----------------------
नमस्कार मंडळी.
यावेळी तुमच्यासाठी एक चॅलेंज टाकलं आहे.
तिसरी कथा शतशब्दकथा आहे…पण ती आहे अपूर्ण. तुम्हाला येईल का ती पुर्ण करता…
-----------------------------------------------
१. स्मशानचोर
यशवंतराव:
त्याला आधी दोरीनं वर बांधला. मग खालून मिरचीची धुरी दिली. सगळ्या तुरुंगात धूरंच धूर. बघावं तिकडं खोकला. पण त्यानं काय तोंड उघडलं नाही.
हवालदार बनसोडे पळतंच आला. म्हणला, "सायेब, डेपुटी चीफ हिकडंच यायलेत. ह्ये इझवाय लागल"
च्यायला, आधनं ना मधनं ह्ये ब्येनं आज हिकडं कसंकाय?
"ह्येला लटकवूनच ठेवा, फकस्त ती पाटी फेकून द्या" मी वर्दी ठिकठाक करत म्हणलो.
"मरंल त्ये"
"मरु दे तिच्यायला, चप्पल चोरताना अक्कल कुठं गेलती?"
१. आवाहन…
दिशाचे आईवडील पार्टीला गेले अन तिने लगेचच पुजाला घरी बोलावलं. पुजा सगळी तयारी करून आली होती. आल्याआल्या तिने दरवाजा खिडक्या बंद केल्या, खिडक्यांवरचे पडदे ओढून घेतले. नंतर टेबलावर बॅग ठेवून त्यातलं सामान बाहेर काढायला सुरुवात केली. सगळ्यात आधी काचेचा चकचकीत गोळा बाहेर आला. खोलीतल्या अंधारातही तो मंदगूढ उजेड फेकत होता.
“काय आहे हे?”
“याच्या मदतीने आपण भूतांना बोलावू शकतो.”
“काहीपण काय फेकतेस गं.”
डाव - १ [ खो-कथा-दुसरी]
डाव - २ [खो कथा]
डाव - ३ [खो कथा]
-----------------------------------
सखाराम:
डाव १
--------------------------------------------
डाव - २
मास्तर :
“तुमची झेडपी पैका गियका पुरवत नाय का?” सरपंच जगन पाटलानं तक्याला रेलत विचारलं. जोरकस वजन पडल्यानं तो हवा भरलेल्या उशीवानी पिचकला.
“सहा महीने झाले अहवाल पाठवलाय पण आजून मदत मिळाली न्हाय. सरकारी कामं कशी असतात तुम्हाला तर माहीतच आहे.”
“चांगलंच माहिते.”
मॉलमधील टॉप फ्लोअरला तो बसला आहे
ती बसली आहे
संगीत आहे
ब्लॅकफॉरेस्ट आहे
एसीची चिलिंग शांतता आहे
त्याच्या हातात एक पेन आहे
मंद हसत तो म्हणाला.
"हाऊ अबाउट अ सेल्फी, डाईंग टू टेक इट विथ यू?"
तिच्या ओठांचा आपोआपच चंबू झाला
कोपराला छातीचा ओझरता स्पर्श...
आणि
क्लिक!
---
डिलक्स अपार्टमेंट. फिफ्थ फ्लोअर. टू बीएचके.
हळूहळू लिफ्ट वर येत आहे. आतमध्ये खुर्ची टाकून बसलेला पोरगा पेपरमध्ये काहिबाही वाचत आहे. त्याला बहुतेक तिची चाहूल नसावी.
प्रतिभेचा महानायक श्री विनायकाला त्रिवार वंदन करून नवीन उपक्रमाला सुरुवात करत आहे.
कथा म्हटलं की दोन प्रकार आपल्यासमोर येतात – लघुकथा आणि दीर्घकथा. साधारणतः हजार शब्दांच्या वरील कथेला लघुकथा असं म्हटलं जातं. त्यापेक्षा छोट्या कथा आजकाल अधूनमधून लिहल्या जाऊ लागल्या आहेत. ह्या कथा पटकन वाचून होतात, लिहायला कठीण असतात आणि वाचकांना विचार करायला भाग पाडतात. मिपावर सूक्ष्मकथा, शशक लिहल्या गेल्या आहेत, जात आहेत. यावर्षीच्या शशक स्पर्धेदरम्यान बऱ्याचजणांचं असं म्हणणं होतं की अशा छोट्या कथा नियमितपणे लिहल्या जायला हव्या. वाचकाच्या इच्छेला मान देऊन मी हे आव्हान स्विकारत आहे.
नमस्कार मिपाकर मंडळी,
आम्ही दुसरी खो कथा आपल्यासमोर घेऊन येत आहोत. पहिल्या कथेला दिलेल्या ऊत्साहवर्धक प्रतिसादाबद्दल आम्ही आपले आभारी आहोत. तसेच पहिल्या कथेला काही दिग्गजांनी दिलेले सल्ले अमलात आणण्याच्या यावेळी प्रयत्न करणार आहोत.
यावेळी प्रत्येक लेखक आपापले वेगळे पात्र घेऊन कथा पुढे सरकवत राहील. पहिली कथा अद्भुतिका होती. यावेळी ती रहस्यकथा असेल.
खो कथेला शिर्षक सुचवण्याचे आवाहन करणारा धागा
झोपडी ठिबक ठिबक. अंधारात हरवलेली. पुढे मोकळे मैदान. अन मोकाट जनावरे विसावलेली.
कोपऱ्यातल्या त्या बिल्डींगमधले दिवे अजूनही जळत होते. सभोवताली थोडीशी झाडी. अन बाकीच्या इमारती. आम्ही पायऱ्यांवर बसलो. बोचऱ्या थंडीने अंग शहारत होते.
करीमने बीडी पेटवली.
"वही दिखी" कोपऱ्यातल्या बिल्डींगकडे इशारा करत त्याने झुरका घेतला.
हे 'तिचं' कितवं ठिकाण? गिणती नाही.
"आप उसे जाके बात क्यू नही करते?" त्याने विचारलं. च्युता साला.
मी जरावेळ त्या मातीत लवंडलो.
टप टप टप बारीश आती है. दिल बहलाती है. धूप खिलती है. बाकी सब पसीना पसीना.
"जरा धीरेसे चला साले"...
