असे माहेराचे घर
नसे कसली कसर
नुरे कसलाही भार
डोक्यावर
माहेराचे गणगोत
भला नात्यांचा हा पोत
प्रेम बहर भरात
ओतप्रोत
माहेराचे हे सदन
माझे स्वीकारे वंदन
असे माझाही राखून
एक-कोन
अरे माझिया माहेरा
राहो कितीही मी दूरा
फिटे दुःखाचाही भारा
मोदसारा
मित्रहो, मी नुकतंच गझल लिहिण्याचा एक प्रयत्न केला आहे. मराठी अनुवाद करण्याचे प्रयत्न केले., पण हवे तसे जमून येत नाहीये, तुम्ही प्रयत्न कराल काय ? जाणवले कि अनुवाद हे नुसते शाब्दिक असून चालणार नाही,
"ऐ ख़ुदा ना कर बेइज्जत इतना "
ऐ ख़ुदा ना कर बेइज्जत इतना
कि ज़ाहिद ही काफिर ना हो जाए
पढता रहा जो ता-उम्र तेरी इबादतें
जहन्नुम का हकदार ना हो जाए
फन जिसका था सिर्फ सच बयां करना
झूठखोरी मे ही मोहारत ना हो जाए
कंगरी कलेजे को रखे गरम बस इतना
कि दिल ही बेचिराख मेरा ना हो जाए
व्यक्त न मी कुणास, तुज उमजेन का तरी
- निनाव (१२.०९.२०१६)
व्यक्त न मी कुणास, तुज उमजेन का तरी
अव्यक्त गुंत भावनांची, तुज समजेल का तरी
आठवून विसरावे तुला, प्रयत्न मज आसवांचे
विसरलोच तुला जर कधी, मी उरेन का तरी
आस ही जगण्याची मी, सोडली नसली तरी
जगलो तुझ्याच साठी, तुज उमगेल का तरी
आठवून विचारावे तुला, अर्थ मज जगण्याचे
आठवलोच मी नाही तुज, मी उरेन का तरी
बहर गोड़ मज स्वप्नांना, कधी येईल का तरी
मन बंद पापण्यांना, चिंब भिजवेल का तरी
स्पर्श एक तुझे, मज स्वप्न कोवळे स्वप्नांचे
भंगूनि स्वप्न तुझे असे, मी उरेन का तरी
हे असे दिवसा उजेडी आभाळ आंधारू नये
करावे उपकार कुणी केस मोकळे सोडू नये.
हसतोच आहे हाय मी मंदिरात अन् मसणातही
काय याला दुःख कसले?असे कुणा वाटू नये.
काल शिकलो मी धडा प्राक्तनाच्या बेदिलीचा
क्षणासाठी तोडले मोगऱ्याला , मग वाटले तोडू नये
का अशा जाणिवानां होतात जखमा सारख्या?
काळीज चिरणार्या अशा आठवां कुणी काढू नये.
....म्हैश्या
शुभ्र कोऱ्या चांदव्याशी हासले माझीच मी
धुंद हळव्या शब्दगंधी गुंतले माझीच मी..
लाख स्वप्ने गुंफुनी मी बांधली तारांगणे
उसवता अलवार टाका उसवले माझीच मी
सौख्यसमयी भोवताली लाख होते सोबती
आणि दु:खाच्या घडीला सोबती माझीच मी
हाय तू तुडवून जाता दूर प्रीतीची फुले
त्या फुलांच्या अत्तरासम बहरले माझीच मी
मतलबी सारेच येथे, नाहि कोणाचे कुणी
मुखवटे नुसते सभोती, शेवटी माझीच मी!
© अदिती
जगात साऱ्या ओळख पक्की झाली
या देशाची खूप तरक्की झाली
हाती मोठे घबाड आल्यावरती
नियत आपली चोरउचक्की झाली
दोन दिशांनी आलो होतो आपण
वाट वेगळी तिथेच नक्की झाली
दाणादाणा जमवीत आली जनता:
पीठ तयाचे,ज्याची चक्की झाली
पाउल माझे तेव्हा चुकले आहे
नजर तुझी जेव्हाही शक्की झाली
डॉ. सुनील अहिरराव
पाहून वाट शेवटी पुढे निघून गेलो
मी माझे आयुष्य थोडे जगून गेलो
थांबण्याचा शब्द होता जरी दिलेला
पावलांचे ऐकून बेवफा वागुन गेलो
गुस्ताख आठवणींचे वादळ आंधळे
आधार काडीचा घेऊन तगून गेलो
शब्दांत माझी शिस्त मी सांभाळलेली
पण आज बेशिस्त थोडी भोगून गेलो
- शैलेंद्र
रोज थोडे उत्खनन होते
ऱोज नात्याचे पतन होते
आळ हा गंभीरही नाही
पण चरित्राचे हनन होते
दोष वणव्याला कसा द्यावा
जर इथे गाफील वन होते
कोणत्या दुनियेत मी आलो
कोणते माझे वतन होते
कोठल्या मातीतुनी येते
जिंदगी कोठे दफन होते
डॉ.सुनील अहिरराव
एक ना कारण सबळ होते
पण तुझे जाणे अटळ होते
हे कसे नाते दुराव्याचे
जे कधीकाळी जवळ होते
कोणता येथे ऋतू आहे
देहभर ही पानगळ होते
चेततो वणवा फुलापासुन
नी झुळुकही वावटळ होते
रोषणाई केवढी आहे
सावल्यांची सरमिसळ होते
डॉ. सुनील अहिरराव
वेळ दु:खाला दिलेली पाळतो
मी सुखाची भेट घेणे टाळतो
फारसे घडले नसावे कालही
मी उगाचच रात सारी चाळतो
ही फुलांची वाट आहे पण इथे
ऱोज एखादातरी ठेचाळतो
कोणते असते हवेमध्ये जहर
रंग प्रेमाचा कसा डागाळतो
केवढी जडशीळ दुनिया वाटते
देव जाणे कोण ही सांभाळतो
चालला असता तुझा साधेपणा
मी कुठे रंगारुपावर भाळतो
डॉ. सुनील अहिरराव
