gazal

(मौसम तरही का छाया है, तो गुस्ताखी माफ! पण तरहीच्या ओळीसाठी विशाल व क्रांतीताईंचे आभार,तसेच अगंतूकपणे तरही लिहिल्याबद्दल क्षमस्व!)

सूर्य मावळता कधीही व्हायचे नव्हते मला
या दिशेला एकदाही यायचे नव्हते मला!

पावले वळली कितीदा त्याच त्या वळणावरी
ज्या जुन्या शहरात पुन्न्हा जायचे नव्हते मला!

आजही डोळ्यांत माझ्या धुंद ही आली कशी?
मी पुन्हा प्यालो..खरेतर, प्यायचे नव्हते मला!

वेळ नाही,काळ नाही,ना ऋतूंना लाजही
थेंब-थेंबाला विचारा,न्हायचे नव्हते मला!

भावनांना भाव नव्हता मैफलींमध्ध्ये तुझ्या
गात आलो गीत मी,जे गायचे नव्हते मला!

अवेळी मोहरावे तू.. ऋतूंना साद घालावी
तुझ्या नाजूक ओठांनी कळ्यांची चुंबने घ्यावी!

फुले वेचून मी सारी तुझ्या हातात देताना
तुझ्या अलवार स्पर्शांनी मला आलिंगने द्यावी!

कपाळी चंद्र कोरावा,चुड्याने चांदणे ल्यावे
तुझा शृंगार होताना,गुलाबी रात्र जागावी!

जरासा तोल ढळला की मला बाहूंत घ्यावे तू
तुझ्या आरक्त डोळ्यांची शराबी धुंद मी प्यावी!

सुगंधी स्पंदने अपुली उराशी खोल लपवू,ये...
फुलांचे देह शिणले की, धुक्याची शाल ओढावी!

—सत्यजित

मनातल्या मनात मी तुलाच गुणगुणायचे
अशीच मी,कधीतरी.. तुझ्यासवे जगायचे!

तुटून तारका क्षणात आसमंत लांघते
उगाच रात्र-रात्र मी नभात चमचमायचे!

गुलाब-पाकळ्यांतुनी तुझी गझल घुमायची
उरात लाख मोगरे सुरात घमघमायचे!

कुठून ऊब एवढी मिळायची मला तरी?
तुझे फुलासमान शब्द ओठ पांघरायचे!

पहाट कोवळ्या उन्हात अंग वाळवायची
जशी सुरेल भैरवीच भूप आळवायचे!

असून ठाव नेमकी कुठे असेल डायरी
पुन्हा पुन्हा उगाच मी कपाट आवरायचे!

अशीच मी,कधीतरी.. तुझ्यासवे जगायचे...

—सत्यजित

एक गझल लिहिण्याचा प्रयत्न आहे. जाणकारांनी जरूर मार्गदर्शन करावे.
विशेष सूचना- हौशे, नवशे, गवशे ह्यांनी दूर राहावे ( हे मिपावर कमी मात्र झुक्या फॅमिलीत विपुल आहेत) व आपापल्या मैत्रिणींना इम्प्रेस करण्यासाठी "मी चंद्र आणेल किंवा का गं सोडून गेलीस मला, एकटे टाकून गेलीस मला " ह्या प्रकारातील काव्य वापरावे जे मुबलक प्रमाणात उपलब्ध आहे.
माझी गझल माझ्या नावासहीत देखील सामायिक करण्यास हरकत असलेला अत्यंत पझेसिव्ह असा मी व्यक्ती आहे.

खूप गर्दी दिसते आहे, मला हे नवीन आहे
सरणावर एकांत सरतो, हेही नवीन आहे

ग़ज़ल

मेरे हर दर्द को मेहसूस किया है मैंने, ना पूछ कीसीको क़्या पाया हे मैंने

मेरे इतनि सी हँसी को झूठा नक़ाब पहनाया हे मैंने, ना समज कहीं गवाया है मैंने

मेरे चंद अश्कों का सौदा करलिया है मैंने, तन्हाई में जीना सीख लिया है मैंने

मेरे टूटें भरोसें के कातिल को जाना है मैंने, उफ़ तक करना भुला दिया है मैंने

मेरे हिस्सें की छाँव छोड़ दी है मैंने, धुप के थपेड़ों कों पीना शुरू किया है मैंने

