पुढील पाच मिनिटात, हे मानवते
"अ" अतिरेकी काळिमा फासतील तुझ्या तोंडाला
"ब" बलात्कारी झुकवतील तुझी मान शरमेने खाली
"क" कोवळी बालपणं विकली जातील बाजारात
"ड" डोकी फुटतील धर्ममार्तंडांच्या एका भृकुटीभंगाने तुझ्या डोळ्यादेखत
ई-पेपर्स सांगून थकतील "अ" "ब" "क" "ड" च्या मिनिटागणिक वाढत जाणाऱ्या किंमती
रोम-रोम जळताना तुझ्या जीर्ण-शीर्ण त्वचेच॑
हे उत्सवी फिड्ल कोण वाजवतंय न थांबता?
जेथे जातो तेथे तो माझा सांगाती
चालतो तयाला हाती धरुनिया
गेलो कोठेही तरी देतो आधार
दाखवितो मार्ग सदैव मजला
सगळे ते नम्बरं ठेवी ध्यानी नीट
कनेक्टेड रात्रंदिन केलो देवा
तयासी मी सदा खेळतो कौतूके
नेट वरी सुखे संचार अंतर्बाही
बॅटरी होता डाऊन जीव कासावीस
धाव घेतो सत्वर चार्जर कडे
इंग्रजी, मराठी टाईपतो वेगे
त्यानेची अंगठे बहाद्दर केलो देवा
जगात नेटवर्क्स विविध अनेक
ड्युएल सिमकार्ड वापरी प्रसंगी
बॅलन्स तो संपतो असा भरभर
रि-फिलचे बळ अंगी देई देवा
अभिजात सुमारांची बहुश्रुत दिंडी
लॅपटॉपी कीबोर्डाचे चटचट अहिर्निश टाळ
निष्क्रिय मत-मतांतरांचे डब्ब दुतोंडी मृदंग
वैचारिक साठमारीचे गुगलपुष्ट निर्दय घोडरिंगण
जितं मया च्या एकेकट्या भेसूर आरत्या
तिथे सुदूर चंद्रभागेकाठी
काळाभोर त्याच्या अट्टल दगडी मौनातल्या शयनी एकादशीत
कल्पांतापर्यंत अकिम्बो
उगवत्या सूर्याला पाहून तो छद्मीपणानं म्हणाला
तुझं उगवतं रूप फार फसवं आहे मित्रा
सकाळच्या किरणांना कोवळं म्हणण्यापेक्षा दुबळं म्हटलं पाहिजे
कारण मी तुझं हे शतकानुशतकाचं राहाट गाडगं पाहून कंटाळलोय
संध्याकाळी मावळताना हसलेलं आणि उगवताना वैतागलेलं पाहिलंय
तरीही तुझा उदयच लोकांना का आवडतो अस्त का नाही?
उगवत्याला दंडवत मावळत्याला का नाही?
सूर्य म्हणाला
ज्याच्याकडं काम असतं त्यालाच जग हात जोडते
काम संपत आलं की लगेच त्यालाच रद्दीत काढते
मग रक्त आटवलं तरी जग दखल घेत नाही
तुम्ही नष्ट झालात तरी जगाचं आडत नाही
आकाशाकडे डोळे लावून बसलेल्या
त्याच्या सुकल्या डोळ्यांनाही भिजवेल एवढं पाणी
त्याला द्यायला सरकार तयार नव्हतं
त्याला दिलेल्या अश्रूंचाही कोटा त्यानं खर्च केला होता
कधी मरणारं जित्राब पाहून
कधी सावकाराला जमीन विकून तर
कधी हातातोंडाशी आलेलं पिक अवकाळी पावसानं झोडपलेलं पाहून
अपयशाच्या पहिल्या पायरीवरच जगत
त्याच्या अनेक पिढ्या काळ्या मातीत मिसळल्या
पण त्या समिधांनीही भूदेवता प्रसन्न झाली नाही
की लक्ष्मी देवतेने भरभरूनवआशीर्वाद दिला नाही
सावकार रूपी लक्ष्मीपुत्रांच्या दावणीला मात्र त्याचं नशीब बांधलं गेलं ते कायमचंच
तो शुद्धीवर नव्हता तेव्हा
कोणीतरी त्याला नकळत जमिनीवर उतरवलं
आणि अनोळखी टापूमध्ये त्याची पावलं त्याच्या इच्छेविरूद्ध पडू लागली
