कविता

समुद्राच्या अंगी आवेग भिनायला
भरतीची जोड लागते
.
संध्येला कातर व्हायला
सूर्यास्ताची वेळ लागते
.
चातकाच्या आतुरतेला
वसंताची ओढ लागते
.
पाण्याला नितळ व्हायला
स्वच्छ सूर्यप्रकाश लागतो
.
मातीला गंधाळायला
पहिल्या पावसाची सर लागते
.
प्राजक्त ओघळायला
पहाटेची साथ लागते
.
मोगर्‍याला गजरा व्हायला
धाग्याची गाठ लागते
.
मऊ साय धरायला
दुधाला धग लागते
.
साध्या पाण्याचे थंडगार तुषार
व्हायला कड्यावरुन कोसळावे लागते
.
हवेला कुंद व्हायला

माझे ऑफिस ऑफिस ,
कसे दिसते भकास।
वाजले दहा तरी....,
नाही कुणाचा तपास॥१॥

माझे ऑफिस ऑफिस ,
आस सेवेची धरावी।
ग्राहक देव भव.....,
सेवा तयाची करावी॥२॥

माझे ऑफिस ऑफिस ,
कसे वाटेना आपुले।
जणु टाटा अंबानीने...,
त्याला विकत घेतले॥३॥

माझे ऑफिस ऑफिस ,
पहा कँप्युटर आलं।
नविन तंत्र ज्ञान....,
आम्हा शिकाव लागेल॥४॥

माझे ऑफिस ऑफिस ,
नका घेऊ हो टेन्शन।
काम करुन आपले...,
रहा नेहमी प्रस न्न॥५॥

भांडार हुंदक्यांचे....!

ना दाविला जगाला बाजार आसवांनी
एकांत मात्र केला बेजार आसवांनी

धुत्कारले जगाने, नाकारले सख्यांनी
तेव्हा दिला मनाला आधार आसवांनी

संतप्त भावनांना हृदयात कोंबले पण;
केलाच पंचनामा दिलदार आसवांनी

वंध्यत्व पावसाचे नडले पिकांस जेव्हा
बरसून पाजली मग जलधार आसवांनी

होतो पराभवांनी पुरता खचून गेलो
पण रोवल्या उमेदी झुंजार आसवांनी

जेव्हा विजयपताका पहिलीच रोवली मी
जल्लोष धन्य केला साभार आसवांनी

खस्ताच जीवनाचा पाया रचून गेल्या
आयुष्य ठोस केले कलदार आसवांनी

लाचार शेत झाले

आळस-तणाव-चिंता वाहून नेत आहे
हृदयात चेतनेचा बघ पूर येत आहे

पडताच वीज लखलख थरकापता भयाने
निर्जन शिवार मजला पदरात घेत आहे

कायम गहाण सारे करण्यास सातबारा
बँकेसमोर झाले लाचार शेत आहे

छाटून पंख आधी केलेय जायबंदी
आता पुन्हा शुभेच्छा उडण्यास देत आहे

अस्फ़ूट जाणिवेला मी शेंदले तरीही
थोडी सचेत झाली, थोडी अचेत आहे

नसतोस सोबतीला तू व्यूह भेदताना
पुसतोस मग कशाला की काय बेत आहे?

दावा मला कुणीही कुठलाय एक मंत्री
निर्मोह-त्याग-करुणा ज्याच्या कथेत आहे

त्या ओठातिल शब्द
मदनउत्कट होऊनी झरतात
स्मितहास्याची लकेर स्वरमय
खग चिमणे किलबिलतात

बंद पापणी मन चंचल
पर फुलाफुलात विहरतात
चुंबुनिया मधुपराग सालस
शीळ ओळ आळवतात

कोण कळे ना प्रतिमा केवळ
स्पर्श उणे दरवळतात
शकुनगंधमय वास सदाही
तळहृदयी वावरतात

......................अज्ञात

वाटते मजालाच तो ही,वरती आहे बैसला
पाहिले वरती कसा तो,कुठे आहे बैसला?
खेळ माझ्या मृदू मनाचा,मीच मोजून पाहिला
मि कुठे ना राहिलो,ना..देव कोठे राहिला...

आळसाची मीच माझ्या, ढाल अन केली जरी
प्रयन्तांचे वार तेथे,पडले कमी केंव्हा तरी
दु:ख आणी दुर्दैव सारे,त्यावरी मी झाकले
नशिबाने माझ्यावरी मग,पाश त्याचे टाकले...

नशिबावरी रडण्यास माझ्या,गाव सारा जमविला
लबाडिचा खेळ माझ्या,त्यांनी सुखे तो पाहिला
मी म्हणे माझ्या मनाला,आज यांना फसविले
मन ही माझे म्हणे...मग,'मीच तुजला फसविले!'...

पावसाची चाहूल आली आणि जमीनीतल्या उधईला पंख फुटले. सोहळा झाला पण कळा अवकळा झाली. ..........

कोण चाहुली उलगडले गड
अंधारातिल वेणा अवघड
वारुळातले फुटले घट अन
प्रकाशात पडझडली झुंबड

क्षणभंगुर भिरभिर भर अंगण
उडे पाकळी पर तिज आंदण
नभईर्षेचे सोस सकस पण
जड झाले पंखांचे जोखड

बळ खळले गळले विरघळले
स्वप्नखळे वाटेतच विरले
सुटली जागा जाग जागली
विद्ध कलेवर पाठी उरले

........................अज्ञात

हुलकडूबी नाव

यांव आहे, त्यांव आहे
फेकण्याची हाव आहे

हालल्याने डोलणारी
हुलकडूबी नाव आहे

दूध-पाणी एक होता
एक त्यांचा भाव आहे

मध्यभागी घाण-गोध्री
भोवताली गाव आहे

जीवनाने नोंद घ्यावी
जिंकलो मी डाव आहे

भ्रष्ट, लंपट, चोरटा पण;
बोलताना साव आहे

पेटलो मी पूर्ण कोठे?
अंतरंगी वाव आहे

फुंकताना धाप कसली
’अभय’ झाले घाव आहे!

मेघावळ....
मेघांची प्रभावळ.......

मेघ म्हणजे आशा. मेघ म्हणजे दिशा.
मेघ अभिलाषा. मेघ निराशाही.
मेघ एक दाटलेलं सूक्त.
कधि करुणायुक्त कधि दुष्काळभुक्त.

ग्रीष्मात निथळलेला प्रत्येकजण आतूर.
वारा मेघांना फितूर.
आला तर धुवाधार नाही तर पिरपिर रटाळ.

मेघ जीवनाचा आधार.
मेघ इंद्राचा अवतार.
सृजनाचा दातार. सृष्टीचा भ्रातार.

पाऊस बेभान. पाऊस निष्काम.
पाऊस अस्वस्थ. पाऊस बदनाम.

वेगळी धुंदी इथे अन्
वेगळा हा बाज आहे.
वेगळे हे विश्व आणी
वेगळा हा साज आहे.

शांत सारे हे स्वयंभू
शांत इथला नाद आहे.
शांतिचे संगीत म्हणूनी
कोकिळाही शांत आहे.

बंद होती येथ वाटा
बंदिचे संगीत आहे.
आज बंदी पाहिली मी
मुक्त येथे गात आहे.

बंदिचेही शब्द ऐसे
मानसीचा साज आहे.
सुप्तता अन् शांततेचा
मूळचा आवाज आहे.

बोलण्यासी आतुरे तो
खोल आतलाच आहे.
आज या ही..कारणाने
मुक्त तो ही होत आहे.