प्रेमकाव्य

रानवारा...
माझ्या प्रीतीचा उबारा...!!

मन माझं सारखं कलकल करतंय,
चूक करून म्हणतंय सलतंय
फुंकर घालतो त्याच्यावर,
रानवारा...
माझ्या प्रीतीचा उबारा...!!

तुझ्यासाठी काहीही करायला तयार आहे,
धडपड जशी आत तशी बाहेर आहे,
आधार देतो त्याच्यासाठी,
रानवारा...
माझ्या प्रीतीचा उबारा...!!

अवघड किती मिलन तुझं आणि माझं,
आड येती दुनियेची रीति रिवाज,
जात धर्म मानत नाही,
रानवारा...
माझ्या प्रीतीचा उबारा...!!

प्रेम रंग ही कविता  प्रेमाच्या विविध रंगांवर केली आहे . तुम्हाला ही कविता कशी वाटली हे तुम्ही कंमेंट ने कळवू  शकता.

प्रेम रंग

रंगते मी नेहमीच
तुझ्या रंगांमध्ये
हसते मी नेहमीच
तुझ्या हसण्यामध्ये

खरंच खूप सोपी नसत
दुसऱ्यान मध्ये रंगण
तुझ्या साठी केलंय मी
माझं सोपी जगणं

तुझ्या माझ्यातले रंग
अशेच नेहमी उमलु दे
तुझ माझ प्रेम
कायमच मनी बहरूदे

रंगताना मला तुझी
साथ असुदे
चुकली जरी वाट माझी
तरी हाथी हाथ असुदे....

सरसरत्या सरिनी
तुझी आठवण यावी
रिमझिम पावसात
माझ्या सवे तू भिजावी

हुरहुर काळजात
किती माझ्या ग मनाची
तगमग फार होई
कशी तुला कळवावी

हुरहुर काळजात
किती माझ्या ग मनाची
तगमग फार होई
कशी तुला कळवावी

कधी उगवतो दिस
तोहि मावळू पाहतो
तुला कुशीत ग घेण्या
जिव कासाविस होतो

झालो मायेला पारखा
तुझ्या माझ्या विरहाने
दोन शब्दाच्या प्रेमाला
आत्ता किती ग बहाने

कधी डोळे मिटताहि
स्वप्ने तुझीच का यावी
किलबीलती पहांट
तुझ्या सवेच दिसावी

प्रपोज डे
-------------
बेसावध,धुंद क्षणी मनात तिचा विचार आला
तिच्या आठवणी ने वेडा जीव व्याकुळ झाला
*
ताटातूट झालेली ,ती तिच्या मार्गाने ,मी माझ्या
वॉट्सपले भेटू यात का? संध्याकाळी एखाद्या
*
भेटणे तर असंभव होते मार्ग निराळे झालेले होते
ती मेसेजली भेटू यात संध्याकाळी एखाद्या
*
मी पण म्हणालो भेटू यात संध्याकाळी एखाद्या
माहीत होते, ना तिला वचन पाळणे शक्य होते, ना मला

तुझी आठवण, साठवणींच्या कोंदणात अशीच पडून राहिली

गंध मनाचा उडाला नभी

थेम्ब बनुनी खाली कोसळली

तुझी आठवण साठवणींच्या कोंदणात अशीच पडून राहिली

झिजूनी काय मिळवले, माउली ?

चूल मोकळीच राहिली

हात जरी असले मदतीस हजार

तुझी चव मात्र आतच राहिली

उत्तरे न मिळती कोड्याची

सर्व दडले या अंतरी

मनी साठले भंगार सारे

अंगार बनुनी जाळी जीवा

ज्वाला जिथे तिथे पोहोचली

तुझी आठवण, साठवणींच्या कोंदणात अशीच पडून राहिली

चूक घडली , क्षमा नाही , अक्षम्य अपराध हा

आम्ही काशी नाही दाविली

अंगांगाची झाली लाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

मेघामाजी उनाड तडिता
तू सागर मी अवखळ सरिता
मला वाहू दे तुझ्या प्रवाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

पदरामधुनी लबाड वारा
घिरट्या घालत फिरे भरारा
गंध तनुचा दिशांत दाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

माझ्याशी तर वाद घालते
मला नाही,ते तुला सांगते
पायामधली पैंजण काही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

रोम-रोम रोमांचित होवू
स्पर्शच केवळ स्पर्शच लेवू
अधरा दे अधरांची ग्वाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

छंदात बांधण्याचे,
गेले सखे दिवस ते |
मज अभिजात जे उमजले,
ते मुक्त छंद होते....||

त्याने 'तुझ्यावर प्रेम आहे' म्हटल
तर ती खळखळुन हसते
हो किंवा नाही काहीही सांगत नाही
फक्त्त् थोडी अबोल होते

ती अबोल झाली की
त्याच्याही जीवाची तगमग होते
त्याची होणारी तगमग पाहुन
ती पुन्हा खळखळुन हसते.

त्याच्या या प्रेमापुढे नेहमी
अस्वस्थ् उदास होते ती
तिचही आहे त्याच्यावर प्रेम्
पण सांगत नाही ती

तिच्या अशा वागण्याने
तो ही हतबल निराश होतो
आता थांबायला हव आपण
अस वाटुनही पुन्हा अडकतो

अवेळी मोहरावे तू.. ऋतूंना साद घालावी
तुझ्या नाजूक ओठांनी कळ्यांची चुंबने घ्यावी!

फुले वेचून मी सारी तुझ्या हातात देताना
तुझ्या अलवार स्पर्शांनी मला आलिंगने द्यावी!

कपाळी चंद्र कोरावा,चुड्याने चांदणे ल्यावे
तुझा शृंगार होताना,गुलाबी रात्र जागावी!

जरासा तोल ढळला की मला बाहूंत घ्यावे तू
तुझ्या आरक्त डोळ्यांची शराबी धुंद मी प्यावी!

सुगंधी स्पंदने अपुली उराशी खोल लपवू,ये...
फुलांचे देह शिणले की, धुक्याची शाल ओढावी!

—सत्यजित

११व्या शतकामध्ये होऊन गेलेल्या 'बिल्हण' ह्या काश्मीरी कवीच्या नावाने ओळखल्या जाणार्‍या 'चौरपंचाशिका' ह्या कमीअधिक ५० श्लोकांच्या काव्यामागची कथा अशी आहे. काव्याचा कर्ता एका राजकन्येचा शिक्षक म्हणून कार्यरत असतांना तरुण शिक्षक आणि त्याची शिष्या हे परस्परांवर अनुरक्त झाले आणि कवि गुप्ततेने रात्री आपल्या प्रियशिष्येच्या सहवासामध्ये प्रणयक्रीडा करण्यात घालवू लागला. अनेक रात्री ही गोष्ट गुप्त राहिली पण अखेरीस राजाच्या कानावर ही गोष्ट पडली. संतप्त राजाने अपराधी कवीस मृत्युदंडाची शिक्षा सुनावली.