माझी कविता

मी स्वप्न पाहत नाही

कारण , मला ते पडत नाही

नेहेमी ठरवतो आज झोपल्यावर स्वप्न बघायचे

काहीतरी वेगळंच बनायचे

मी पडतो , लकटतो त्या पलंगावर

विचार हाच असतो , कि आज स्वप्न बघायचे

डोळे काही मिटत नसतात

स्वप्न कुठले बघायचे नि कसे ?

याचेच विचार मनात घोळत असतात

हळूहळू झापड यायला लागते

डोळे जड होत जातात , निद्रादेवी प्रसन्न होते

मिट्ट काळोख , कसलीही आठवण नाही , कसलीच साठवण नाही

डोळे उघडतात , पण तोंडावर पाणी शिंपडून

पुन्हा एक तासभर पलंगावर तस्साच पडून राहतो

हो मी अर्जुन आहे..
तोच तो अचूक लक्ष्यवेध करणारा
गुणवत्तेने भरलेला

नव्या चक्रव्यूहात अडकलेला
न लढताच पराभूत झालेला

हो मी अर्जुन आहे..
या महाभारतात कृष्ण शोधतो आहे

जगण्याचे सर्व संदर्भ बदललेल्या
या महाभारतात कृष्ण कोठे शोधायचा
जरी सापडला तरी
माझ्या वाटणीला किती यायचा
ईथे अवती भवती सारेच अर्जुन
दिशा हरवलेले...

तो कृष्ण..
सखा गुरू ज्ञाता
परिस्थितीची जाणीव करून देणारा
ध्येयाची जाणीव करून देणारा

