कविता

खरे सांगतो मी देवा तेला एक गोष्ट
जीवन झाले महाग आणि मरण झाले स्वस्त ॥ धॄ ॥
महागाईचा आलेख किती वर गेला

कसे जगावे देवा सांग तुच मला
गरीबाच्या दुखाला नाही कुठे अंत..॥१॥

कर्जापाई शेतकरी हवालदिल झाले
कितितरी आत्म्हत्या करुनिया मेले
देऊनिया जातात अस्वासने फ्क्त...॥२॥

बाँब स्फोट घातपात येथे घडतात
निष्पाप लोक त्यात बळी पडतात
काही आपल्या घरामध्ये रहातात मस्त...॥३॥

दोन गाड्यांमध्ये जेंव्हा टक्कर होते
बघताबघता बस कधी दरीमध्ये जाते
पिऊनिया चालवी गाडी नाही त्याल धास्त..॥४॥

थोडी प्रस्तावना: पाऊस म्हणजे नेमकं काय? वाट पहाणे? मिलनाचा आनंद? एक अनामिक हुरहुर? एक अविरत सुरु असणारा काळाचा, विश्वाचा अनंत प्रवास? कि आणखी काही? असे अनेक प्रश्न मला नेहमीच पडत आलेले आहेत. या प्रश्नांची उकल करतांना स्वतःच्या बुद्धीच्या मर्यादाही ध्यानात आल्या. मग एक दिवस या तिघीजणी भेटल्या. बहुतेक प्रश्नांची उत्तरे देऊन गेल्या आणि काही नवे प्रश्नही. बघा तुम्हाला काय सांगतायत ते.

पाऊस - १

पाणी लाऊन हजामत

गुदस्ता पाऊस आलाच नव्हता
कुठं पडला, कुठं पडलाच नव्हता
पीक उगवलंच नव्हतं
जे उगवलं ते जगलंच नव्हतं
जे जगलं ते वाढलंच नव्हतं
जे वाढलं ते फ़ळलंच नव्हतं
निसर्गानंच केली होती! हजामत केली होती!! बिनापाण्यानं केली होती!!!

सरकार आलं होतं, मुठभर घेऊन आलं होतं
आमच्या हातावर भुरका ठेऊन म्हणालं होतं
घेन्न! आता कसं वाटsssssते?
आम्ही म्हणालो होतो
मsssssस्त वाटते! गोsssssड वाटते!!

प्राजक्त मनाने झुरलो मी
झरल्यात कळा अनुबंध तळी
मदनाची बाधा भवभोळी
गंधात न्हाइली मूक कळी

चाहूलक्षणांची पागोळी
दंवस्पर्शकोवळ्या अंघोळी
अंगणी श्वेत केशर ओळी
मातीवर ओल्या; रांगोळी

अलवार स्पर्श हळुवार उरी
दरवळ परिमळ मन गाभारी
गोकुळी रास रंजनभ्रमरी
वेदना जरा विरल्या दारी

……………. अज्ञात

जीवनाची सांगता ही वाटते मजला भिती
ऐकण्याला कोणि नाही वाटते मजला भिती

सागरावर का उसळती जीवघेणी वादळे
हा किनारा एकटा ही वाटते मजला भिती

ढोलताशा ऐकुनी मज खूप होतो त्रास हा
देवळातिल शांततेची वाटते मजला भिती

वाटले घ्यावा विसावा टेकुनी खांद्यावरी
वाट ती अडवील कोणी वाटते मजला भिती

माजलो पैशात लोळत चेहरा सुजला किती
ओळखेना आरसाही वाटते मजला भिती

जागणे अन् झोपणे का फरक नाही राहिला
जीवनाची ओढ नुरली वाटते मजला भिती
.

काही अठवणी...उन्हातल्या
काही अठवणी...पावसातल्या
काही नुसत्या...तालातल्या
काही गुलाबी...गालातल्या

काही आनंदी...सुखाच्या
काही त्रासिक...दु:खाच्या
काही केवळ..जनातल्या
कित्येकांच्या..मनातल्या!

काही..हसर्‍या मुलांच्या
काही..गळल्या फुलांच्या
देठांनाही सोडून गेल्या..
उमलणार्‍या कळ्यांच्या!

काही माझ्या गावाच्या
काहि..तर,नुसत्या नावाच्या
काही...दूरं देशांच्या
तळहातांवरिल..रेशांच्या!

काही..मंद वासांच्या
काही..धूंद श्वासांच्या
तिच्या माझ्या मिठितल्या
कूंद मोहक स्पर्शांच्या!!!

एक प्रेमपत्र लिहले होते,शब्दाऐवजी प्राणच ओतला होता त्यात.
संदभ्र होते तिचे नि माझे आणि ईंद्रधनुचे सप्तरंग होते त्यात सात

लिहताना काने-मात्रे एकसलग येत नव्हते, हाथ थोडा थरथरत होता
नि तुझे नाव कोरले कि डावा डोळा नुसता फरफरत होता.....
मध्येच एखादा अश्रू ठीबकात , माझ्या नावाला पुसायचा प्रयत्न करत होता
तर कोरलेला तो बाण ह्रधयाभोवती कसला तरी यज्ञ करत होता.
लिहता- लिहता हात थकला पण अक्षरे थांबायला तयार नव्हती
नि पत्रातुनी बाहेर पडत तू फिरत होतीस माझ्या अवतीभोवती

........एक प्रेमपत्र लिहले होते , शब्दाऐवजी प्राणच ओतला होता त्यात.

काहूर का साचंलया आज मनी
पाखरासंग फिरतया रानभरी
पापनीभी फरफरतीया परापरी
१ घास अडकतुया गळ्यापरी
कुरणं भी खुलल्याती मळ्यापरी
ठसका भी लागतुया कधीतरी
बाकी काही नाही.............. माझी ८वन काढतंय कुणीतरी

डावी कुशी बदलतुया कधीतरी
झोप उसनी द्याहो कुणीतरी
जागा राहतुया एका निश्याच्यापरी
भास होतुया एका पिश्याच्यापरी
सरळ रस्त्यावरून जाता कधीतरी
बीना दगडाची ठेच लागतीया मधीतरी
बाकी काही नाही.............. माझी ८वन काढतंय कुणीतरी

मी शब्द तुला सुचलेला, उधळून लावीतो कविता
मी सूर उसवले दोन्ही, तिसर्‍याच्या उदयाकरता

बघणार्‍या नजरांमधले वाटेत थांबले अंतर
नजरेच्या क्षितिजाआडून सतरंगी जंतरमंतर

वाजवता रंग उद्याचे, शत-गंध मोकळे होती
ओघळत्या सेकंदांचे अडवून ठेवले मोती

देऊळ-खांबा पक्षी क्षत-पंख पुसे इवलासा
रदबदली अंधाराशी, हा निव्वळ फोल दिलासा

वितळत्या भूतकाळातून निसरडी पाऊले आली
घमघमत्या आज-उद्याशी आडवी-तिडवी रमली

कधी स्तब्ध उभ्या असलेल्या, डोंगरमाथ्याआडून
मुक्त स्वरांनी सरिता नाचते जाणीवा विसरून