आजुबाजूच्या अनोळखी लोकांनी त्याच्या रडण्याचा आनंद घेतला
तो ओळखीचा संकेत समजून
त्याने तो प्रदेश आपलाच असण्याचा समज करून घेतला
पहाटवेळच्या आश्वासक आवाजांतून आणि स्पर्शांतून
दररोजच्या सूर्योदयांच्या विभ्रमांतून
याच्याही डोळ्यांमधीळ काळ्या बाहुल्यांच्या पडद्याआडच्या मनात
काही इंद्रधनुष्यं दबा धरून बसली
सूर्य जसा जसा वर येऊ लागला
तसे पहाट स्वनांच्या इंद्रधनुष्यांमागे याची अबोध पावलं
..आणि त्याचं विमान त्या सवयीच्या झालेल्या रन-वे वरून
पुन्हा भरारी घेत उंचच उंच आकाशी झेपावलं
विमानाच्या वेगानं मन मात्र पुढं सरकायला तयारंच नव्हतं
त्याच्या उमलत्या काळाच्या आठवणी,
त्याच्या पावलांना चालतं करणारे आश्वासक हात
त्याच्या वेगाला मूकपणे वाखाणणारे डोळे
त्याच्या वेड्या साहसांनंतरही मायेने त्याचे अपराध पोटात घेणारी मनं..
त्याच्या इंद्रधनुष्याकडे जाणार्या रस्त्यावर ढगासारखी आड येत होती
तेवढ्यात सर्रदिशी वीज लखलखून त्याला भविष्यकाळ दाखवून गेली
मग त्यानंतर समुद्रात पाऊस पडला
सोडलेला देश अंधुकसा दिसू लागला
होय मी लाल दिवा बोलतोय . . . . . . माझं मन आज पहिल्यांदाच मांडतोय . . . . .
मी तोच ज्याची शान आगळीच होती . . . प्रतिष्ठेची एक खूण म्हणून मजा वेगळीच होती . . .
दुतर्फा रस्ते रिकामे व्हायचे, कित्येकजण दर्शनासाठी तिष्ठायचे . . "टोल"वाटोलवी म्हणजे काय ते तर मला कधीही नाही समजायचे . . . .
गाडीवर असता विराजमान . . . पाहिले फक्त जोडलेले हात अन् झुकलेली मान . . . .
माझ्या अस्तित्वाने गाडीतले व्हायचे माजोरी . . . भरतच राहिले ते आपापली तिजोरी . . .
जनतेच्या पैशाने जनतेचेच प्रश्न सोडवायचे . . . . पैसे मिळायचे साहेबांना पण प्रश्न तसेच रहायचे . . . .
पेर्णा सांगायलाच हवी का ?
ती पहा पडली विडंबने ती,पैजा लागल्यासारखी
खाजही यावी कुठे ,ते न दाखवण्यासारखी!?
नवकवी असलास जरी,तू नको काही लिहू...
मिपाकरांची खिल्ली करेल मेल्याहून मेल्यासारखी!
कवितेवरती कुठलीही पिंक कोणी टाकते
रंगते मैफील इथली श्राध्दकावळ्यांसारखी !
हो!जरा साशंक हो तू,कविता विडंबताच मी
पब्लिक जल्लोष करते,दाद दिल्यासारखी!
काय तू लिहिले जरासे . . मिपाकर वेडावले
लागले मागेच तुझ्या समस्त गाजरपारखी !
—आडमापीगीत
सगळे शब्द कधी कधी साथ सोडून निघून जातात
दूर दूर रानात एकटे पळून जातात..
मन घिरट्या घालत रहातं वटवाघळांसारखं
पटकन फांदि न मिळणाय्रा..
प्रयत्न करतो मी खूप. शब्दांना पुन्हापुन्हा माझ्या दावणीला बांधायचा.
पण ते गेले एकदा,की जातातच.
पुन्हा परत भेटेपर्यंत!
शब्दांचा हा पाठशिवणीचा खेळ.
हेच माझं अटळ प्राक्तन आहे की काय
असं वाटेपर्यंत...
ते त्याच खेळाचा भाग म्हणून मला करवंदीच्या जाळीअडून डोकावणाय्रा उनाड पोरासारखे लांबून हळूच बघायला लागतात.
