कविता

सहज त्या दिवशी तू
फोटोसाठी पोज़ काय दिलीस,
नकळत माझ्या ह्रदयाची
तार छेडुन गेलीस..

कस् सांगू तुला काय
झक्कास दिसलीस तेव्हा,
असाच मला छळायचा
तुझा छद जगावेग.ळा..

काढलेस जरी असले फोटो तर
प्लीज़ दाखवू नकोस मला,
ते क्षण मिस केल्याचा
त्रास होतोय मनाला..

कधी वाटल नव्हत की
तू मला अशी भेटशील,
भेटली ती भेटलीस पण
माझ ह्र्दय घेऊन गेलीस..

बस जरा तिथेच स्टेज वर
दिलखुलास आवाजचे सूर छेड,
मनासारखे तुझे फोटो काढायचेत
हवाय त्यासाठी थोडासा वेळ..

तुला कसँ सांगू आई, आज माझी परीक्षा आहे
या रणागणावर उरलेला मी शेवटचा सैनिक आहे,

खूप दिवस झाले होते इथे येऊन
सगळे कनटाळले होते सराव करून करून
या असल्या वातावरणात आम्ही काय काय नाही केल
ऊन थंडीमुळे आमच्या रक्ताच पाणी झाल
सगळ्याना वाटत होत की आता हे संपाव
हसत खेळत आपापल्या घरी जाव
पण बहुतेक हे आमच्या नशिबात नव्हत
दुर्दैवाने कालच रात्री हे रणागण पेटल...

आत्मारामाची दीपावली..!!

अंधारातून प्रकाशाकडे,
जाणारी ती वाट,
जीवनात आली,
मंगलमयी पहाट..

किती काळ आसूसून,
पाहतेय मी वाट,
अंतरीच्या गाभाऱ्यात "त्याला",
माझ्या शरणागतीचा पाट..

समर्पणाचा स्नेह,
सद् भावनांची उटी..
अभ्यंगसमयी अशी,
"त्याच्या" चरणी मिठी..

सोsहं ची सनई,
अन् श्वासांचा धूप,
भाव,भक्ती, प्रेमाचा,
नैवेद्यही खूप..

शेजारी उभा गातसे,
नामस्मरणाचा भाट..
"त्याच्या" दीपावलीचा
असा मोठा थाट..!!

कदाचित शब्द निरर्थक ठरले नसतील
पण ते पोचले नाहीत त्या अंतापर्यंत
काही ओळी ओसाड पडल्या खऱ्या
पण त्यांना तर वाटाच नाही सापडल्या
म्हणूनच तर मनातल्या पर्णरेखांना
डायरी जवळची वाटली
कारण त्यांना माहित आहे
मनातून उमटलेल्या सुरांचा प्रवास
चालू असतो निरंतर .....

- डॉ. सुधीर रा. देवरे

अनादी काळापासून
सरपटत चाललोय मी
प्रचंड अस्ताव्यस्त पसारा घेऊन
माझी लांबी रुंदी उंची
मोजता येत नाही मलाच

अंगाखांद्यांवर वाढणार्‍या
असंख्य जीव जंतूंचं
संगोपन करत
कुठून निघालो
नि कुठं संपणार
हा आदिम चिंतनाचा प्रवास
माहीत नाही

*दिवाळी इथली आणि तिथली*
बंगल्यामधे सगळीकडे विजेची रोषणाई
गिफ्ट बाॅक्सेसमधून ओसंडते मेवे मिठाई
खातील तरी किती..अर्धे वायाच जाई
कशाचीच तमा इथल्या कोणालाच नाही !!
झगमगाटात वाहतो पैशांचा महापूर,
आसमानात पसरे हजारो फटाक्यांचा धूर !
तिजोरी भरून वाहिली तरी 'अजून' चा सूर,
कोण करेल भस्मसात हा लालसेचा असुर !!

दोघे आपण...!!

परिणय आपुला, हे नवजीवन,
त्यास प्रीतीचे, अनुपम कोंदण,
जगा वेगळा वाटे साजण,
तरी, दोन ध्रुवांवर दोघे आपण..

मनी बांधते मखमली तोरण,
छोटे घरकुल, मोठे अंगण,
अनुरागाचे त्या, मधुर शिंपण,
पण, दोन ध्रुवांवर दोघे आपण..

दोन मनांची नाजूक गुंफण,
जना मनाचे सुरेख बंधन,
विवेक करितो अभिनव कुंपण,
कां, दोन ध्रुवांवर दोघे आपण..

दोन जीवांचे एकच बंधन,
सुगंधी नाते, जणु ते चंदन,
आता उरले अबोल क्रंदन,
दोन ध्रुवांवर दोघे आपण..

संदर्भः
लहान मुलांकडे असलेल्या निरागसतेमुळे मी नेहमीच प्रभावित अन् अचंबित होत असतो. आणि खरंतर ते अत्यंत आनंददायी असतं!
"अरे खरंच.. आपण असा साधा विचार का नाही करू शकलो?" असं स्वतःला अक्षरशः अनेकदा विचारण्याची वेळ येते !
त्यांचा जगाकडे बघण्याचा दृष्टीकोन फार साधा आणि कुतुहलाचा असतो. सरळ स्वभाव असल्यामुळे केमिकल लोचा कमी असतो!
परत, जरी त्यांची स्मृती चांगली असते तरी मनात अढी ठेवून वागण्याची वृत्ती त्यांच्यात नसते. उलट ते फार सहजपणे गोड वागतात, माफ करतात आणि विसरूनही जातात. कदाचित याच कारणानं लहान मुलं सगळ्यांना हवीहवीशी वाटतात!

तुझ्या समोर मी नेहमीच शहाण्यासारखं वागायचं ठरवते.
खूप वाटंत असतं तुझ्याकड अनिमिष नेत्रांनी पहावं..
तुझ्या कपाळावर येणारी चुकार बट, तुझे भुरभुरणारे केस,
तुझ्या गालावरची खळी, बोलताना हलणारे लोभस ओठ..
पण मी अगदी शहाण्या मुलीसारखी बसते, डोळे झुकवून.