कथा

संध्याकाळचे पाच वाजून गेले तरी ऊन चांगलच जाणवत होतं. मे महिन्यात संध्याकाळचे सात वाजेपर्यंत तरी अंधार होत नाही. आमचं खोपटीत लाकडं भरण्याचं काम सुरु होत. बाबा लाकडं रचून ठेवत होते, मी आणून देत होतो. बघता बघता अंधारून आलं. पाऊस पडण्याची चिन्हं दिसू लागली, आई वाळत टाकलेले कपडे काढायला धावली, आम्ही भरभर लाकडं खोपटीत टाकू लागलो. सगळ्यांची धांदल उडाली. लहान मुलं अंगणात उड्या मारत येरे येरे पावसा गाणं म्हणू लागली. आणि बघता बघता जोराचं वादळ सुरु झालं. सगळी लहान मुलं आंब्याखाली धावली. त्यांना सांभाळणाऱ्या आज्यांची धांदल उडाली.

{ॲन इमॅजिनरी व्हॉट्सअप चॅट लीक्ड :-) }

अंधारात त्याच्या व्हॉट्सअप स्क्रीनवर नवीन मेसेजचं एक ग्रीन वर्तुळ चमकलं..

"'तूच आहेस का रे तिथे खाली?"'

तिचा मेसेज पाहून तो थोडा वेळ तसाच शांत बसून राहिला. मग रिप्लाय दिला, होय.!

"'अरे देवा..! कधीपासून बसलायस तिथे? मी आत्ता पाहिलं वर येताना..! तू जा बरं तिथून..'''

आजची तिसरी रात्र..! तू उत्तर दिलं नाहीयेस अजून.!

"'अरे पण हे असं रस्त्यावर नको बसत जाऊस अरे रात्र रात्रभर..! मला त्रास होतो उगाच..!"'

मी काय कुणाला त्रास देणार..! माझा मी शांतपणे बसून आहे फक्त..!

ब्रेकअप
----------------------------------------------------------------------------------------------------
वॅलेंटाईन डेला समर्पित ...
--------------------------------------------------------------------------------------------------

"आरे पत्त्या कुठाय तुजा‌.! किती फोन केलं मी.! सगळं बंदच असतंय गा कायम?"

हॅलोs ? कोण ?

"बास का आता? आता आवाज पन इसरला का आमचा?"

नाय रे.. आवाज नाय ओळखला मी.

"आरे पवन बोलतोय पवन.!"

पवन ?.. पवन ताटे का? मला आवाजाची काय ओळख लागली नाय रे आजून.

"पवन जाधव बोलतो. पळशीवरनं."

आरे हां हां.. हां.. बोल बोल.. कसा काय फोन केला..?

"काय नाय.. बगावं म्हणलं काय चाललंय..! तुजा काय फोन नाय काय नाय..कुठं हाईस कुटं तू ? "

हाय की.. हितंचाय.. चाललंय निवांत.

अवास्तव वास्तव

आज रविवार होता. कदाचित शनिवारही असेल. काय फरक पडणार होता? काही वाटेल ते झालेतरी तरी तो आज काम करणार नव्हता. उठून चहा करून घ्यावा असं वाटलं होतं पण नाही उठला. अंथरुणात लोळत पडण्यातली मजा काही औरच. अर्धवट झोपेत अर्धवट.....

तेवढ्यात टेलिफोन वाजला. त्याने घड्याळात पाहिले. जवळ जवळ दहा वाजत होते. आता कोण फोन करत होतं? टेलेफोन वाजायचा थांबला. चला सुंठीवाचून खोकला गे ... पुन्हा घंटी वाजायला सुरुवात झाली. आता घ्यायलाच पाहिजे. त्याने आळसटलेल्या हाताने फोन उचलला.

एंड ऑफ द वर्ल्ड

आवाज झाला. लोखंडी अवजड सामान जमिनीवर पडल्याचा ठण्ण् असा आवाज झाला. मधूची झोपमोड झाली. अवेळी झोपमोड होण्याची पहिलीच वेळ असावी. मधू साधारणपणे रात्री अकरा –साडे अकरा वाजता झोपतो. झोपता झोपता पुस्तक वाचण्याची वाईट सवय त्याला लागली होती. तुम्ही असेही म्हणू शकता. पुस्तक वाचता वाचता झोपण्याची सवय.....एकदा झोपला की तो सकाळी सातलाच उठत असे. ही अशी मधेच झोपमोड कधीच झाली नव्हती.

मला माझ्या मानेवर कसलासा थंड पणा जाणवतो. कसलासा थंड ओला स्पर्ष.माझ्या डावी कडे आणि उजवीकडे दोन मांजरे येऊन बसली आहेत. रानमांजरापेक्षा मोठी आहेत. त्यांचे तोंड मात्र माकडासारखे आहे. पाठीच्या कण्यातून बर्फाची लादी फिरवावी तशी शिरशिरी जाते. .... मर्कट व्याळ........ कथापुराणातून ऐकलेला , कधी शिल्पात पाहिलेले प्राणी माझ्या आजूबाजूला जिवंत बसलेत. महेश म्हणत होता ते खोटं नव्हतं.. माझ्या बाजूला बसल्यावर त्यांचं गुरगुरणं थांबलंय.
खिरलापखिरला माझ्याकडे थंड नजरेने पहातोय. त्याची ती नजर मी टाळू शकत नाही.


इंग्लिशचा गंध नाही त्यात आजारी.

त्यामुळे सतत चिडचीड करत असते आजी माझ्या शब्दकोड्यात डोकं खुपसून बसण्यावरून.

मीही थोडा जास्तच नादावलोय म्हणा हल्ली.

दोन मोबाईल वर एकदम कोडं सोडवतो आपण.

पण आॅफिसला जाताना आईनं आजीकडे लक्ष ठेव सांगितलंय म्हणजे आज no escape!

हे काय? आजी सोफ्यावर धाड्कन बसली वाटतं?
COUCH

किती असह्य खोकते ही?
COUGH

पाडलाच ग्लास हिनं थरथरत्या हातानं! ही डायरेक्ट बाटलीतून का पीत नै पाणी?

WATER

आता पंखा फुल फास्ट करायचा तर मला हाक मारायची नं? ही इतकी घामेजलीय की काय?

SWEAT

जो माणूस झोपलेला असतो त्याचे विज्ञान आणि तंत्रज्ञान त्याच्या कुशीत झोपलेले असते. जो माणूस आळस झटकून उभा राहतो त्याचे विज्ञान आणि तंत्रज्ञान उभे रहाते. जो माणूस चालत असतो त्याचे विज्ञान आणि तंत्रज्ञान त्याच्या बरोबर चालत रहाते. जो माणूस पळत असतो त्याचे विज्ञान आणि तंत्रज्ञान त्याच्या पाठोपाठ पळत असते.

-------- इति प्रसिद्ध जपानी तत्वज्ञ मी (१५२४-१५९७)

काहीतरी चुकतंय.इथेच तर होत ते दार..... इथूनच तर महेश खाली गेला. ....... मला त्या बाजूला कुठलंच दार दिसत नाही..... दार जाऊ दे एखादा कोनाडा चौकट असे काहीच दिसत नाही. अरे हे काय झालं? इथली दगडी चौकट कुठे गेली? अर्धवट उजेडात नीट दिसलं नसेल म्हणून मी पुन्हा एकदा नीट पहातो... भिंत हाताने चाचपून बघतो. हाताने थापट्या मारून बघतो. पण तिथे दार चौकट असं काही असल्याची खूणही नाहिय्ये.