एक छोटासा अनुभव शेअर करावा म्हणून लिहायला सुरवात केली आणि लिहिताना एवढं आठवायला लागलं की कुठे थांबावं कळेना. भाग वाढत चालल्या मुळे थोडं अपराधी वाटतय पण सगळं सांगीतल्या शिवाय रहावत पण नाही.आवडलं तर वाचा.
ता.क. भाग लहान होण्याचे कारण टंकनाचा आळस हे आहे.
*********************************************************************************
सर्व वाचकांचे मनापासून आभार. संपादक मंडळीने केलेल्या मार्गदर्शनाबद्दल त्यांचे पण आभार
मागील दोन भाग प्रकाशीत केल्या नंतर थोडा विश्वास वाढला. पण अजून टंकलेखनाची सवय नसल्या मुळे एक वाक्य टंकायला दोन ते तीन मिनिटे लागतात. त्यामुळे ठरवून सुद्धा मोठा भाग टाकायला जमले नाही. त्याबद्दल क्षमस्व. आहे ते गोड मानूण घ्याल अशी अपेक्षा.
********************************************************************************
हे सगळं ऐकून कुणाला काय बोलावं तेच सुचेना. सर्व प्रथम प्रतिक्रिया बायकोची " अहो चार तोळ्यांच्या होत्या नं?" हे ऐकून आई पुन्हा रडायला लागली.
हा कशाला गोषवारा पाहिजे
फक्त थोडासा इषारा पाहिजे
माणसाला अन्न वस्त्रे खोपटे
शासनाला शेतसारा पाहिजे
श्वासही आहेत चोरासारखे
जिंदगानीवर पहारा पाहिजे
हात या राखेतही टाकेन मी
पोळणारा पण निखारा पाहिजे
जीव ओवाळून टाकावा असा
जीव कोणी लावणारा पाहिजे
घोषणांची केवढी बुजबुज इथे-
देशव्यापी एक नारा पाहिजे
माणके मोती हिरे सगळीकडे
फक्त माती खोदणारा पाहिजे
काजवे उसने किती आणायचे
आपुला कोणी सितारा पाहिजे
टाक तू कचरा पुरेसा अंगणी
स्वच्छतेसाठी पसारा पाहिजे
डॉ.सुनील अहिरराव
सर्व प्रतिसादीत वाचकांचे आणी संपादक मंडळींचे आभार! लेखनाला सुरवात केली तेव्हा वाटलं होतं की फार काही मोठा किस्सा नाहीये. तेव्हा एकच किस्सा लिहून खतम करू म्हणून. पण मग लिहायला लागल्यावर कळतंय किती कठीण काम आहे ते. त्यामुळे जमेल तसे छोटे छोटे भाग टाकतोय.
बहिणीकडे जायच्या आदल्या दिवशी संध्याकाळी आई बॅग भरत होती. दोघेच बसने जाणार म्हणून अगदी गरजेपुरते सामान एकच बॅग भरून घेऊन जायचं असं बाबांनी बजावून सांगितल्यामुळे आईचा थोडा गोंधळ उडाला होता. त्यातच कन्येने "मी पण आत्या कडे येणार" असा हट्ट धरला होता.
सर्व मिपाकरांना सादर प्रणाम करून पहिलेवहिले लेखन सादर करत आहे. शुद्धलेखन व टायपिंग मिस्टेक्स समजून घ्याल अशी अपेक्षा आहे.
युद्ध ते धर्मयुद्ध.. तत्त्वासाठी
श्रीनिवास हेमाडे
*/
/*-->*/
/*-->*/
'रात्रंदिन आम्हा युद्धाचा प्रसंग'सारखी आध्यात्मिक लढाई वगळली तर प्रत्येक मानवी लढाई सामान्य लोकांचे नुकसान करते. दंगल, लढाई म्हणजे लोकांकडून लोकांचेच नुकसान. हे सारे कशासाठी ? तर 'तत्त्वासाठी !!’ पण अशा 'तत्त्वासाठी' होणाऱ्या लढाया म्हणजे 'तात्त्विक' लढाया नव्हेत, हे समजून घेतले पाहिजे...
पहा कशी लोळते सुखाने उधारवारी
अजून खस्ताच खात आहे दुकानदारी
पदोपदी देव ठाण मांडून बैसलेले
निघून गेली कुठेतरी माणसे बिचारी
खरेच हे शिस्तप्रीय आहेत लोक सारे
उभे पहा दूर दूर रांगेतले भिकारी
शहर तुझे प्रेक्षणीय आहेच,वाद नाही
उभारल्या छान तू नव्या देखण्या गटारी
बरेचसे कर्ज आज माझे फिटूनजाते
मिळून जाती मला कधी जर तुझी उधारी
डॉ.सुनील अहिरराव
तत्त्वाचा 'ते'पणा
- श्रीनिवास हेमाडे
*/
/*-->*/
/*-->*/
तत्त्व म्हणजे पदार्थ हे समीकरण माणसाला लागू केले की माणूस जात-वर्ण यांचा वाहक असणारा 'पदार्थ' बनतो. साहजिकच त्याला समाजाचे नियम लागू होण्याऐवजी निसर्गाचे भौतिक नियम लागू होतात. भौतिक वस्तूचा नियम जिवंत, चैतन्यशील माणसाला लावला की माणसाची शुद्ध वस्तू होते. वर्ण-जात-लिंगभेद या सामाजिक नियामक तत्त्वांना एक तर सारतत्त्वे (essences) समजले गेले किंवा द्रव्य (substance) मानली गेली.
स्वजाणिवेचे पक्व रूप
- श्रीनिवास हेमाडे
*/
/*-->*/
प्लेटो
जे नको ते नेमका वाचाळतो मेंदू
रोज वारुणीमधे बुचकाळतो मेंदू
बंद कर पारायणे गीताकुराणाची
देवधर्माने अता भंजाळतो मेंदू
दिवस-वर्षांचे युगांचे जन्मजन्मीचे
कोणते संकेत हे सांभाळतो मेंदू
भेटलो होतो कधीकाळी जिथे आपण
त्याठिकाणी आजही रेंगाळतो मेंदू
तू जरा आता नवी होऊन ये दुनिये
त्याच त्या जगण्यास हा कंटाळतो मेंदू
जीवघेणे तू असे हासू नये राणी
तीव्र तेजाबापरी वाफाळतो मेंदू
डॉ.सुनील अहिरराव
