खिशात माझ्या घेऊनि फिरतो

वादळ घोंघावते

इंद्रधनू भवताली माझ्या

सतरंग पसरते

भावनांचा लाव्हा जिभेवर

आस नाही मज कसली

यमकांची मोळी बांधुनी

मी विस्तवात टाकली

जान्हवी जणू डोळे माझे

जिथे तिथे पोहोचते

अनुभवाची लाट उसळुनी

मनसागरात धडकते

लखलखतो तो सूर्य हाती

शब्द जाळत फिरतो

विसरतो मी रीत सारी

आठवेल ते लिहितो

कधी बरसतो मेघ सावळा

थेंबे थेंबे पाणी

काव्य नसे हे अव्वल मित्रा

हि तर अनुभवाची कहाणी ....

हि तर अनुभवांची कहाणी .................

नशिबाची परीक्षा घेतली

असाच नंबर डायल केला

समोरून मधुर आवाज आला

हॅलो , मी बोलतेय , बोला ...

आवाजानेच जीव गारेगार झाला

आहाहा , मनातल्यामनात जणू स्वप्नांचा बंगला

बंगल्यात लगेच राहायला गेलो, मिळून आम्ही दोघे

दोनाचे चार , कुटुंब फोनवरच झाले मोठे

देऊन टाकल्या तीन चार ऑफर

उधळली नको ती मुक्ताफळे

समोरची पार येडी झाली

रस्ते झाले सारे मोकळे

गेलो तडक बाजारात अन घेतल्या साऱ्या वस्तू

शोधत गेलो पत्ता तिचा तर तिथे नव्हती ती वास्तू

परत लावला नंबर तर येत होता व्यस्त

प्रश्न आयुष्याचा असतो
उत्तर असते आयुष्याचे.
आपण निव्वळ कोरे कागद
नशीब छपाईच्या कामाचे.

शब्दांना का कळतो अर्थ
लिहिणाऱ्याच्या मनातला?
अर्थ कोणता जीवनाला मग
जन्म देत असे अज्ञातातला.

मृत्यू म्हणजे शेवट कसला?
पितरांच्या शांतीत काकही फसला.
अनुभवाचे गाठोडे सोडून
वर्तमानावर भूतकाळ हसला.

विश्वाचे मुळ गूढ भयंकर
सोबत नाही एकही शंकर.
अंधाराला शोधीत भास्कर
पृथ्वीस सांगे, "मारत राहा चक्कर"!

श्वासांचा बाजार शिगेला पोचलाय
करोनाचा विळखा सर्वाना पडलाय
लालीपावडर लावून घरात जरी बसला
तरी करोनारूपी राक्षस घरात जाऊन डसला

वॉट्सऍपवर तर नुसता ऊत आलाय
अरे , तिथे जाऊ नका रे
त्याला करोना झालाय

इस्पितळात तर जायची सोयच राहिली नाही
रेमडीसीवीर नाही तर खाट मिळत नाही
अरे कुठून आणू मी हे सर्व ,
जर तो इलाजच अस्तित्वात नाही

चांगला ठणठणीत होता तो
कुणास ठाऊक कसा गेला ?
कुणी म्हणत अटॅक आला
तर कुणी म्हणे त्याला करोना झाला