मेरे ख़यालों की नैया जबसे ठानी है मैंने, कलम के सहारें चलते रेहना है मैंने

मेरे हौंसलें कों बुलंद किया है मैंने, गिर के भी फिर से ख़ुद को संभाला है मैंने

पेरणा
कद्रू एके तुझा बाप कद्रू दुणे बहिणी दोन
कद्रू त्रिक भाउ तुझा , हरामखोर चिंधी चोर
कद्रू चोक वेणीत सुतळी, कद्रू पाचा अनवाणी चाल,
कद्रू सक साडीवर ठिगळ, साता कद्रू हसू ओशाळ
मंडई मधे फेकलेली भाजी कद्रू आठा पिशवित टाकू
वडापावचा कागद सुध्दा नव्वे कद्रू रद्दीत विकू
जटाळलेले केस आणि कळकटलेले कृष्णवदन
अधन मधन दातांनाही कद्रू दाहे कर मंजन

सर्वाना होळीच्या अगाउ शुभेच्छा!

पालथागडू

हळूच सोडतोस केस..माळतोस चांदणे...
सख्या, कसे? कुठून रोज, आणतोस चांदणे?

अधीर ओठ साधतात मौनही कसे तुझे?
किती अरे, उरात खोल पेरतोस चांदणे!

बनून स्वप्न चोरतोस झोप रोजचीच तू...
विचारताच, चोर कोण? सांगतोस..चांदणे!

उनाड चंद्रमा बनून हिंडतोस रात्रभर
पहाट-वेळचे, टिपूर मागतोस चांदणे!

नभात लक्ष तारका उधाणतात कैकदा
मिठीत केवढे कसून घुसळतोस चांदणे!

मधाळ चांद, वितळतो..रसाळ रात वाहते...
असे कुण्या सुरांत रे! पुकारतोस चांदणे!

—सत्यजित

चाललो शहराकडे मी..गाव सांभाळून घे
मांडतो आहे नव्याने..डाव सांभाळून घे!

सवय झाली एकदा की क्षीण होते वेदना
लागतो जो जो जिव्हारी..घाव सांभाळून घे!

जीव तुटतो त्या क्षणीही याद मी येईल पण
तू उखाणे घेत असता,नाव सांभाळून घे!

वेगळ्या वाटा तुझ्या अन् वेगळ्या माझ्या सही
टाळ तू प्रत्येक काटा..धाव सांभाळून घे!

काजळाची रेघसुद्धा वाटते आहे गझल
तू तुझ्या नजरेत माझे भाव सांभाळून घे!

—सत्यजित

भरवू नकात आता बाजार आरश्यांचा
येथे कुणी न उरला खरिदार आरश्यांचा!

अाजन्म राहिलो मी वस्तीत आंधळ्यांच्या
केला कसा न जाणे,व्यापार आरश्यांचा!

मीही जरा-जरासा संदिग्ध होत गेलो
संदिग्ध होत गेला व्यवहार आरश्यांचा!

तू ही परी प्रमाणे स्वप्नात बागडावे
देऊ कसा तुला मी उपहार अारश्यांचा!

ते वागले असावे लपवून चेहऱ्यांना
तेंव्हाच शक्य झाला अपहार आरश्यांचा!

सांभाळुनीच लावा आता जरा मुखवटे
होणार आज आहे,यल्गार आरश्यांचा!

—सत्यजित

फुंकिले मी प्राण माझे,बासुरीचा सूर झाले
गायचे तू टाळलेले..गीत मग मशहूर झाले!

हे बरे झाले खरे तर..मी तुला मंजूर नव्हते
जाहले नाही तुझी पण,या जगा मंजूर झाले!

चालले होते कुठे मी? मज कुठे रस्ते कळाले?
पाय जेथे थांबले ते,गाव ही निष्ठूर झाले!

सांगतो आहेस आता,खूण माझ्या आठवांची
पास मी होते तुझ्या तर,कोण होते दूर झाले!

काजवे घेवून हाती,शोध माझ्या सावल्या तू
घेवुनी हाती उन्हे मी,चांदण्याचा धूर झाले!

जीवना बघ..मी तुझाही,साजरा मधुमास केला
तू विखारी दंश करता,अमृताचा पूर झाले!

—सत्यजित