सकाळचे साडेआठ वाजत आलेले होते. रितू कॉलेजला जाण्यासाठी तयार होत होती. रेडिओवर गाणं लागलेलं, ‘हाय वो परदेसी मन में कौन दिशासे आ गया…’ थोडंसं थबकून ती मध्येच ते गाणं लक्षपूर्वक ऐकत होती. आज तिने मुद्दाम कालचाच तो गुलाबी ड्रेस घातलेला होता. उत्सुकता आणि एक हुरहुर! थोडंसं घाबरल्यासारखंच होत होतं तिला आज.
एवढ़्यात माई तिची गडबड बघून बाहेर आल्या. ‘काय गं रितू? एवढी कसली गडबड?’
‘काही नाही गं माई! आज जरा लायब्ररीत जायचंय. उशीर झाला तर पुन्हा रांगा लागतात मग.’
‘बरं! ठीक आहे.’
जूनचा पहिला आठवडा. पावसाची अजून सुरुवात झालेली नव्हती. गुलमोहराचा बहर देखील ओसरत आलेला होता. तलवारीसारख्या लांब शेंगा कुठे कुठे लटकलेल्या दिसत होत्या. रस्त्यावर देखील ओसरत्या बहरातील लालभडक आणि पांढ-या पाकळ्यांचा सडा पडलेला होता. तो सर्व रस्ताच आता कॉलेजच्या मुलामुलींच्या घोळक्यांनी भरुन गेलेला होता. त्या जिल्ह्याच्या शहरातील हाच काय तो एकमेव हिरवळीचा रस्ता. मुख्य पेठेपासून शहराच्या बाहेरील कॉलेजला जोडणारा. दिवसभर तरुणाईचा उत्साही वावर या रस्त्यावर दिसून येई.
आक्षी!
ती तुम्हाला वाटते ती आक्षी नव्हे!नको तेव्हा येणारी किंव्वा पाहिजे तेव्हा न येणारी! ती नव्हे,
अलिबाग आणि नागाव या दोघांच्या मध्ये असलेलं छोटसं गाव म्हणजे आमचं 'आक्षी'
पहिलाच प्रयत्न आहे .....
ती येणार म्हणून
मी फुलांचा गुच्छ केला
नवा पोशाख केला
अत्तराचा वास केला
नजरेचे करून बाण
तिच्या रस्त्यावर लावले
कल्पनाचे तन मनात वाढले"१"
दुसरं काहीच सुचत नव्हतं
माझं प्रेम फक्त तिच्यावर होतं
डोळ्यासमोर चेहरा
मनातले विचार फक्त तिचे होते "२"
चातका परी वाट पाहीली
पहिली घटका निघून गेली
पाण्याविना मासा
तळमळला जीव तसा"३"
वादळाने पाने गळावी
तशी स्वप्ने गळाली
तरी राहावत नव्हतं
तिथून जावत नव्हतं "४"
चटपटीत चांगलचुंगलं खाण्याचा शौक होताच. मिसळगावाच्या कवीश्वर बाजारात एक छोटीशी टपरी टाकली. आपल्याला धंद्याची काय येवढी पडलेली नाही. जनशेवा महत्वाची. म्हणून टपरीवर पोटाला सोसेल एवढेच खा असा संदेश देणारी कार्टून्स पण लावून ठेवली. धंदा कमी झाला तरी चालेल, पण निदान लोकांनी आपल्या मालाचे निदान कौतुक तरी करावे अशी माफक अपेक्षा होती. टपरीवर केळी, शेंगादाणे, असे हौसेने मांडून ठेवले. चटमटीत मिसळ होती. म्हटले चार लोक खाऊन नाही, तरी निदान वास घेऊन कौतुक करतील.
चेहर्यावर टवटवी नाही
वाटते,माझी छवी नाही
दूरवर नुसतेच रण आहे
माणसांना पालवी नाही
बालकांचे अर्भकांचेही
हास्य आता लाघवी नाही
हाक देवाला नका मारु
भाव त्याचा वाजवी नाही
तू कधी येशील तेव्हा ये
ही प्रतिक्षाही नवी नाही
हा कुणाचा चेहरा आहे
आज काही चौदवी नाही
डॉ.सुनील अहिरराव
काही दिवसांपूर्वी, खरे तर वर्षांपूर्वी,'मिसळपाव' वरील माझ्या परिचित-अपरिचित मित्रांना मी माझ्या संशोधन प्रकल्पामध्ये सहभागी होण्याचे आवाहन केले होते. त्याला मला उदंड प्रतिसाद मिळाला. त्या प्रतिसादांचे विश्लेषण करुन काही महिन्यांपूर्वी मी माझा प्रबंध सादर केला. या प्रबंधाबद्दल नुकतीच मला पुणे विद्यापीठाकडून ‘विद्यावाचस्पती’ (पी.एच.डी.) ही पदवी प्रदान करण्यात आली आहे.
या प्रकल्पामध्ये मला मदत करणाऱ्या सर्वांचे मी मन:पूर्वक आभार मानतो. यथावकाश या संशोधन प्रकल्पावर अधिक काही लिहिण्याचा माझा मानस आहे. पुन्हा एकदा धन्यवाद!
पुलंनी इतकं चपखल चितळे मास्तरांचं शब्दचित्र रंगवलय की त्यापुढे इतर कुणी लिहायचं म्हणजे…. पण पराडकर सर हे त्यापुढच्या काळातले. म्हणजे मास्तरांनंतरच्या सरांच्या पिढीतले. त्यांनी शिकवायला सुरुवात केली तेव्हा गावात दोन शाळा होत्या. एक पांढरपेशा, मुलांच्या भवितव्याबद्दल जागरूक पालकांच्या पाल्यांची, तर दुसरी साध्यासुध्या कष्टकरी समाजातील, प्रगती पुस्तकावर अंगठा उमटवणाऱ्या आईबापांच्या पोरांची. सर या दुसऱ्या शाळेत शिकवत. शिवाय क्लासदेखील घेत. सरांच्या क्लासला ही गर्दी असे, पण निम्म्याहून अधिक मुलं फुकट शिकणारी असत.
व. पू . ….
ह्यांनी बहुतेक सनी लिओन चा उल्लेख "सखी "म्हणून केलाय
ह्यांच्या अनुदिनी वरती ह्यांचा मनिला घातलेला आणि टक्कल पडलेला फोटो आहे .
आणि एकदाचा मराठी साहित्तीकांचा "बिग बॉस " मधला मार्ग मोकळा झाला .
त्यांच्या बरोबर सनी लिओन पण घुसणार आहे .आनंद आहे .
आमच्या हाती बऱ्याच साहित्तीकांच्या अनुदिनी चे शेष हाती लागले आहेत . खास तुमच्या साठी ...
जयवंत दळवी …
