कविता

क्षितिजावरचा
निळसर पर्वत
कातळमाथा
ढगात घुसळत
भूशास्त्राला
कोडी घालत
खोल ठेऊनी
लाव्हा धुमसत
पुरातनाचे
सूक्त गुणगुणत

नभरेषेवर
उंच उसळुनी
दिसे अनाहूत माझ्या खिडकीत

निळे पाखरू
पहाटफुटणीत
पंखभिजवत्या
दवास झटकत
चोच मुलायम
पिसात फिरवीत
पंखांतील
अचपळ बळ जोखीत
साद घालुनी
अधीर, अवचित

नभांगणाला
उभे छेदुनी
उतरे अलगद माझ्या खिडकीत

आखीव रेखीव
खिडकी चौकट
निळ्या नभाचा
कापुनी आयत

स्त्रीत्वाचा सन्मान

नका होऊ नतमस्तक
मी कोणी देवता नाही..
नका म्हणू अष्टभुजा;
मी काली-भवानी नाही!

कधी मखरात... कधी वेश्यागारात...
मान मात्र कधीच नाही!
मनुष्य जन्म माझा ही;
एवढंच स्वीकारणं का शक्य नाही?

जग तुझ्या मनासारखं...
तुला कोणतंही बंधन नाही!
एकदा तिला हे सांगून तर बघा...
अवकाशला गवसणी घालणं खरंच अशक्य नाही!!!

सळसळत्या झाडावरती
किलबिलणार्‍या पंखांनी
आणले नभातून जे जे
ते तुझ्याचपाशी होते

अर्थाचे अनवट कशिदे
विणणार्‍या चित्रखुणांना
जे जटिल असूनही कळले
ते तुझ्याचपाशी होते

तार्‍यांच्या मिथककथांचा
आकाशपाळणा अडता
जे पुरातनाला सुचले
ते तुझ्याचपाशी होते

चकचकता कशाच्याही खाली न दडणारा
उन्हाचा तुकडा
बिन-तक्रार हातात येईल
असं वाटलं होतं
पण ते काही खरं नव्हतं

या उन्हाच्या तुकड्यावर फक्त माझा
असेल हक्क.
प्रत्येकाचेच असतील स्वतंत्र
उन्हाचे तुकडे
असं वाटलं होतं
पण कोणाच्या हातात, खिशात, बोलण्यात, लिहिण्यात
नव्हताच उन्हाच्या तुकड्याचा चमकदार मागमूसही

आणि मला मात्र स्वप्नं पडत
सभोवार उन्हाचे चमकते तुकडे
मी सांगेन त्या तालावर करतायत वेळेची घुसळण
जादूगार झालोय मी उन्हाच्या तुकड्यांचा
अशी

मनातला ऐवज..
दिलाय उधार
ठेव जपून...
वाटलं तर
परत कर..
कातर सांजवेळ
डोळ्यातलं काजळ
स्मिताच मोहळ
..
अन् नाहीच जमलं तर
उधळूही नको
फक्त कुरवाळत राहा
एक एक भाव जपत राहा..

हे वेगवेगळे दिन थोतांड वाटतात, पटत नाही, जर प्रकृती पुरुष एकमेकांना पुरक मग एकाचाच उदोउदो का। माणसाने माणसा सारखे वागावे एवढीच अपेक्षा

महिलादिन

दाखवण्याचे दात वेगळे
जगण्याची ऱीत आगळी
जागतीक महिलादिनी
मोजा किती आसवं गळली

किती चढल्या बोहल्यावरी
किती ठरल्या हुंडाबळी
असल्या कसल्या रितीभाती
कधी तुडवे पायतळी
तर कधी घेई डोईवरी

सारे दिवस थोतांड
उद्दमींचे कुभांड
तुबंडी भरण्यासाठी
एक दिवसांचे खोटे पण

हिरवी गर्द वनराई, भोवताली पर्वत रांगा
ते भिरभिरणारे पक्षी, ती संथ प्रवाही गंगा
डोळे भरून पाहताना, ते स्मरणी साठवताना
मज ती अचानक दिसली, विवस्त्र स्नान करताना

भोळी आदिवासी अबला, स्वच्छंद तिच्या जल क्रिडा
ना भोवतालची जाण, संकोच, भीती ना पीडा
सौंदर्य मिसळले होते, सृष्टी ने तिच्या यौवनात
कोलाहल होता उठला, माझ्या अस्थिर मनात

क्षण मोहाचा सामोरी, क्षण नाजूक परी अघोरी
क्षण लपवणे ही चोरी, क्षणात पाटी कोरी
क्षणभर गढूळ झालो मी, ती क्षणाचीच कसोटी
क्षणी भानावर ज्या आलो,तो क्षण किमती कोटी कोटी

माना की आये थे मुठ्ठी बंद करके।
जायेंगे खाली हाथ
कुछ न लाये थे न ले जायेंगे साथ।

लोग कहते है दुनिया
ईक सराय है।
थोडेही दिन रहना है।
मगर सराय का किराया भी
तो हमे ही भरना है।

भरम मत पाल कोई आयेगा।
और खाट पे दे जयेगा।
जीतना दिन रहना है।
तेरा तुझे ही कमाना है।

"कफन मे जेब नही
ना कबर मे अलमारी
सारा यही छोड जाना है ।"
हमे बताते है, फिर ये बताओ
ये खुद क्यूँ कमाते है।

सोमिवरच्या पोष्टी पाहून विचारलेच त्याने एकदा
बरा वेळ मिळतो तुम्हाला बघावं तेव्हा पडीक असायला.
सतत ऑनलाईन दिसता; रिकामटेकडे आहात का?

आता आली वेळ बौद्धिक घेण्याची या वैतागेश्वराची
म्हणालो "तुला रे का इतकी काळजी इतरांच्या वेळेची?"
गरज काय दुसर्‍याच्या खाजगी जीवनात डोकावायची?

४७ नंतर विज्ञानातली किती नोबेल मिळाली भारताला?
की मिळाले एखादे ऑस्कर इथल्या उत्कृष्ट सिनेमाला?
बघ करतोस का प्रयत्न यातले एखादे मिळवायला?

*आपलं कुणी*
जेव्हा मनाला हुरहूर लागते
मन अस्वस्थ, बेचैन होतं
काहीच नको वाटु लागतं,
तेव्हा हवा असतो एक तरी
खांद्यावर थोपटून अलगद
धीर देणारा 'मैत्रीचा हात' !!
जेव्हा मन व्याकुळ होतं,
कोणीच नाही आपलं इथं
असं वाटायला लागतं,
तेव्हा डोकं टेकवण्यासाठी
कोणाच्या तरी खांद्याची
हवी असते 'खरी सोबत' !!
कधी उदास नयनांत
दाटून येतं आभाळ, नी
टपो-या अश्रूंची येते सर,
तेव्हा असावं 'आपलं कुणी'
हळुवार समजूत घालून
हसु फुलवणारं गालावर !!
©️वृंदा