चित्र श्री संदीप डांगे यांजकडून साभार
रागाची ती उचल काय, दगड!
विचारांची मजल काय, दगड!
जात पात वजा भाग गणित
गणिताची उकल काय, दगड!
अभेद्य त्यांच्या आयुष्याची शिल्पं
पुतळे तोडून तुटंल काय, दगड!
देऊळ म्हणून आत गेलो बघत
गर्दीपुढे अचल काय, दगड!
बळावलेला ज्वर आहे, जबर
औषधानं निघंल काय, दगड!
शोर एक बैरागी के
मन का एक शोर,
न पा सका खुद को
न पा सका भगवान को,
बस टूटता बिखारता
चालता गया,
न थम सका शोर
न थम सकी सासें,
बुंद, बुंद टपकाता शोर
रुह को चिरता शोर,
बैरागी थक गया
शोर से छाल गया,
गुमनाम शोर को
साथ लकेर सो गया............
- अबोली
.
शब्दांमागे धावण्यात
'बघणं' राहूनच गेलं
रस्त्याकडेचं इवलं रोपटं
कुणी न बघताच मेलं
शब्दांचा पसारा हवा
मोर-पिसारा नको
शब्दात उलगडून सांगा
'नुस्तं बघणं' नको
'नुस्त्या' बघण्या-ऐकण्यात
सौंदर्यगंध दरवळतो
समजून घेण्याच्या नादात
तोच नेमका हरपतो
सावळ्याच्या प्रेमात
पडली राधा बाबरी
काळ्या रंगात रंगुनी
यमुनाही झाली काळी.
द्वारकेचा राजा आला
सुदामच्या द्वारी
काळी लक्ष्मी झाली
जनखात्यात पांढरी.
यमुनेच्या काठी
अवसेच्या राती
स्वार्थाच्या बाजारी
मैत्री अशी रंगली.
द्वारकेचा राजा = काळा पैसे वाला
सुदाम = गरीब माणूस
दिल्ली यमुनेच्या काठावर आहे.
टागोरांचे नोबल आणि
बिस्मिल्लांची चंदेरी सनई
साहित्य, सुर नी अनुभुतीची
सुरेख सुंदर उबदार दुलई
ही दोन्ही प्रतिकं चोरली गेली!
दोन दिवसांतच विसरतात सगळे
वर्षानुवर्षांची मेहनत, श्रम, अन्
झिजवलेले कैक उन्हाळ-पावसाळे
चोराकडून ही चिन्हं विकत घेणारे,
असणारच पूज्य संस्कृती त्यांना
पण त्या चिजांमधून निर्मितीचा आत्मा
गवसणारच नाही कधी त्यांना
आज एका अंध माणसाचा हात धरून त्याला बस स्टॉपपर्यंत जायला मदत केली, बसमधे बसवून दिलं.
नमस्कार , माझं मिपावरील हे पहिलच लिखान आहे. आज पर्यंत फक्त एक मुकवाचक होतो. तर प्रथम थोडं कवितेबद्दल सांगतो. खरतर माझी ही चौथी कविता आहे. पहिल्या तीन कविता लिहलेले कागद हरवल्या नंतर मी एका वहीत कविता लिहायला सुरवात केली. काही दिवसाने ही वहीदेखील हरवली. पण मागच्या दोन महीण्याखाली जुनी पुस्तके चाळताना त्या गठ्ठ्या मधे ही वही सापडली. आणि खजिना सापडल्यासारखा आनंद झाला. आणि त्या कविता पोस्ट करू करू म्हणत आज मुहुर्त आला.
['मनाचा एकांत' ही शृंखला इथे संपत आहे.
सगळ्या कवितांना मनापासून दाद देणाऱ्या,
त्यातल्या काहींचे विडंबन पाडणाऱ्या सर्व रसिकजनांचे दिल से आभार! :)]
पहाडातला जख्ख दद्दू
सरोवरात नाव सोडून
पलीकडे निघून गेला
तेव्हापासून,
नाव हलत नाही, डुलत नाही,
पण जराशीही कुजत नाही!
सरोवरात कुणाला येऊ देत नाही,
सरोवरातून कुणाला जाऊ देत नाही!
सरोवरभर तिचीच प्रतिबिंबे खोलवर....
भरल्या सरोवरातल्या रित्या नावेसाठी,
.
.
.
दुसरं काय असतो
एकांत म्हणजे तरी!
शिवकन्या
ते गाव मला माहित नाही, म्हणून बरं आहे.
तिथल्या सावल्या, चांदणे, उन्ह .. सारं काही माझ्याकडे सहज येतं.
कुठल्याही प्रकारच्या नात्याचा अडसर लागत नाही त्यात!
मी ही त्याच्याच सारखा 'सहज' ..,
म्हणून त्याला सहजपणे सामावून घेतो माझ्यात.
एकदा त्या गावाने मला विचारले, "अरे मुला.. , येत का नाहिस इकडे आत.. वेस ऒलांडून!? "
मी म्हटले, "नको रे , कशाला उगाच गावकरी होऊ मी? त्यापेक्षा हेच चांगलं आहे."
गाव म्हणते, " जे तुझ्याकडे न मागता सहज येतय, त्याच्याकडे तू नाही येणारं.. सहज... एकदातरी? "
!! जीवना.. !!
जीवना....तू फार मज छळले,
कधी निवांत जगलो नाही
तू फुलात दिलेस काटे,
मी तरी ही रडलो नाही !!
कस लावून मी जीवाचा,
दर पाऊल टाकत गेलो,
तू क्षणात न्हेले मागे,
मी तरी ही दमलो नाही !!
कधी दिलेस ऋतू तू हिरवे,
मग माझी बहरली पाने,
कधी दिलेस वादळ वारे,
मी तरी ही पडलो नाही !!
तू अमृत देऊन जन्माचा,
मज फार लावली आशा,
मग दिलेस शाप मरणाचा,
पण मी तरीही घाबरलो नाही
जीवना....तू फार मज छळले,
कधी निवांत जगलो नाही !!
