतो

केवढी माया तुझी आहे प्रसिद्धी
स्पर्शतो क्षणभर तुला, तो दास होतो

बंधने तुडवीत जातो सहज सारी
हा तुझ्याइतका मलाही भास होतो

प्रेम इतके काय कामाचे जिथे की,
आपला वापर 'अजय' सर्रास होतो

अमेठीची शेती

सांगा कशी फ़ुलावी, तोर्‍यात कास्तकारी
वाह्यात कायद्यांच्या लोच्यात कास्तकारी

देशात जा कुठेही, भागात कोणत्याही
सर्वत्र सत्य एकच; तोट्यात कास्तकारी!

झिजत़ात रोज येथे, तिन्ही पिढ्या तरी पण;
दारिद्र्य-अवदसेच्या विळख्यात कास्तकारी

कांदा हवा गुलाबी, स्वस्तात इंडियाला
जावो जरी भले मग, ढोड्यात कास्तकारी

पोसून राजबिंडे; आलू समान नेते
उत्पादकास नेते, खड्ड्यात कास्तकारी

सत्ता सुकाळ शेती, बारामती-अमेठी
ती तांबड्या दिव्याची, अज्ञात कास्तकारी

असते मनात काही उमजून येत नाही
वाटे किती फुलावे उगवून येत नाही

घनघोर मंथनाची आश्वासने फुकाची
नुसतेच भोवरे पण घुसळून येत नाही

कुंकू पुसून केली तलवार रक्तवर्णी
बलिदान त्याविना हे उजळून येत नाही

तू बोल ऐकतो मी माझेहि ऐक काही
मौनात प्रेमगाणे उमलून येत नाही

पेरून चिंतना घे शिंपून लेखणीला
शब्दास अर्थ आता लगडून येत नाही

-- अमेय

टिकले तुफान काही

ललकारण्या दिशांना, उठले तुफान काही
त्यातील फार थोडे, टिकले तुफान काही

निद्रिस्त चेतनेचे सामर्थ्य जागवाया
पोटात सागराच्या घुसले तुफान काही

देण्यास अंधुकांना संधीप्रकाश थोडा
किरणासमान चर्या जगले तुफान काही

संसार ध्वस्त झाला, हटलेच ना तरीही
झुंजून निश्चयाने लढले तुफान काही

उडत्या धुळीकणांना पदरात घेत ज्यांनी
आभाळ झेलले ते उरले तुफान काही

तू रोवलेस येथे बी अर्थकारणाचे
पैकीच माळरानी रुजले तुफान काही

कमतोल पाइकांचे सेनापती जरी ते
चेतून आत्मशक्ती तपले तुफान काही

पाऊल माझे चालले रस्ता जिथे जाई तसे
शोधायला येऊ नका माझ्या इराद्यांचे ठसे

नाही दिली जन्मात या कोणासही मी सावली
आयुष्यभर जपलेत मी माझ्या उन्हाचे वारसे

विश्वास या दुनियेवरी ठेवायचा कोणी कसा
एकाच खाणीच्या उरी यावे हिरे अन् कोळसे

वाटेवरी माझ्या जिथे अंधार होता दाटला
पेरीत मी गेलो तिथे माझ्या विजांचे कवडसे

आयुष्य येथे भेटते प्रत्येक वळणावर नवे
ताजी पुन्हा होते गझल धरते नव्याने बाळसे

-- उपटसुंभ

खोटेच आहे रागावणे, तुझेही अन् माझेही
तोंड फिरवून झोपणे, तुझेही अन् माझेही

अबोला जरी धरून, आसमंत आज सारा
अस्वस्थ मनाशी बोलणे, तुझेही अन् माझेही

कोण चुकले कोठे, जाणतो मनी दोघेही
माघार परी न घेणे, तुझेही अन् माझेही

घन बरसत आला होता, त्या कोणी ना पाहीले
सांग कसे हे वागणे, तुझेही अन् माझेही

अंगार निवता जरा, स्वत:शीच हासून मग
ते विषय बोलण्या शोधणे, तुझेही अन् माझेही

- चाणक्य
२०/१०/२०१३

मी प्रथमच एक गझल लिहण्याचा प्रयत्न केला आहे. ओढून ताणून आणलेल्या शब्दापेक्षा त्यामध्ये भावना याव्यात या हेतूने लिहलेली माझी ही पहिली गझल आहे. या गझल मध्ये मी ऱ्हस्व - दीर्घ, नुकता, रदीफ किंवा काफिया या पैकी कशाचाही योग्य वापर केला नाही याची मला कल्पना आहे. (गोड मानून घ्या)
- साजीद पठाण

गीत

आयुष्याचे गीत गाण्या, जमते ‘खास’ एखाद्याला
वेचतात दु:खात फुले, येतो ‘सुवास’ एखाद्याला !!

वेदनांना टाकून पाठी, ज्यांची चालण्याची रीत
टेकतो हात विधाता, देऊन ‘त्रास’ एखाद्याला !!