कविता

गहाणात ७/१२.....

गहाणात हा सातबारा वगैरे
तरी वाढतो शेतसारा वगैरे

कुठे राहिली आज ही गाय माझी?
घरी खात नाहीच चारा वगैरे

रुबाबात लक्ष्मी पुसे शारदेला
हवी काय खुर्ची, निवारा वगैरे?

मला अन्य काहीच पर्याय नाही
करावाच लागेल ’मारा’ वगैरे

बढाई असूदे तुझी तूजपाशी
कुणी ना इथे ऐकणारा वगैरे

कशाला अशी सांग दर्पोक्तवाणी?
तुला कोण येथे भिणारा वगैरे?

खुले नेत्र ठेऊन गिळतो नशेला
खरा तोच असतो पिणारा वगैरे

कधी झोप मोडेल सुस्तावल्यांची?
किती वाजवावा नगारा वगैरे

बुद्धी आणि मन….

आपल्या अंतरी नेहमीच अस घडत असत
बुद्धी आणि मनाचं बरयाचदा पटत नसत

एकदा असंच त्याचं पटेनास झाल
या ना त्या कारणावरून सारखच भांडण होवू लागल

भांडता भांडता बुद्धीने घेतला पवित्रा
नि दुषणे लावत बोलू लागली मनाशी
असा कसा रे तू नेहमी वागतोस ..
स्वप्नांच्या दुनियेतच का तू राहतोस

स्वप्न आणि सत्य यातील फरक तुला कधी कळणार
जादूनगरीतून अखेर बाहेर तू कधी येणार

मान्य.. तिथ सगळ अगदी तुझ्या मनासारखे घडत
पण वेड्या … अरे ....
दुरून सुखमय भासणार ते फक्त एक मृगजळ असत

सखा माझा गं सावळा
रूप भुलवी मनाला
गाणी त्याची माझ्या गळां
जीव तयाठायीच गुंतला.

आभाळाचा रंग निळा
भासे त्याचीच गं तनू
भाळी केशरी तो टिळा
हा उगवता सूर्य जणू.

पाखरांची किलबिलाट
मंद धुंद गं हि हवा
येई जागवाया मला
संगे नादमधूर तो पावा.

मी माझेपण अर्पिले
हृदयसख्याच्या चरणी
लाभला जिवाला विसावा
त्याच्या पावन शरणी.

होऊ कशी मी उतराई
सार्थ केले या जीवना
हा प्रत्येक श्वास माझा
त्याच्याकडून उसना....

आज अचानक तुला भेटता
जुने दिवस ते आठवले
दशकापासून या हृदयाच्या
तळभागी जे साठवले

तशीच दिसशी सुंदर अजुनी
बटा जाहल्या रजत जरी
चाल आजही डौलदार ती
स्थूल वाटशी जरा तरी

आठवते मज तुझे अजुनी
मुग्ध बोलणे भर भरुनी
क्षणाक्षणाला मोहविणारे
गोड हासणे खळखळूनी

तेव्हा गेलीस हात सोडूनी
डाव प्रितीचा असा मोडूनी
मिही रमलो मग संसारी
प्रपंच पाठीवर घेऊनी

विरहा नंतर तुझ्या सखी गे
मन हे नाही पुन्हा भटकले
संसाराच्या वेलीवरती
आजवरी ते फक्त लटकले

घर चार कुडाच्या भिंती
घरपण अमृत रसना नाती
आकाश निळे झरणार्‍या चांदण राती
ओंजळी भरूनी स्वातीचे मोती

स्वप्ने जरतरी नयनी आतुर भरती
हृदयी गाभारा तृप्त तेवत्या ज्योती
आवेग कळांचे लाटेवर देहाच्या
रुधिरातिल माया ममता लय ओघवती

शरिरापलिकडले गोत सवे सांगाती
दुष्काळी निर्मळ सोबत नित अनुप्रीती
घर हे अनुभूती अनुबंधांची व्याप्ती
घरपण पण असते रेष रसिक रसरसती

....................अज्ञात

सोबत होती तुझी जेथवर
कधी एकटा ना पडलो
धुंद तुझ्या त्या सहवासातच
कसा होईना, पण घडलो

सकाळ तुझीया शिवाय माझी
होतच नव्हती सुरु तशी
दिवसभरातून तुझी भेट मग
घडतच होती माझ्याशी

तू नसल्यावर जीव व्हायचा
उगाच कासाविस माझा
परंतु तुझीया भेटी नंतर
स्वतःस समजे मी राजा

वैद्य भेट ती नित्य व्हायची
तुझीया संगे फिरल्याने
शुष्क खोकला आणिक थकवा
ऊर धुराने भरल्याने

परिवाराची मित्रांची मी
पथ्करली गे नाराजी
कारण तव दुर्गंध सोसण्या
होतच नव्हते ते राजी

कुठे असतोस मित्रा
तुझी भेट होत नाही
तुला भेटल्या शिवाय
झोप नीट येत नाही

उपकारांचे मी तुझ्या
कसे फेडावे रे ॠण
हाच विचार असतो
कैक दिवसांपासून

तुझ्यामुळेच लाभली
माझ्या पत्नीची ती मिठी
फक्त तुलाच पाहून
तिला वाटते रे भिती

दॄढ मैत्रिचा आपल्या
केला तीनेच की घात
कीट-नाशक फवारा
तीने मारला घरात

आता कसली ती मिठी
आणि कसे बिलगणे
औषधाचा तो राहतो
गंध अनेक महिने

'परसूंकीच बात है' हा लेख लिहून बरेच दिवस झाले. त्या लेखावर आलेल्या प्रतिक्रियांमध्ये दक्खनी भाषेबद्दलही काही विचारणा होत्या. मी काही दक्खनी भाषेचा जाणकार नाही. पण त्या भाषेची आणखी ओळख वाचकांना व्हावी म्हणून
म्हणून इथे त्या भाषेतील एक कविता देत आहे. दक्खनी ही मराठीची खूपच जवळची बहिण आहे. (कदाचित 'सख्खी' असे म्हणता येईल.)

दक्खनी भाषेचे एक अभिमानी, उर्दु-हिंदीचे हरहुन्नरी कवी आणि प्रथितयश चित्रकार श्री. नरेन्द्र राय श्रीवास्तव 'नरेन' यांची एक विनोदी दक्खनी कविता वाचनात आली.

प्रेम करुन करुन दमांव असं आमच्या आयुष्यात कधी घडलचं नाही, आणि तसं काही घडण्यासाठि कधी कोणी आमच्या प्रेमात पडलच नाही.
प्रेमात होकार मिळवणार्याचा मोठा वट आहे, पण समोरुन जर नकाराचा " रेड सिँग्नल " आला तर लगेचच गावंच्या मजनू चा डाग आहे.
सैफ च्या म्हातार पणात तरी असं काय रहस्य दडलंय त्याला जर करीना पटतेय, तर आमचंच घोडं कुठं अडलंय.
आता तर म्हणे पोरगी कशी पटवावी याचे सूध्दा क्लास आहेत, पण नकार मिळवणार्याच्या ओठी तरं मघ्दाचेच चिकटलेले ग्लास आहेत.
मिही म्हनतो जाऊ दे की आता, नाही मिळाली प्रेयसी तरं नसु दे लग्नानंतर येईलच कि बायको ,
फिर यारो डरना कायको.......!