नुसतं हो म्हटलं म्हणून जुळत नसतं नातं..
आखून दिल्या वाटेवर रुळत नसतं नातं..
माती हवी मायेची, अन् थोडं खारं पाणी,
सुक्या कोरड्या मनामध्ये रुजत नसतं नातं..
जपलं नाही जीवापाड तर मुकं मुकं होतं..
शब्दाविना स्पर्शाविना फुलत नसतं नातं..
रागावून रुसून वरून गप्प बसलं तरी,
हाकेसाठी एका, आत झुरत नसतं नातं?
दिवस वर्षं सरतात, अगदी कोरडे होतात डोळे
व्रण जरी भरले तरी बुजत नसतं नातं..
आलो परतुनी आणखी
जाहलो जुना जरी
अजून माझा जीव तरंगे
पाचूच्या पाण्यावरी
गारवा असा त्याचा की
भिडतो आत्म्यास थेट
वितळते जग अवघे
मीच एक तरंगते बेट
तिरप्या कोनातूनी येई
सुवर्ण प्रकाश शलाका
स्पर्षता पाण्यास गारठे
कवडसे जणू मूक हाका
बाजूस एका आत्ममग्न
संतत स्फटीकधार सांडते
घुमते गव्हारात उन्हाच्या
संगीत हाकांस लाभते
का अजून मी अडकलो
तिथेच मनाने ना कळे
बहुदा आठवती शांत ते
तुझे जलाशयासम डोळे
-अनुप
जेव्हा निर्मम कठोर
आसमंतात दाटले
तेव्हा अनाहत आत
खोलवर निनादले
अनाघ्रात अदृृष्टाची
जाणवली रूणझुण
स्पर्श,गंध,रस, रंग
एक झाले कल्लोळून
आकलनाच्या कवेत
आले-आलेसे वाटले
अज्ञेयाच्या धुक्यामध्ये
नकळत वितळले
जाणिवेची नेणीवेशी
जेव्हा थेट भेट झाली
जुन्या जखमेच्या जागी
तप्तमुद्रा उमटली
सोडून सांजवेळी जाता कुणीतरी ते
घर मोकळेच होते.. अवघे भरून आले..
विसरावयास बसता आठव अचूक भिडतो
अवकाश पोकळीतील, अवघे भरून आले..
मायेस ओतणारी.. ती ऊब सांत्वणारी..
अवघे सरून गेले.. अवघे भरून आले..
होता मनात बहुदा तो शब्द ओळखीचा..
निरभ्र अभ्र सारे अवघे भरून आले..
--
त्या थोटकात पुन्हा हिरवाच कोंब होता..
नाविन्य पालवीतून अवघे भरून आले!
निसटले वर्ष मला
पाठमोरेसे दिसले
त्याची बघून हताशा
माझे काळीज द्रवले
म्लान वदनाने त्याने
हलकेच विचारले
जगशील का रे पुन्हा
दिस चार माझ्यातले
विचारात मी पडलो
चार कोणते निवडू
आनंदात गेले ते, की
चुकांनी जे केले कडू
निवडले मग चार
चुका मोठ्या केल्या ज्यात
सुधारेन म्हणताना
गेलो आणखी गर्तेत
नवे वर्ष नव्या चुका
करण्याची आहे संधी
असे असता कशाला
भूतकाळा द्यावी संधी?
तू म्हणालास ,
"यमकंबिमकं, कविता बिविता ऐकून होतो नुसता जाच
माझ्यासाठी कधीतरी तुझीमाझी गोष्ट वाच."
मला खुदकन् आलं हसू, आपली गोष्ट कशी वाचू?
आगा नाही पिछा नाही, गोष्टीला त्या नावही नाही,
अशी गोष्ट सांगतात का? आणि कुणी ऐकतात का?
समजा जर सांगितली तर तुझं नाव घालू कसं?
नावच जर बदललं तर मी पुढं बोलू कसं?
तो तिला कुठं भेटला, सांगताना पापणी थरथरेल.
कसा हात मागितला? ओठाचा कोपरा हळूच हसेल.
हळवा स्पर्श वाचताना गाल होतील लाल लाल,
पुढची गोष्ट गाणंच जणू, पाय हळूच धरतील ताल.
वाचता वाचता मध्ये मध्ये डोळे माझे मिटून जातील,
योगेश्वर....
अज्ञानी जीव, होई वेडापिसा..
तयाचे समाधान, योगेश्वर.
मनी असे नित्य, प्रश्नांचे आवर्त..
तयाचे उत्तर, योगेश्वर.
भवनदी माजी, आशेचा भोवरा..
रक्षी तो सोयरा, योगेश्वर.
देहाच्या ममत्वे, दु:ख निरंतर..
आनंद निधान, योगेश्वर.
मानवी जीवन, वृत्तीचा पसारा..
तयासि निवृत्ती योगेश्वर.
दासाचि इच्छा, चुको गर्भवास..
तयासि मुक्ती, योगेश्वर.
साधकासी लागे, स्वरूपाची आस..
निजरूप त्याचे, योगेश्वर.
भक्ती, ज्ञान, योग, मार्ग जरी भिन्न..
परब्रह्म एक, योगेश्वर.
जयगंधा..
२४-११-२०१७.
तुझ्याशी बोलता
मन माझे जणु बेभान होते
तुझ्याचं विचारात
मन माझे विरते
तु जवळ नसता
मन तुझ्यासाठीच झुरते
विरहात ही
मी तुझ्यातच रमते
तु कितीही दुर असावा
तरी तुझ्या मनाला
कधीही माझा विसर
न व्हावा
कितीही मैलांचे
अंतर असले तरी
मनाने तु सदैव
माझ्या पास असावे
तनाने दुर असलो
तरी मनाने एकरूप व्हावे!
-Dipti Bhagat
4 March, 2019
मनमोहन कृष्ण येतो स्वप्नी
मधुर पावा मनात गुंजतो.
होते मी हि राधा वेडी.
अंगणी चाफा डोलू लागतो !!
चाफ्याच्या मधूर सुगंध लहरी ,
दरवळती दूर दूर रानी वनी
गंधाने त्या वेडा होऊन
कृष्ण येतो माझ्या स्वप्नी...!!
चाफा माझा सोनसळी
सुगंध अनुपम जगात ,
जीवा शिवाची भेट घडवतो,
राधा कृष्णाच्या रूपात !!
-वृंदा
सामान्य माणूस...
वर्गात लोकं म्हणती स्कॉलर,
जपतो आमची स्वच्छ कॉलर,
सहसा नशिबी नसतात डॉलर,
खिशात फक्त ओंजळभर चिल्लर...
रांगोळीत आमच्या सजते,
आकांक्षांची नक्षी,
स्वप्नांच्या झाडावर रोज,
नव्या इच्छांचे पक्षी...
मनातल्या नकाशावर,
आयुष्याची रूपरेखा,
वाळूत काढतो रेषा,
ते आम्ही पांढरपेशा...
सुख दुःखाच्या प्रसंगी,
आम्हा सोडत नाही चिंता,
डोळ्यासमोर सतत फिरतो,
महागाईचा वरवंटा..
कोणतीही असो दशा,
आम्ही सोडत नाही दिशा,
कर्तृत्वाला झळाळी देते,
आमच्या मनातली आशा..
