तुमचं आमचं सेम नसतं भाग - ३

४ महिने म्हणता म्हणता ७-८ महिने बार्शी जवळ साईटवर गेले,महिन्यातुन एक -दोन दिवस घरी येउन जायचो. पाईप लाईन व पंपिंग अशी दुहेरी जबाबदारी घेउन काम चालु होतं. आता आपण लवकरच लग्न केलं पाहिजे ही भावना जोर धरु लागली होती, जे मनात येतंय कुणाशी तरी बोलावसं वाटतंय ते ऎकणारं कुणितरी असावं हा विचार आता सारखा सारखा छ्ळायला लागला होता, अशातच भेटली ती, साखर कारखान्याच्या हंगामी शाळेत शिकवायला येणारी बार्शीच्या एका कॊलेजची काही मुलं आणि अर्थातच मुली पण. रडार वर पुन्हा ठिपके दिसायला लागले. आम्ही रोज बार्शी ते साईट येणं जाणं करायचो, त्यामुळं कधि या मुलांची एसटि चुकली की आमच्या जिप मध्ये त्यांना कारखान्याच्या फाट्यावर सोडत असु. एके दिवशी या ग्रुपबरोबर एक नविन मुलगी होती. त्यांचं बार्शीत ऒषधांचं दुकान होतं आणि काका काकु कारखान्यावर होते ऎडमिन मध्ये.दोन दिवसात तिचं नाव कळालं, माधवी. अजुन दोन दिवसांनी साईटवरच्या सुपरवायझर व ड्रायव्हरनी त्यांचं दुकान कुठं आहे ते हुडकुन काढलं.

ती जिप मध्ये बसल्यावर आमचा ड्रायव्हर नेहमीपेक्षा वेगळी गाणी लावायचा, आता हे लक्षात येउ नये एवढी दुधखुळी नव्हती ती, कॊलेजातली असली तरी शाळेवरच्या तिच्या प्रेमाने तिनं शाळा एकदोन वर्षे उशिराच सोडली असावी असा संशय होता."बाकी चेहरेपट्टी व अंगकाठी बरी होती, अगदी हिरॊईन नसली तरी मला शोभुन दिसली असती " - हे माझं स्वगत आणि मनोज, माझा सहकारी याचं मत होतं. त्याचं लग्न ठरलेलं होतं त्याच्या आत्याच्या मुलीबरोबर त्यामुळं त्याला जणु या गोष्टींवर बोलायचा हक्क असल्यासारखा तो बोलायचा. आमची कामं संपत आली होती आणि आता मी तुम्ही वरुन तु पर्यंत आलो होतो. माधवी पण बहुधा एसटि चुकवायची आणि आमच्या जिपमध्ये यायची. मागच्या सिटवरुन आता मधल्या सिटपर्यंत प्रगती होती. चढता-उतरताना कळत नकळत खांद्याला तिचा हात लागला कि डोक्यात नुसतं झण्ण्ण व्हायचं. दुपारी त्यांचा ग्रुप चारच्या सुमारास कारखान्याच्या फाट्यावर येउन एसटि साठी थांबायचा, एकदा त्यांना बार्शीला सोडायच्या निमित्ताने माधवीचं घर पहावं असा विचार केला आणि मनोजला तसं सांगितलं, तो म्हणाला बरोबर हाय हो पुढं, आपण काही चुकिचं तर करत नाही, जा आज तु.
त्या दिवशी, दुपारी साईट्ची सगळी कामं संपवुन ड्रायव्हरला जिप लवकर काढायला लावली, कारखान्याच्या फाट्यावर आलो आणि काय तो सिन म्हणावा तर असा, तिथं फक्त माधवी आणि दोन शाळकरी मुली होत्या, आता आमच्या ड्रायव्हरला पण का लवकर निघालो याचा उलगडा झाला होता, त्यानं जिप थांबवली, माधवी पुन्हा मधल्या सिटवर बसली, पुन्हा चढताना तो स्पर्श आणि पुन्हा शहारा. जिप सुरु झाली आज मि मुद्दाम, सिटवर हात आडवा टाकुन बसलो होतो, जिप एखाद्या खड्यातुन जाताना तिनं आधारासाठी सिट धरलंच तर असावा हात या हिशोबानं. पुढच्या दहा मिनिटातच ज्या हुशारिनं भगवान क्रुष्णानं रथ / घोडे खाली करुन अर्जुनाला कर्णापासुन वाचवलं त्याच हुशारिनं आमचा क्रुष्ण रस्त्यावरच्या दिसेल त्या प्रत्येक खड्यातुन जिप चालवु लागला. पहिल्यांदा तिनं हात पुढं करणं टाळलं पण नंतर अगदीच नाईलाज झाला तसं सिट पकडायला सुरुवात केली. मी पण उगाचच हात खाली केल्यासारखं करायचो पण पुन्हा हात तिथंच. अर्धा तासाचा तो रस्ता संपुच नये असं वाटत होतं,
दोन शाळेतल्या मुली उतरल्या वर माधवीला विचारलं, तुला घरापर्यंत सोडु दे का ? आणि ति चक्क हो म्हणाली, पत्त्ता आणि दिशादर्शन सुरु केलं, डाविकडं, उजवीकडं सांगताना आता तिला वाकावं लागत होतं. तिचं घर पार बार्शीच्या दुस-या टोकाला होतं, गुंठेवारीच्या प्लॊटवर बांधलेलं एक मजली घर होतं. घर जवळ आल्यावर उतरली आणि दुसरा आश्चर्याचा धक्का दिला तिनं, चक्क चहाला घरात बोलावलं. आता खरी परिक्षा होती, एकटा असताना पाहिलेली स्वप्नं, मनोज बरोबरच्या गप्पा सगळ्या एका क्षणात डोळ्यासमोर येउन गेल्या. थेअरी बरीच झाली होती, पण आता प्रात्याक्षिक करायची वेळ आली तेंव्हा चक्क फाट्ली होती. बरं नको म्हणावं तर का नको आणि हो म्हणावं तर वेगळंच काही झालं तर काय हा प्रश्न होता. शेवटी,म्हणजे त्या मिनिटाच्या शेवटी तिच्याबरोबर तिच्या घरात जायचं ठरवलं, चला म्हणालो आणि तिच्या मागुन निघालो. ड्रायव्हर जिपमध्येच होता, काही दगाफटका झाला तर लगेच निघता यावं या उद्देशानं तो बहुतेक तिथंच बसला असावा.

क्रमश: (उरलेला भाग शनिवारी रात्री)

तुमचं आमचं सेम नसतं - भाग - २ http://misalpav.com/node/16340
तुमचं आमचं सेम नसतं - भाग - १ http://misalpav.com/node/1६०८३