मुक्त कविता

समोरून येत आहे ती व्यक्ति
.
.
वर्णाने
जातीने
धर्माने
शक्तीने
विचाराने
हुद्याने
कर्तुत्वाने
ऐपतीने
.
.
काळी का गोरी?
.
अरे !
हा तर यमदूत !

ये, दिग्बन्ध तोडून ये, आजच्या कविते
ओसन्डत, फुफा॑डत, अनावर ये
भारून टाक अवघ्या अस्तित्वाचे अवकाश
कडाड कोसळ या अस्थिमज्जेच्या पि॑जर्यावर
एक एक अणू व्यापून टाक जाणिवेचा-तुझे देणे चुकेपर्य्॑त
घे आधार तोकड्या अक्षरा॑चा - या कागदावर उमटण्याआधी

एकच क्षण था॑ब,
कालच्या
कवितेच्या
कलेवरावर
कफन घालून येतो

(माफी नाम्यांची रांग आहे, विडंबन काळाची मांग आहे प्रेर्ना १ प्रेर्ना २)

अरे डिअरपिअर कशास बघतोस
स्वप्नात जुई... खोटे नाही सांगत
जुईले आणि मॅकबेथले...
काळाची उधई गिळी टाकई!

संध्याकाळच्या दिवा लावण्या
आधी तुझा विग काढून
टकल्यावरून हात फिरव
फ्रेश विग लावून सेल्फीकाढण्याचा
आणि कायप्पावर पोस्ट
करण्याचा जमाना आला
आणि तू(म्ही) अजूनही उधई
ने गिळलेल्या मॅकबेथपुशित
रमलेला आजच्या रमेला
गमत नाही.

शरशय्येवर विझता विझता
हाती देऊन क॑पित हाता
ऐक! स्फु॑दली त्याची कविता,
"भितोस, हरवेल ऐलतीर?
मग, माझ्यासारखा मागे फीर
भात्यामधले अमोघ तीर
वापरतील ते वेडे पीर

फुटले प्राक्तन सा॑धून घे
प॑ख बि॑ख बा॑धून घे
चुकले हिशोब जुळवून घे

सकाळी घाईघाईत बुटाच्या लेसा बांधताना,
खण्णकन आवाज करत तो चौकोनी बिल्ला पोराच्या खिशातून लादीवर सांडला तेव्हा...
गजराचं घड्याळ वाजल्या सारखा मी दचाकलो.
पुन्हा एकदा तो लखलखीत तुकडा खिशात ठेवत पोरगा समंजस हसला...
म्हणाला ,
तुमचाच आहे , काल तुमच्या जुन्या शर्टाच्या खिशात सापडला आईला ,
बोहारणीला कपडे देताना.
"फेकून दे "म्हणाली
"अवलक्षणी आकाशाचा तुकडा ",
तोच दाखवून तुम्ही म्हणे तिला भूलवणीला लावलंत वगैरे वगैरे...
आणि तुम्ही तरी कुठे बघता आजकाल उद्याचा दिवस या तुकड्यात ,
सारखे हातावर हात चोळता आणि तळहातावरच्या रेषा वाचता ,

आयुष्याचा हिशोब साचा
एक कप तिचा,एक माझा!

दिसायला दोन्ही एकच
फ्लेवरंही सारखाच
फक्त चाखण्याची रित
ज... रा निराळी
म्हणूनच.. एक कप तिचा,एक माझा!

माझा आधी संपेल, तिचा नंतर
चालायचंच हे असं जंतरमंतर! अगदी निरंतर..
त्यातूनच घडते जादू शेवटी
टेस्टी... लज्जतदार... सुरंगी
पण तरिही..
एक कप तिचा,एक माझा!

एकत्र असून थोडं वेगळेपण
वेगळं असूनही थोडस्सं एकत्रपण..!
तिचं सावधपण माझं अंधळेपण
जगण्यातली वागण्यातली
गोडी वाढवणारं..
त्याच कारणानी..
एक कप तिचा,एक माझा!

आज तु आठवलीस

आज तु आठवलीस अन् डोळे अासवांनी ओघळले
कधी खंत तर कधी आनंद दोहोंमध्ये बरसत राहीले

खंत यासाठी की,
मी व्यक्त नाही झालो कधी तुझ्यापाशी
गुज करीत राहीलो स्वत:च स्वत:शी
भीती नव्हती बोलण्याची,
हो भीती नव्हतीच मुळी बोलण्याची
भीती होती ती नकाराची, आणि हो कदाचीत संस्कारांचीही

अन् आनंदाचे यासाठी की,
आठवतात ते क्षण, जेव्हा तु पहीली दिसलीस
अन् नसेल तुलाही माहीत कदाचीत, पण हे हृदय घेऊन गेलीस,
ताल बिघडले मनाचे,
हो तालचं बिघडले मनाचे
कारण तु सुरचं घेऊन गेलीस

ब्लॉग दुवा

रोजची गर्दी, रोजचा प्रवास, कटकट करत मी ऑफिसला येतो
कंपनी ची कॉन्फरन्स, गोव्याला जायचं, आनंदाचा माहोल असतो
हो काय? मी साशंक होतो. कसला तरी विचार करतो
आता मिळाला ना ब्रेक ! मग यावं नाही का आनंदाला उधाण! मी म्हणतो
उलट इथे मात्र मनालाच कसलातरी ब्रेक लागतो
नाही; माझा प्रॉब्लेमच आहे.

मध्यरात्री गजबजावे नभ वितळत्या चा॑दण्याने
भरुनी जावा ओ॑जळीचा चषक त्या फेनिल प्रभेने

मध्यरात्री सळसळावे बेट पिवळे केतकीचे
भरुनी जावे आसम॑ती ग॑ध थरथरत्या तृणांचे

मध्यरात्री कुजबुजावा मेघ बिलगुनी पर्वता
त्या ध्वनीने विरत जावी दाट गहिरी शा॑तता

एका मग्न तळ्याला होता आठवणींचा गहिरा डोह
भौवतालच्या पर्वत रंगांना आकाश शिवण्याचा होता मोह

ह्या पर्वत रांगांच्या दरीत होते साठवणींचे कवडसे
कुठे होते तापवणारे ऊन तर, कुठे झोंबणारे गार वारे

कुठे तरी लपून बसल्या होत्या काळ्याकुट्ट रहस्यांच्या गुहा
तर कुठे होता पठारावर फिरणारा उनाड मनमोकळा स्वछंदी वारा

त्या तळ्याच्या काठून एक पायवाट भविष्यात जाणारी
तर एक होती विसाव्याची जागा क्षणभर विश्रांती देणारी

विसावा घ्यावा म्हणून जरासा त्या ठिकाणी थांबलो
न राहवून गहिऱ्या डोहाच्या पाण्यात जरा डोकावलो