जेटयुगाचे बडवा ढोल,बडवा ढोल !!
निषेधाचाच डब्बा गोल ,डब्बा गोल!!
कर्म अंधारी, वासना विखारी !!
(अ)धर्म तुतारी ,क्लांत शिसारी !!!
टाळाटाळ सरळसोट , टाळाटाळ सरळसोट!!
आपलेच दात आपलेच ओठ !!!
जालपिपाणी टिवटिव गाणी !!
विदेशी विद्वेषी वणवण,तर्कशुध्दि सदैव चणचण !!!
भुक्कड दक्षक भणंग रक्षक !!
दुर्बलांची ऐशीतैशी !! मुजोरांप्रती प्रीतखाशी!!
विफल अरण्यरुदन ,विदीर्ण मूक पीडन !!
गाये हरफनमौला ,गाये हरफनमौला !! तन सुंदर धवल ,पर मन (रहे) सदा मैला!!
आडवाटेला थांबलेला वाचक नाखु
तिच्या आवडीनिवडीसाठीच
मी मैत्रीलाच गहाण ठेवलं
ते बोलावयाचे नेहेमी मजला
यायला सांगायचे नाक्यावर
एकही धड वाटत नव्हता तिला
एकेकाचं हळूहळू शिरकाण करून टाकलं
शिकाऱ्यावानी माग काढत होती माझा
नजरेत असावं म्हणून समोरच मचाण बांधून टाकलं
त्यांना खबर पोहोचताच याची
सुटकेसाठी त्यांनी जीवाचं रान करून टाकलं
लग्नाआधीच तिच्याविरुद्ध माझं कान भरून टाकलं
चंडी रूप धारण करून मग तिनं
सर्वांचंच पायताण करून टाकलं
प्रत्येक चीअर्सबरोबर एकेक थेम्ब सर्वानी ओवाळून टाकला
गचपानात दडलेल्या फुटक्या बुरुजाखाली
पोटार्थी गाईड सांगतोय :
ही तेजतर्रार नावाची तोफ वापरून
अमुक सैन्याने तमुक सैन्याच्या
अमुक इतक्या सैनिकांना
एका क्षणात घातले
कंठस्नान
वर्तमानाच्या विवंचना विसरून
डोळे विस्फारलेल्या गर्दीला
दिसू लागतंय
गाईडने न गायलेल्या पवाड्यातल्या
दंतकथेचं
सोनेरी
पान :
गणपत वाणी, सतत मागणी.
विड्या ओढून थकलेला गणपत वाणी
कवितेच्या छपराखाली
अलंकार गोळा करताना मला दिसला.
म्हणाला,
'पूर्वीसारखे संपन्न अलंकार आता
कोण कवी वापरतो?
तसा एखाद दुसरा हौशी असतो
नाही असं नाही, पण त्याला काय अर्थेय ?'
त्याला एकदा मालक म्हन्ले,
'अरे, इतक्या अलंकृत कवितेचा खप होत नाही
काव्यापेक्षा कवित्व जड
आवरा आवाराच्या हाकाट्या पडतात
कवितेला हाणून पाडतात.
गणप्या, आता तुझं काम एकच,
अलंकार काढायचे, अन
कविता वाळत टाकायची.'
'मग काय होईल मालक?'
एक गाणे दूरवरुनी, निशिदिनी झंकारते
पैलतीरावरुनी काही ऐलतीरी आणते
हृदयस्पंदी ताल त्याचा, राग त्याचा अनवट
भिनत जातो नाद, मग अनुनाद येतो गर्जत
लय अशी अलवार मजवर प्राणफुंकर घालते
रोमरोमातून काही तरल मग ओसंडते
मुक्तछंदी शब्द, त्यांच्या सावल्या धूसर जरी
अर्थ उलगडती नवेसे ऐकले कितिही तरी
'ती'ही त्याचा फुटबॉल करते
कधी कधी किंवा बर्‍ञाचदाही,
पण अपहरणांना, 'ती'च्या तर्‍हा अधिक
कधी जन्माला येण्यापुर्वीच अपहरण झालेले असते
आलीच तर 'ती' हा शब्दच अपहरण करतो पहिले
'ती' चे अपहरण करण्याची सवय
आधीच्या 'ती'लाही सोडवत नाही
सूत्रांनी गुणांच्या कट काय केले
नी बंदीगृहांच्या प्रवासास सुरवात काय झाली
स्वतःचेच अपहरण करण्याची दिवा स्वप्ने पहात
सतत अपहरणातूनच तर पुढे सरकतोय .
अपहरणकर्ते फक्त बदलत जातात
अनेकदा अनुमती शिवाय ,
अनेकदा हातातन निसटणार्‍या अनुमतीने
अपहरणांच्या घटनांचे
हे आत्मचरीत्र
अद्याप बाकी आहे,
वाढवेन म्हणतोय
उसंत मिळेल तसे तसे
नव नव्या अपहरणकर्त्यांची
तेवढीच सोय
जुन्या अपहरणकर्त्यांना
जरासा दिलासा
"हे राम शिव शंकरा..Sssss"
होय मी धार्मिकच आहे.
रोज निद्राधीन होताना
मनाची कवाडं बंद करण्याआधी
ही शब्दफुलं अंतरात्म्याला वहावीच लागतात मला.
त्याशिवाय ह्या देव्हाऱ्यात रात्रीचा निरव येत देखील नाही. त्याचे कर्तव्य करायला.
देहाची कुडी जन्माला आलो तेंव्हा अमुक एका धर्माचा ठसा घेऊन आली नव्हती.तो धर्मच नव्हे तिचा!
हां., पण आधाराची गरज हा मात्र तिचा मूलभूत स्थायीभाव! ती तहान मात्र अत्यन्त नैसर्गिक,शाश्वत, अविनाशी!
मी तृषार्त भटकत असता
मृगजळास भरते आले
मी मला गवसण्या आधी
वैफल्य विकटसे हसले
शब्दांच्या इमल्यापाशी
सावली शोधण्या गेलो
पण शब्दांचे केव्हाचे
धगधगते पलिते झाले
क्षण क्षणास जोडित जाता
वाटले काळ संपेल
पण वितान हे काळाचे
दशदिशा व्यापुनी उरले
माले का मालूम भाऊ?
'कोनं बगरवलन बे
माह्या सपनाईचा कचरा?
डुंगा करूनस्यानी ठेवलो होतो
जाराले सोपा जाते.
कोनं बगरवलन बे?'
माले का मालूम भाऊ!
'साला सपना त सपना
सपन्याचा कचरा बी
डबल मेहनत कराले लावते!'
येवड्या जल्दीमदि कोटी चाल्लास गा?
पिक्चर पावाले
कोनाय हिरोहिरोईन?
भाई अना कतरीना
मानुसमाऱ्या वाघ हिंडून रायला ना बे?
माले का मालूम भाऊ!
टायगर त कसाबी जिंदा रायल,
पर तू जिंदा रायसीन का?
