माझी कविता

शिवधनुष्य एका हाताने सहज उचलले
भात्यामध्ये शब्दच होते, नंतर कळले

कवितेच्या दरबारी नवशब्दांची मनसब
मिळता कोठे झुकायचे ते नाही कळले

शब्दप्रभूंना वाट विचारीत इथवर आलो
शब्द कधी रक्तातच भिनले, नाही कळले

पुन्हा पुहा मी अंधाराशी केली सलगी
उजाडताना उल्कांचे व्रण शब्दच झाले

जरी अज्ञात देशाचा
किनारा गाठला होता
तरी वारा शिडामधला
जरा खंतावला होता

दूरवरचे दिवे तिथले
झळाळून पेटले होते
तरी अंधार हटवादी
जरा रेंगाळला होता

वितळत्या चंद्रबिंबाने
दशदिशा भारल्या होत्या
तरी त्या चांदरातीचा
कवडसा गोठला होता

नशिबाच काय घेऊन बसलात हो
ते कधी साथ देत तर कधी नाही
मनगटात ताकद हवी खर तर
नाहितर् राजयोग पण कामाचा नाही

परीक्षेच्या वेळीच नेहमी देव आठवतो
कारण अभ्यास मन लावुन केलेला नसतो
कसेतरी त्या अवघड परीक्षेत पास होता
नशिबाचा भाग म्हणुन त्यालाच दोष देता

हिच सवय मग अंगवळणी पडत जाते
अपयश आले की नशिबावर खापर फोडले जाते
थोडे प्रयत्न कमी पडतायेत बाकी काही नाही
प्रयत्नांती परमेश्वर उगाच म्हटलय का कुणी?

नवी मैत्री

नवी मैत्री आहे
पण आहे खूप सुंदर
कुठे ही असलो तरी
कुणीच कोणाला देऊ नका अंतर....

आपलं ते गोड़ गुपित
एकमेकींना सहज पणे बोलून गेलो
तुझे तेच माझे म्हणत
एकमेकींमध्ये रमत गेलो...

नवीन आहे आपली मैत्री
तरी जपतोय आपण फुलासारखी
कायमच एकमेकींना साथ देऊ
एकमेकींच्या आनंदासाठी.

तृप्ती समीर टिल्लू
http://www.truptiskavita.com

जरी तुटले आतून काही, तरी नकोस ओळख देऊ
जाताना थांबून थोडे, तू नकोस मागे पाहू

दिसतील अनाहूत इथल्या, सावल्या गडद होणाऱ्या
हुरहुरत्या संध्याप्रहरी, पावलांत घुटमळणाऱ्या

खोरणात तेवत असता, फडफडेल इथली दिवली
मग उरेल काजळमाया, शोषून स्निग्धता सगळी

ते वादळ येईल फिरुनी, पण सावर तोल जरासा
ओठींचे स्मित लपवूदे, श्वासातील खोल उसासा

ते विसर उमाळे इथले, पुसताना प्राक्तनरेषा
उलगडेल अवचित अवघी, मग रमलखुणांची भाषा.....

कपडे
कितीही मळले,
जुने झाले,
रंग उडून गेला
वीण उसवून गेली
घड्या विस्कटून गेल्या
तरी
कधीतरी लावलेले
मायेचे भरजरी अत्तर
मंदपणे दरवळत राहते!
.
.
.
माणसं अशी
अत्तर असती तर..!

शिवकन्या

मोरया
मोरया मोरया
ओमकारा मोरया
मोरया मोरया
गणपती बाप्पा मोरया

भरली सुखाची ओंजळ
बाप्पा तुझ्या आगमनाने,
जाहलो मी धन्य
देवा तुझ्या दर्शनाने

तू गजराज, तूच गणनायक
तू विघ्नहर, तूच विनायक,
तू सुखकर्ता, तू दु:खहर्ता
मोरया तू मंगलमूर्ती मोरया तू

दिसे सारे ब्रह्मांड तूज नयनी
वसे चारीधाम तूझ्याच चरणी,
चराचरातील रूप तुझे
देई भक्तांना दर्शन आपुले

चुका भक्तांच्या घेई तू उदरा
येता शरण देई तूच आसरा,
धरी तू छताची सुख सावली
अशी तू माझी माय माउली

देव पाप्यांशी धार्जिणा
जैसी गाय कसाबाशी
पुण्यवान कष्टती जगी
दर्शन भासेही न पावती
रावणे राम पाहिला
शिशुपाले कृष्ण जैसा
कंस तो भाग्यवान
कालिया सहजी उद्धरला
संभ्रमात साधुजन
व्हावे पुण्यनिष्ठ की पापनिष्ठ ?
भेटे देव तामसियांशी
सर्वाआधी .....
सामान्य जन तीर्थाशी जाती
लक्ष्मिचा अपव्यय करिती
संसार व्यवहारी कष्टती
अकारण जन्मोजन्मी
गंगाधरसुत म्हणे प्राधान्य तिमिराशी जगी
मैत्री वाढवावी घट्ट तयाशी

जीर्ण-शीर्ण कातडी सर्प हा टाकतोच. त्यात शेषाने पृथ्वीला उचलून धरले आहे. जीर्ण कातडी टाकण्यासाठी पृथ्वीला समुद्रात बुडवावे लागेलच. माणसाच्या पाशवी कृत्यांमुळे पृथ्वीचा देह हि जीर्ण-शीर्ण झाला आहे. प्रलय पृथ्वीला पुन्हा नवीन चैतन्य मिळवून देणारा आहे...

जीर्ण-शीर्ण कातडी
शेषाने टाकली.

प्रलय अमृतात
धरती न्हाली.

हिरव्या शालूत
नववधू लाजली.

प्रीतीचे गाणे
नभी गुंजले.

अंकुर चैतन्याचे
पुन्हा प्रगटले.

ती मला आवडते

जेव्हा लाडिकपणे
अंगाशी झोंबते
तेव्हा ती मला खूप आवडते

जेव्हा किरकोळ गोष्टीला
खट्याळपणे Oh My God म्हणते
तेव्हा ती मला खूप आवडते

माझ्या टोमण्यांवर
गुद्द्यांचा प्रसाद देते
तेव्हा ती मला खूप आवडते

मी टकाटक आवरून बाहेर जाताना
हूं... करून नाक मुरडते
तेव्हा ती मला खूप आवडते

जेव्हा माझा पचका होतो
तिला कशी जिरली एकाची
असा लहान मुलासारखा आनंद होतो
तेव्हा ती मला खूप आवडते

कधी कधी माझ्या रागवण्यावर
भोळा भाबडा चेहरा करते
तेव्हा ती मला खूप आवडते