कविता

पर्वा एका सरकारी हापिसात
कामासाठी गेलो होतो
आणी नेहमी प्रमाणे वाट बघत
ताटकळत उभा होतो.

कडेला वाटलं माणसं बोलताहेत
पण कबुतरं बोलत होती
कालच्या दिवसात काय काय झालं?
याचे हिशेब तोलत होती

पहिलं दुसर्‍याकडे पाहुन
मिष्किलपणे हसत होतं
आणी त्यांच्या गमती पाहुन
तिसरं मधिच घुसत होतं

काल म्हणे पहिल्याला
आख्खं कणिस मिळलं
पण दुसर्‍यानं धक्का दिला
आणी ते हवेतच गळलं

थोड्याच वेळात कबुतरांची
भली मोठ्ठी सभा भरली
आणी आज चरायला कुठं जायचं?
यावरच पहिली चर्चा ठरली

एकदा ती माझ्याकडे आली
माझ्या बरोबर चल म्हणाली
हो म्हणायच्या आतच ती
पकडुन हात घेउन गेली

होतो सोबत आम्ही चालत
कधी शांत कधी बोलत
पायवाट निळसर न्व्हती संपत
नभी चांदणे, चंद्र सोबत

गोड गप्पा न्व्हत्या संपत
सुरेल आवाज जणू कोकिलेगत
मना मध्ये भासे दिव्य संगत
नकळ्त सूर बासरीचे उंमलत

हसताना ती बाहूली दिसायची
बारिक डोळे मउ मउ गाल
गालावर खळी नाजूक पडायची
नयन शिंपल्यात जपावी वाटायची

तरु तळी एका आम्ही बसलो
मनीचे सारे तिला मि वदलो
शब्द थरथरले माझे ओठात
परी नजर थेट डोळ्यात

भोजन नाही हा जमला बुभुक्षितांचा मेळा ,
आप्त ,स्वजन झाले भोजनासी गोळा ,
भोजनासी गर्दी झाली भारी ,
करती पहा कैसी मारामारी ,
गर्दी करती अन्ना भोवती ,
जैसी गिधाडे भक्षा भोवती ,
कोणी करेना कोणाची पर्वा ,

खिशामध्ये हात घालुन काही तरी खात होता
एका हातात हांडा घेऊन घाईघाईने जात होता
रखरखीत ऊन्हात वहात होत्या घामाच्या धारा
विचारले आम्ही त्याला कुठे जातोयस रे पोरा
त्यानेही अगदी सहजतेने आम्हाला उत्तर दिले
घरी आहेत आई वडिल तहाणेने व्याकुळलेले
कष्ट करुन त्यांना आलेय थोडी कणकण
पाण्यासाठी आमची होतेय अशी वनवन
शेजारच्या गावामध्ये म्हणे टँकर येतोय दोनदा
बघतो तिथे मिळ्तोय का पाण्याचा एखादा हंडा
तसं तर धरण पण आहे आमच्या गावाच्या उषाला
पण म्हणतात ना धरण उषाला अन कोरड घशाला
आमच्या ही बाबतीत असच काही तरी घडलय

.

नाचते नार तोऱ्यात फार नखऱ्यात माळुनी गजरा
चाळ ते पायी तालात छान डौलात खिळवती नजरा

ओठिचे हास्य मधुजाल गाल ते लाल भान हुरहुरते
होउनी दंग चोळीत तंग वेडात ध्यान भिरभिरते

हातची काकणे नाद घालुनी साद दावती मेंदी
ती अदा करतसे फिदा विसरुनी क्षुधा वाढती धुंदी

चमकती नयन सोडुनी तीर हृदयात थेट ते त्यांच्या
मेखला खास झुलवून हात अदबीन हाती ये त्यांच्या

भिंगरी गरगरा फिरत राही भरभरा सावजा पाठी
रंगता महल रंगात येतसे शीळ कुठुनशी ओठी

पापी ते पोट बोटात नोट थाटात ओढ गाठीची
थिरकतो ताल दावी कमाल ती नार नजर भेटीची

.

मन नाही नाही म्हणते पण
हृदयात आस घन कळवळते
दरवळ मृगजळ मेघांचा
अंतरी आर्त अन वादळते

गोकुळ स्वप्नांची सलगी
जिरवून कथानक वावरते
तापल्या काहिली तृप्त
माळभर धुंधुर माया हिरवळते

ओठात शब्द स्वर कंठातिल
भावना लास्यमय ओघवते
आशेस किनारा वाळूचा
दर्पणी कामना विरघळते

....................अज्ञात

तुझा हात सोडला अन् प्रवास वेगळाच घडला
मी मृगजळाचा नाद सोडला, अन् मग प्रवास वेगळाच घडला.

तुझीच शक्ती, तुझीच भक्ती; हिच इथली वहिवाट
मी हा शिरस्ता मोडला, अन् मग प्रवास वेगळाच घडला.

आपलं ओझं आपल्याच खांद्यावर अन् रखरखीत पाऊलवाट,
मी धोपटमार्ग सोडला, अन् मग प्रवास वेगळाच घडला.

माझे प्राक्तन, माझीच दृष्टी अन् माझेच हे दोन हात
मी अट्टहास फळाचा सोडला, अन् मग प्रवास वेगळाच घडला.

फाटलेले शीड, वादळाची साथ अन् संकटांची लाट
पण हा कणा नाही मोडला, अन् मग प्रवास वेगळाच घडला.

भारताची समृद्धी
रस्त्यांच्या कडे,कडे,ने दिसते,
पूर्वी टिन चे डब्बे घेवून बसत ,
आता स्टील ची लोटी दिसते

मरणे कठीण झाले

जगणे कठीण झाले, मरणे कठीण झाले
शोधात सावलीच्या, पळणे कठीण झाले

ना राहिले जराही विश्वासपात्र डोळे
झुळझूळ आसवांचे झरणे कठीण झाले

हंगाम अन ऋतूही विसरून स्वत्व गेले
हा ग्रीष्म की हिवाळा, कळणे कठीण झाले

कलमा, बडींग, संकर; आले नवे बियाणे
पंचांग गावराणी पिकणे कठीण झाले

बाभूळ, चिंच, आंबा; बागा भकास झाल्या
मातीत ओल नाही, तगणे कठीण झाले

सोंगे निभावताना मुखडा थिजून गेला
माझी मलाच ओळख पटणे कठीण झाले

एकाच वादळाने उद्ध्वस्त पार केले
आयुष्य हे नव्याने रचणे कठीण झाले

बदलली नजर तुझी लेन्स लावूनी,
हसत होतीस त्या आधी मला बघोनी,
नयनात तुझ्या सदा मी होतो आधी ,
जडली कशी तुज नजरेची व्याधी
लावलास जसा तू कॉनट्याक्त लेन्स
नजरेत तुझ्या झालो मी नोन्सेन्स . ,