मुक्तक

ती ठिणगी होऊन येते
अन वणवा होऊन छळते
ती लकेर लवचिक होते
अन गाण्यातून रुणझुणते

ती कधी निखारा होते
विझुनी मग होते राख
उमलविते त्यातून फूल
मग तिचीच फुंकर एक

ती उल्केसम कोसळते
उखडून दिशांचे कोन
धगधगत्या चित्रखुणांची
ती लिहिते भाषा नविन

जे तरल नि अक्षर ते ते,
जे अथांग, अदम्य ते ते,
जे दूर असूनही भिडते,
जे जटिल तरी जाणवते,
ते तिचेच देणे असते….
…..किती घ्यावे? तरीही उरते !

मनाच्या एका खोलवर
अंधार्‍या कप्प्यामधे कुठेतरी
दडपून टाकलेली तूझी आठवण,....

कधीतरी उफाळून बाहेर येतेच
अचानक, मला नकळत......

आणि मग कोरड्या पडलेल्या
जखमा परत भळभळू लागतात

मनावर मोठा दगड ठेवून
तूला लिहिलेले ते शेवटचे पत्र

इतक्या वर्षां नंतरही.... जसेच्या तसे,
डोळ्यांसमोर नाचत असते,

मला आणि फक्त मलाच माहीत आहे
ते पत्र लिहिण्याचे खरे कारण

पत्रात खरे कारण लिहायची हिम्मत झाली नाही
आणि तूझ्याबरोबर खोटं बोलायच नव्हत,
(तू नेहमी प्रमाणे अचूक पकडलेच् असते)

नेणिवेला जाणिवेने छेदता जे उरतसे
ते पुरे समजून घेणे कधिच का सोपे नसे?

या क्षणी ते स्तंभ भासे, शूर्प ते पुढच्या क्षणी
पाहू मी गजरूप कैसे, नेत्र माझे झाकुनी

कोणी त्या म्हणतात माया; वास्तवाचा विभ्रम
कोणी त्या म्हणती अविद्या; सर्जनोद्भव संभ्रम

वास्तवाचे रूप कैसे? कोण जाणे सर्वथा?
ज्ञेय-ज्ञाता भेद फिटता शेष आदिम शांतता

रेशमी साड्यांच्या बासनात
मोरपिशी साडीच्या घडीत
अलगद ठेवलेलं, ते पत्र..

तिथून बाहेर नाही काढत कधी
हलकेच चाचपडते अधूनमधून
त्याचं तिथं असणंच पुरेसं आहे...

त्यातला शब्दंशब्द पाठ आहे
लिहून खोडलेला ,
पाण्याने पुसटलेला...

किती मिनतवा-या. हट्ट,
रुसवे फुगवे काय अन् काय
हातानं लिहिलेल्या त्या एका कागदासाठी..

आपल्यामधे जे काही होतं नव्हतं,
(नव्हतं तेच जास्त खरंतर)
ते संपल्यावर तू शेवटचं पाठवलेलं ते पत्र...

शिवधनुष्य एका हाताने सहज उचलले
भात्यामध्ये शब्दच होते, नंतर कळले

कवितेच्या दरबारी नवशब्दांची मनसब
मिळता कोठे झुकायचे ते नाही कळले

शब्दप्रभूंना वाट विचारीत इथवर आलो
शब्द कधी रक्तातच भिनले, नाही कळले

पुन्हा पुहा मी अंधाराशी केली सलगी
उजाडताना उल्कांचे व्रण शब्दच झाले