एकदा टारझन अंगात आला

काढून टाकले कपडे सर्व

पायपुसण्याचा लंगोट केला

अन जंगल प्रवास सुरु झाला

कुणीही ओळखू नये

म्हणून हेल्मेट घातले

बाहेर येताक्षणी घराच्या

भरपूर सारे कुत्रे मागे लागले

वाट मिळेल तिकडे धावत सुटलो

पारंब्या अन वेली शोधू लागलो

नव्हत्या त्या म्हणून गाड्यांवरून

उड्या मारू लागलो

आरोळ्या ठोकून ठोकून घसा सुकला होता

कुत्रांचा झुंड काय पाठ सोडता नव्हता

स्टेमिनापण संपत आला होता

टारझन अंगातून कधीच निघून गेला होता

लंगोट मागे पडून , दिगंबर अवतार सुरु झाला होता

दोन भिकारी भीक मागती

पुलाखाली करिती वस्ती

नेहेमी नेहेमी करुन याचना

भुलवी फसवी पांथस्थांना

एके दिवशी सांज वेळी

अशीच होती रीती झोळी

कोसुनी त्या चंद्रमौळी

करिती याचना भरण्या झोळी

धूर प्रकटला, डोळे दिपले

शिवशंभोने दर्शन दिधले

दोघांसी तीन अंडे दिले

इच्छा धरुनी फोड तयासी

इप्सित मिळेल त्वरित तुम्हांसी

दोघेही ते खुश जाहले

परतीच्या प्रवासा निघाले

दोघांच्याही दोन वेगळ्या वाटा

जाण्यापूर्वी गळाभेटा

वर्षानंतर भेटू पुन्हा आपण

देऊ यथेच्छ एकमेका आलिंगन

तिच्या आवडीनिवडीसाठीच

मी मैत्रीलाच गहाण ठेवलं

ते बोलावयाचे नेहेमी मजला

यायला सांगायचे नाक्यावर

एकही धड वाटत नव्हता तिला

एकेकाचं हळूहळू शिरकाण करून टाकलं

शिकाऱ्यावानी माग काढत होती माझा

नजरेत असावं म्हणून समोरच मचाण बांधून टाकलं

त्यांना खबर पोहोचताच याची

सुटकेसाठी त्यांनी जीवाचं रान करून टाकलं

लग्नाआधीच तिच्याविरुद्ध माझं कान भरून टाकलं

चंडी रूप धारण करून मग तिनं

सर्वांचंच पायताण करून टाकलं

प्रत्येक चीअर्सबरोबर एकेक थेम्ब सर्वानी ओवाळून टाकला

सकाळी सकाळी क्रिकेट खेळायला
मैदानावर जमल्यावरच्या गप्पा

ते यूपी बिहारवाले लै भुरटे
विश्वास न ठेवण्याच्या लायकीचे

दिल्ली हरयाणावाले तर आगाव
एकजात सगळे माजोरडे साले

गुजराती मारवाडी तर काय
लुटायलाच बसलेत सारे

चांगले वाटतात बाहेरून पण हे
मल्लू मद्राशी पक्के आतल्या गाठीचे

आसामी बंगाली पण त्यातलेच
गोड बोलून गंडा बांधणारे

दुपारी जेवल्यानंतर टपरीवर जमलो
चहा बिडीकाडी करत बोलू लागलो

धुळे जळगाव खानदेशवाले अमुक
हे नागपूर विदर्भवाले तमुक

सोनसावळी स्वप्ने सगळी सुखेच लेवुन आली
सोनपावले कुणा परीची हळुच उमटली दारी

कुणी रेखिल्या त्या गालावर मोरपिसांच्या ओळी
गाल गोबरे, गोड गुलाबी राजकुमारी प्यारी

नाजुक काया प्राजक्तासम कुरळे कुंतल भाळी
अप्सरा कुणी, शापभ्रष्ट ती मदनशराची स्वारी

लेक असावी एक गोडशी नको धनाच्या राशी
कुशीत घेवुन तिज सांगावी रोज कहाणी न्यारी

हातात तिचे बोट कर्दळी जबाबदारी खाशी
कोण परी ही? वळता नजरा, सुख वाटावे भारी

तिने रुसावे, रुसुन बसावे, कासाविस मी व्हावे
डोळ्यात तिच्या मला दिसावी माझी सौख्ये सारी

गणपत वाणी, सतत मागणी.

विड्या ओढून थकलेला गणपत वाणी
कवितेच्या छपराखाली
अलंकार गोळा करताना मला दिसला.

म्हणाला,
'पूर्वीसारखे संपन्न अलंकार आता
कोण कवी वापरतो?
तसा एखाद दुसरा हौशी असतो
नाही असं नाही, पण त्याला काय अर्थेय ?'

त्याला एकदा मालक म्हन्ले,
'अरे, इतक्या अलंकृत कवितेचा खप होत नाही
काव्यापेक्षा कवित्व जड
आवरा आवाराच्या हाकाट्या पडतात
कवितेला हाणून पाडतात.
गणप्या, आता तुझं काम एकच,
अलंकार काढायचे, अन
कविता वाळत टाकायची.'

'मग काय होईल मालक?'

सूत्रांनी गुणांच्या कट काय केले
नी बंदीगृहांच्या प्रवासास सुरवात काय झाली
स्वतःचेच अपहरण करण्याची दिवा स्वप्ने पहात
सतत अपहरणातूनच तर पुढे सरकतोय .

अपहरणकर्ते फक्त बदलत जातात
अनेकदा अनुमती शिवाय ,
अनेकदा हातातन निसटणार्‍या अनुमतीने

अपहरणांच्या घटनांचे
हे आत्मचरीत्र
अद्याप बाकी आहे,
वाढवेन म्हणतोय
उसंत मिळेल तसे तसे
नव नव्या अपहरणकर्त्यांची
तेवढीच सोय

जुन्या अपहरणकर्त्यांना
जरासा दिलासा

प्रेर्ना

दिशा, मिति, कालगति
जिथे सापेक्ष उरती
तिथे स्थिर, अविनाशी
शोधण्यात श्रमू किती ?

कार्य-कारण नियम
थिटा पडतो कशाने?
निरगाठ गहनाची
उकलेल का प्रज्ञेने ?

अंध:कार अज्ञाताचा
कधी वाट उजळेल?
मृगतृष्णा जिज्ञासेची
कोण, कधी शमवेल?

गुंता जटिल, कठिण
कधी सुटेल की नाही?
जड-चैतन्यामधली
सीमा धूसरून जाई