कथा

तो एक बिचारा.......

"तुम्ही मुलखाचे वेंधळेआहात,
काहीच कसं जमत नाही हो तुम्हाला",
इत्यादी विशेषणे त्याच्या पाचवीला पुजलेली. अर्थात हे त्याच्या पत्नीचे मत.

हे काही नवीन नव्हते.लहानपणा पासूनच याची सवय होती त्याला.

आई वडिलांच्या लेखी तो एक सामान्य मुलगा.

शिक्षक सुद्धा, "तु राहू दे ,तुला जमणार नाही", एखाद्या हुशार विद्यार्थ्यांचे उदाहरण देत "काहीतरी शिका",आसा टोमणा मारायचे.

पुढे कशीबशी एक नोकरी मीळाली. कार्यालयात काहीच वेगळे घडले नाही.नोकरी म्हणून छोकरी.

नर्मदा परिक्रमेचा आजचा अकरावा दिवस, चालून चालून पाय भेंडाळून गेलेत.. सुरुवातीला एकत्र असलेले आपापल्या सोयीनुसार , वेगानुसार पांगले आहेत.. दोन दिवस निबीड जंगलातला रस्ता आहे . अवचित एखादा वाटसरू दिसला की रस्ता चुकला नाही याचे समाधान मिळते...

संध्याकाळी दगडावर बसून नर्मदामैय्याचे विलोभनीय रूप बघत होतो तेव्हा डूबत्या सूर्यामागून एक उंच आकृती झपझप चालतं डोहाकडे आली ..धोतर , अंगरखा आणि डोईला मारवाड मुंडासे ! वाटसरू तहानलेला असावा.. येऊन गटागटा पाणी पिले , आमच्याकडे लक्ष नसावे बहुधा .. वाटसरू वस्त्रे काढून डोहात शिरला , मुंडासे काढले , केसांच्या दीर्घ जटा अस्ताव्यस्त पसरल्या..

चिरकुट मुलगी—3
(चिरकुट मुलगी—२ इथे आहे https://www.misalpav.com/node/50277)
(चिरकुट मुलगी--१ https://www.misalpav.com/node/50273)
अष्टावक्र जादूगार
सकाळ झाली. अंकलकाकांनी जोजोच्या डोक्यावरून हळुवारपणे हात फिरवून त्याला जागे केले.
“उठ.”

बाहेरच्या अंधाराला सकाळच्या धुक्याची जोड आहे. वातावरण अधीकच गहिरे झालंय. अशा वेळेस आपल्या एकटेपणाची जाणीव जास्तच होते.
पैंजणाच्या घुंघरांचा आवाज येतो. मी चमकून समोर पहातो. समोरच्या धुक्यातून एक आकृती जवळ येताना दिसते. मी सावध होतो. हात मंचकाशेजारी ठेवलेल्या खड्गाकडे जातो. पण तो तेथपर्यंत पोहोचत नाही. मधेच थांबतो. धुक्यातून येणारी आकृती म्हणजे तू आहेस. हे जाणवताच मी थबकतो

मागील दुवा : माझी राधा -८ http://misalpav.com/node/50263

चिरकुट मुलगी--२
(चिरकुट मुलगी--१ https://www.misalpav.com/node/50273)

चिरकुट मुलगी--१

कसली तरी बाधा झाली आहे म्हणे तीला, गोवर्धन पर्वताच्या वाटेवर एक आश्रम आहे. तिथले आचार्य यावर उतारा देतात तिकडे न्यायचे आहे एकदा तीला."
लोक असे काहीबाही बोलत होते. पण ते तुझ्या कानावरच येत नव्हते.
आणि मग तो दिवस आला.
मागील दुवा माझी राधा http://misalpav.com/node/50243
एक दिवस ,मथुरेहून दूत एक निरोप घेऊन आला. मथुरेत युवक दिनाचा उत्सव होता. त्यासाठी येण्याचे आमंत्रण होते. त्यात मल्ल युद्धाचे सामने देखील होते.

मी आणि माझे आजोबा. ह्या जगात आजोबाच माझे सर्व काही होते. माझे बाबा, माझी आई, माझा भाऊ बहीण, माझे मित्र, माझी शाळा, माझी चित्रांच्या गोष्टीची पुस्तके. सर्व काही माझे आजोबा!
आजोबांची परिस्थिती माझ्यासारखीच होती. मला आजोबांशिवाय कोणी नव्हते. आजोबांना माझ्याशिवाय कोणी नव्हते.
जगता जगता केव्हातरी मला समजले की लहान मुलांना आई बाबा असतात. मी आजोबांना आई बाबांच्या बद्दल कधी विचारलं नाही आणि आजोबांनी स्वतःहून कधी सांगितले नाही तोपर्यंत माझी समजूत होती की मुलांना आजोबा असतात आणि आजोबांना मुलं असतात.
माझं हे असच होतं. माझं जग आजोबांच्या भोवती फिरत होतं.

त्या क्षणी तुझ्या चेहेर्यावर खूप काही बदल घडत जातात. आभाळ भरून यावे तसे तुझे ते टप्पोरे डोळे भरून येतात. तुझ्या तोंडून हुंदका फुटत नाही इतकेच. तू कसबसे स्वतःला सावरलंस. आणि तुझ्या हातातले मोरपीस माझ्या हातावर फिरवत म्हणालीस ' मी ते मोरपीस आहे असे समज."
तुझ्या शब्दांचे अर्थ समजण्याचे वय नव्हते ते माझे. पण ते कुठेतरी आत खोलवर भिडले. मी नि:शब्द झालो

मागील दुवा http://misalpav.com/node/50189

ही वाट एकटीची ही वपु काळे यांची अगदी पहिलीच कादंबरी. या कादंबरीची नायिका आहे विद्युलता उर्फ बाबी. बाबी एक स्वातंत्र्य विचारांची तेजस्वी, निर्भीड व करारी मुलगी आहे. ती तत्वनिष्ठ आहे, हट्टी आहे. ती कुणालाही न घाबरता स्वतःचे विचार परखडपणे मांडते.