प्रतिभा

डाव - १ [ खो-कथा-दुसरी]
डाव - २ [खो कथा]

डाव - ३ [खो कथा]

-----------------------------------
सखाराम:

डाव १
--------------------------------------------

डाव - २

मास्तर :

“तुमची झेडपी पैका गियका पुरवत नाय का?” सरपंच जगन पाटलानं तक्याला रेलत विचारलं. जोरकस वजन पडल्यानं तो हवा भरलेल्या उशीवानी पिचकला.

“सहा महीने झाले अहवाल पाठवलाय पण आजून मदत मिळाली न्हाय. सरकारी कामं कशी असतात तुम्हाला तर माहीतच आहे.”

“चांगलंच माहिते.”

मॉलमधील टॉप फ्लोअरला तो बसला आहे
ती बसली आहे
संगीत आहे
ब्लॅकफॉरेस्ट आहे
एसीची चिलिंग शांतता आहे
त्याच्या हातात एक पेन आहे
मंद हसत तो म्हणाला.
"हाऊ अबाउट अ सेल्फी, डाईंग टू टेक इट विथ यू?"
तिच्या ओठांचा आपोआपच चंबू झाला
कोपराला छातीचा ओझरता स्पर्श...
आणि
क्लिक!

---

डिलक्स अपार्टमेंट. फिफ्थ फ्लोअर. टू बीएचके.
हळूहळू लिफ्ट वर येत आहे. आतमध्ये खुर्ची टाकून बसलेला पोरगा पेपरमध्ये काहिबाही वाचत आहे. त्याला बहुतेक तिची चाहूल नसावी.

प्रतिभेचा महानायक श्री विनायकाला त्रिवार वंदन करून नवीन उपक्रमाला सुरुवात करत आहे.

कथा म्हटलं की दोन प्रकार आपल्यासमोर येतात – लघुकथा आणि दीर्घकथा. साधारणतः हजार शब्दांच्या वरील कथेला लघुकथा असं म्हटलं जातं. त्यापेक्षा छोट्या कथा आजकाल अधूनमधून लिहल्या जाऊ लागल्या आहेत. ह्या कथा पटकन वाचून होतात, लिहायला कठीण असतात आणि वाचकांना विचार करायला भाग पाडतात. मिपावर सूक्ष्मकथा, शशक लिहल्या गेल्या आहेत, जात आहेत. यावर्षीच्या शशक स्पर्धेदरम्यान बऱ्याचजणांचं असं म्हणणं होतं की अशा छोट्या कथा नियमितपणे लिहल्या जायला हव्या. वाचकाच्या इच्छेला मान देऊन मी हे आव्हान स्विकारत आहे.

नमस्कार मिपाकर मंडळी,

आम्ही दुसरी खो कथा आपल्यासमोर घेऊन येत आहोत. पहिल्या कथेला दिलेल्या ऊत्साहवर्धक प्रतिसादाबद्दल आम्ही आपले आभारी आहोत. तसेच पहिल्या कथेला काही दिग्गजांनी दिलेले सल्ले अमलात आणण्याच्या यावेळी प्रयत्न करणार आहोत.
यावेळी प्रत्येक लेखक आपापले वेगळे पात्र घेऊन कथा पुढे सरकवत राहील. पहिली कथा अद्भुतिका होती. यावेळी ती रहस्यकथा असेल.

खो कथेला शिर्षक सुचवण्याचे आवाहन करणारा धागा

झोपडी ठिबक ठिबक. अंधारात हरवलेली. पुढे मोकळे मैदान. अन मोकाट जनावरे विसावलेली.

कोपऱ्यातल्या त्या बिल्डींगमधले दिवे अजूनही जळत होते. सभोवताली थोडीशी झाडी. अन बाकीच्या इमारती. आम्ही पायऱ्यांवर बसलो. बोचऱ्या थंडीने अंग शहारत होते.

करीमने बीडी पेटवली.

"वही दिखी" कोपऱ्यातल्या बिल्डींगकडे इशारा करत त्याने झुरका घेतला.
हे 'तिचं' कितवं ठिकाण? गिणती नाही.

"आप उसे जाके बात क्यू नही करते?" त्याने विचारलं. च्युता साला.
मी जरावेळ त्या मातीत लवंडलो.

टप टप टप बारीश आती है. दिल बहलाती है. धूप खिलती है. बाकी सब पसीना पसीना.
"जरा धीरेसे चला साले"...

संशोधन गुप्त होतं म्हणून तो गप्प बसला नाहीतर ‘युरेका युरेका’ असं ओरडत नागडं पळाला असता. पण ज्याच्यामुळे या शोधाची प्रेरणा मिळाली त्या जैवशास्त्रज्ञ मित्राला बातमी देणं आवश्यक होतं. डॉक्टर नाकतोडेने शंकुपात्रात पडून असलेला मोबाईल उचलला अन लंबेला कॉल केला

“बुट्ट्या, लगेच प्रयोगशाळेत ये.”

“नंतर येतो, सध्या मी माकडांना डान्स शिकवतोय.”

“त्यांचं सोड, इथे आल्यावर तूच डान्स करायला लागशील. बेट्या तू शापमुक्त होणार आज.”

“काय सांगतोस नाकतोड्या. आलोच बघ शून्य मिनिटात.”

या युगांताला प्रखरतेची नांदी नाही. खोलीतल्या जाळ्यांसारखे मनातले विचारही धुरकट झालेत. घड्याळ वाजत राहते टकटक. जसं फटीतून बघितलेली त्या बाईची छाती. धकधक.
बाथरुमचा नळ सताड चालू आहे. वर पंखा गरगर फिरतोय. भिंतीवर एक पाल आहे. आणि या सगळ्याला काहीच अर्थ नाही.

फुललेला श्वास घेऊन मी त्या गंजक्या चाळीतून बाहेर पडलो. राहील थेटरमध्ये कसा आलो मला आठवत नाही. चालू असलेला कुठलातरी सिनेमा अखेर संपला.

गँगस्टर

काल पक्याला पोलिसांनी ठोकला. विक्रोळी स्टेशनच्या बाहेर माचीस मागत असतानाच ठोकला. सोबतचे चारजण पण पकडले गेले आहेत म्हणे. आम्ही सध्या टेन्शनमध्ये आहोत. हा आमच्यासाठी फार मोठा धक्का आहे. सुलेमानभाईचा फोन बंद आहे. साहजिकच आहे म्हणा. आमची चौदा पोरांची गँग आहे. त्यातल्या प्रत्येकाला फोन करून मी मुंबई सोडण्याचे आदेश दिले आहेत.