समाज

मुरारबाजी म्हटलं की डोळ्यांपुढे न चुकता उभी राहते ती पुरंदरची लढाई. त्रिवार मुजरा अगदी सहज घेते - ती प्रयत्नांची पराकाष्ठा, अतुलनीय शौर्य आणि न खचणारी, कुठलीही भीड-मुर्वत न मानणारी अभेद्य हिंमत.. मुरारबाजींची आणि त्यांच्यासोबत, दिलेरखानाच्या ५००० च्या सुलतानढव्याला [डोक्याला कफन बांधून, जीवाची पर्वा न करता केवळ विजयासाठीची चढाई करण्याची मुघल पद्धत] उत्तर देण्यासाठी बाहेर पडलेल्या उण्यापुर्‍या ७०० कडव्या मावळ्यांची. त्यात मुरारबाजींचं शौर्य बघून दिलेरखानानं मनसबीचं आमिष दिलं.. झालं.. त्या निरोपानं कृद्ध झालेल्या मुरारबाजींनी सरळ मुघल सैन्याच्या मध्यात घुसून खानालाच कापण्यासाठी चाल केली..!!

मातीसाठी प्राण वेचतो आम्ही
जातीसाठी लढू नका ।
तिरंग्याची शान राखतो आम्ही
स्वतःसाठी जगू नका ।।

कितीही येवो वादळे मोठी
आम्ही त्यांना घाबरत नाही,
आपलेच खेचतात आपले पाय
ते आम्हाला पाहवत नाही,
तुमच्यासाठी लढतो आम्ही
कुणापुढे झुकू नका।
तिरंग्याची शान राखतो आम्ही
स्वतःसाठी जगू नका ।।

हसत असें तेव्हासुद्धा
जेव्हा मरण समोर येईल,
भ्याड हल्ले करणाऱ्यांच्या
यम होऊन समोर येईन,
मेल्यानंतर आमच्या देहाचे
राजकारण करू नका ।
तिरंग्याची शान राखतो आम्ही
स्वतःसाठी जगू नका ।।

पानगळीने रेखीव झालेल्या
त्या प्रचंड वृक्षातळी
ते दोघे होते मघामघाशी तर!

मी पाहीले त्यांना
बराच वेळ खाली मान घालून
एकमेकांमध्ये साखरेइतके अंतर ठेवून चालताना,
कुठेही न थांबता त्यांना एकमेकांकडे बघताना,
अन् तेव्हा रस्ता हसताना...

मी पाहिले त्या दोघांना ,
हात हातात घेताना
'बाहों के बाहर
नजरों से ओझल होना ही
लकिरों पे लिखा है
तो वो लकिरे ही मिटा देते हैं'
त्याने एवढेच म्हणलेले
मला ऐकायला आले
नंतर मला ते दिसले नाहीत...