पिछली चांद की रात तो बरसी बहुत
हम फिरभी अपनी तिश्नगी साथ लिये लौटे
अजीब है ये वाक़या, मगर
बात हुई ही नही
दूर उफ़क की लकीर सुर्ख हो चली थी
उनके आमद की खबर गर्म हो चली थी
सुनते है वो आये तो थे
कायनात पे छाये तो थे
हम न जाने किस चांद की
याद मे मसरूफ़ थे के
बात हुई ही नही
जो बात रात रात भर बारीशे करते है
इस जमी से
शायद आसमा के पैगाम हो
इस जमी के नाम जैसे
ऐसे ही वो बात जो हमे
उनसे करनी थी
रातें गुजरी
मगर बात हुई ही नही
स्मरण रंजन
रेडिओ( ४)
कोई लौटा दे मेरे...
ज्या फिलीप्स रेडिओ चा ऊल्लेख केला तो कालौघात
कुठे गेला लक्षात नाही. गावतल्या घरी त्याची जागा ट्रांझिस्टर ने घेतली.
त्याचा वेगळा रुबाब. सेलवर चालणारा.
कातडी वेष्टण.
स्टीलच्या काड्याचे खालीवर करता येणारे
एरिअल. कुठेही घेऊन जा. शेतात पण.
'जेथे जातो तेथे तू माझा सांगाती.'
एके संध्याकाळी शेतात पं.भीमसेनजी आणि
बालमुरली कृष्णन यांची जुगलबंदी ऐकल्याचे आठवते.
स्मरण रंजन.
रेडिओ (३)
'पगला कहीं का !'
लंका.
लंकेची ओळख अगदी लहानपणापासून.
रामाच्या गोष्टीतून.
रावणाची लंका.
त्याने सीतेला पळवल्यावर जिथे ठेवले ती लंका.
हनुमंताने जाळली ती लंका.
रामाने समुद्रावर सेतू बांधला ती लंका.
रावणवधानंतर बिभिषणाकडे सोपविली ती लंका.
पूढे पं.भीमसेनजींच्या गाण्यात तिचे भारी कौतुक ऐकले.
रम्य ही स्वर्गाहूनि लंका..
गदिमांच्या प्रतिभेला बहर आलेला..
'या लंकेचे दासीपद तरी 'कमला'(लक्ष्मी ) घेईल का?..'
स्मरण रंजन
रेडिओ (२)
गुजरा हुआ जमाना..
अकराव्या वर्षी बीडला शिक्षणासाठी.
काकांकडे. तिथे मोठा रेडिओ 'मर्फी'.
रेडिओ पेक्षा त्याची गोड बाळाची जाहिरात
जास्त प्रसिद्ध.
रात्री उशीरा,
'आपली आवड'. सर्वांचीच.
सुमारे वर्षभर ' देहाची तिजोरी',
'मला हे दत्त गुरू दिसले,'
'मी डोलकर' ,' वादळ वारं सुटलं रं' ,
इ.गाण्यांनी धुमाकूळ घातला होता.
बहुधा शनिवारी सकाळी भावसरगम.
नवनवीन भावगीते.
महान संगीतकार कै.श्रीनिवास खळे यांनी
अनेक उत्तमोत्तम गाणी याच कार्यक्रमात दिली.
शुक्रतारा मंदवारा...
स्मरणरंजन
रेडिओ (१)
बचपन के दिन.
माझा जन्म खेड्यातला .आडगाव. जि.बीड.
वयाच्या दहा/अकरा वर्षापर्यंत
तिथेच वाढलो.
कळायला लागल्यापासून घरी रेडिओ.
आजोबांच्या बैठकीत
एका कोनाड्यात.फिलीप्स कंपनीचा सुबक.
बॉक्स आकाराचे एवरेडी बॅटरी वर चालणारा.
ईंग्रजी नाईन चे आकड्यातून उडी मारणारी मांजर.
बॅटरी वर्षभर चालायची.
मग तालुक्याचे गावाहून (माजलगाव)दुसरी आणायची.
जुनी बॅटरी अंगणात फोडणे हा माझा कार्यक्रम.
त्यात,
पितळी पट्ट्याचे चौकटीत ,
कोळशासारख्या पदार्थाच्या टोस्ट च्या
आकाराच्या वड्या .
पाऊस
हवेतला उकाडा भयंकर वाढला होता. धरती उन्हाच्या सततच्या मा-याने प्रमाणा बाहेर तापली होती. सारी सृष्टी पहिल्या पावसाची चातकासारखी वाट पहात होती.
अखेर त्याची येण्याची चाहुल लागली.
पालथ्या मुठीत घुसवलेली iv ची सुई
जीवघेण्या कवितेपेक्षा टोचरी.
अँटिव्हायरलच्या ठिबकसिंचनाचा
गिनीपिगी जीवरोपट्यावर विफल अभिषेक.
बेबंद नाडीठोक्यांपुढे मुक्तछदंही अचंबित.
धपापते विद्रोही तप्तश्वास.
PPE आच्छादितांच्या नि:शब्द कवायतींनी कोंदलेले भवताल.
स्वप्न-जागृती, शुध्दी-बेशुध्दीच्या अस्थिर सीमारेषांवर भोवंडणार्‍या जाणिवानेणिवांची कण्हणारी कडवट कडवी.
संपतील एकदाची आत्ताच
की,
ध्रुपदत राहतील
व्हेंटिलेटरच्या जागत्या पहार्‍यात
आज
उद्या
परवा?
आभाळ माझे जवळी
मजवर बरसेल खात्री
अलगद धावे मृगजळी
थेंब पाझरे रिक्त गात्री
गच्च धरले उराजवळी
मुक्त होते स्वप्नरात्री
शोधत माती कोवळी
थांगपत्ता नाही नेत्री
आभाळसर गर्द निळी
झेपावली नदी पात्री
भेटेल सागर जळी
पूर्णत्व मागे सहयात्री.
-सरीवर सरी
रोजची रात्री साडेआठची बस. या बसला शक्यतो रोज अप डाऊन करणारे, काही कॉलेजची मुलं अशी नेहमीची गर्दी. मुंबईत नसलो तरी आम्ही बस ने अप डाऊन करताना तसाच लोकलचा फील यायचा आम्हाला. कारण प्रत्येक बस ला वेगळा ग्रुप, वेगळी माणसं त्यामुळे आपली रेग्युलर बस चुकली की एकदम अनोळखी प्रदेशात आल्यासारखं वाटायचं.
भाकरी साठी शोधली चाकरी, चाकरीसाठी सोडलं गांव..
शहरात कुणी ओळखेना तरी , गावात राहायचं नाही राव..
रोजच्या साठी रोज कमवायचं, मिळेल खायला ते गोड मानायचं..
मजूर म्हणून असंच जगायचं, अन श्रीमंतीचं स्वप्न बघायचं..
थकलेलं मन रोज सांगायचं, एक दिवस मी मालक होईल..
माझ्या मालकीच्या गाडीतून माझ्या गावी परत जाईल..
तेव्हढ्यात कुठला आजार आला, धावणारा माणूस घरात कोंडला..
उद्योगधंदे बाजार बंद, अन वाहणारा रस्ता ओस पडला..
घरात खायला पुरणार किती, दुसरीकडं मागायचं किती..
आठवणीने परत गावच्या, मंद झाली होती मती..
