मुक्तक

कोव्हीड आणि फसवणूक

तीन दिवसापूर्वी मी आणि माझे संपूर्ण कुटुंब करोना विषाणूच्या आजारातून मुक्त झालो. या वेळी सामाजिक विलगीकरणामुळे माझी डोमिनार मोटार सायकल २१ दिवस बंद होती. ती सुरु करण्याच्या प्रयत्न केला असता त्याची बॅटरी उतरली असल्याचे लक्षात आले.

डोमिनार या ४०० सीसी ३४ हॉर्स पॉवर च्या मोटार सायकलला किक नाहीच. त्यामुळे बॅटरी नसेल तर ती चालू होतच नाही. यासाठी मी मुलुंड पूर्व ९० फूट रस्ता येथे असलेल्या बजाजच्या सर्व्हिस सेंटर मध्यें फोन केला त्यांनी आपला एक माणूस पाठवला आणि माझ्या मोटर सायकलमधली बॅटरी काढून चार्जिंग साठी नेली.

"काय रे? काय चाललंय?"

- - अरे वा वा.. अगदी वेळेवर आलास.. हे वाच.

"काय्ये हे??"

- - हे जग हलवून टाकणारं, अद्भूत आणि कालातीत असं लिखाण केलेलं आहे मी आत्ताच.. तूच माझा पहिला वाचक.

"आई ग्ग.."

- - वाच वाच... आता कळेल त्यांना मी काय चीज आहे ते..! अर्थात हे गंभीर आणि अभिजात लिखाण
तुला झेपणार नाही... पण सावकाश वाच... मग समजेल.

"काय्ये हे..! नुसता शेणसडा है सगळा आणि जोडीला हंबरडे न् हुंदके..!"

- - अरे वेड्याss... ह्या माझ्या तिच्याबद्दलच्या तरल भावना आहेत.. आणि हे सगळं शब्दांत पकडताना माझा आत्मा पार सोलवटून निघालाय रे ss..

खूप वर्ष झाली असतील, राजमाचीचा पहिला ट्रेक कधी केला ते आता नेमकं आठवत नाही. किंबहुना पहिल्यांदाच राजमाचीच्या त्या नितांतसुंदर वाटेवर जाऊनही तेव्हा माचीला न जाता सरळ पुढे गेलो होतो ते म्हणजे ढाकच्या बहिरीला.

हॅलो मंडळी,

या, उरा उरी भेटूया. नको म्हणताय? नाहीतरी आजकाल तुम्ही एकमेकांना उरा उरी कुठे भेटता ! समस्त मंडळी छान ढेरी बाळगून असतात त्यामुळे उरा उरी च्या ऐवजी ढेरा ढेरी भेटणेच होते, नाही का? कमीत कमी हस्तांदोलन तरी करूयात. तेही नको? लांबूनच नमस्कार करताय? म्हणजे तुमचे नाव सुशील दुष्यंन्त सिंग आहे वाटते? हरकत नाही, तुमच्यात एकी नाही काहीतरी कारण काढून घराबाहेर पडताय त्यामुळे या ना त्या मार्गाने मी येईलच मी तुम्हाला भेटायला.

स्वयंपाकघरात जेवायला बसलं की मागच्या दारातुन शाळेच्या छतावरुन लांबवरचा हिरवागार डोंगर दिसायचा. हो त्याचं पहिलं दर्शन हिरवंगारच होतं.

जुन महिना ,नविन शाळा ,लोणावळ्यातला पावसाळा आणी धुक्यात वेढलेला तो हिरवागार डोंगर एखाद्या गुढ ,अगम्य विचारवंतासारखा भासायचा.एवढं काही समजत नव्हतं पण त्या वयात वाचलेल्या परिकथांमधला एखादा राक्षस ,जादुगार किंवा चेटकीणीचं वास्तव्य असावं त्या डोंगरामागे असं वाटायचं.

दरवाज्यात उभं राहून वऱ्हाडी मंडळींच्या हातावर सॅनिटायझर ओतणाऱ्या आधुनिक नारायणाची एक पोस्ट वाचली.
त्याच कल्पनेचं आमचं एक व्हर्जन,

"काय नारायणराव? पाहुण्यांच्या हातात अक्षता आणि बत्तासे वाटायची संस्कृती आहे आपली! सॅनिटायझर काय वाटताय?", एका पाहुण्याने खोचक सवाल केला.

"बत्ताश्याचं काय घेऊन बसलात प्रभाकरराव? ढीगभर आणलेत मी स्वतः जाऊन. पण सरकारने साखर यंदा चीनवरून मागवली होती असं आजच्याच पेपरात आलंय. ठेऊन दिले गाठोड्यात बांधून बाजूला. देऊ का त्यातले दोन बत्तासे?"

"नको नको", असं म्हणत पाहुणे पुढे गेले

आज सकाळी अक्षय अन सैफचं मैं खिलाडी तू अनारी गाणं सुरु होतं. काही आवाज, काही ओळखीचे वास डायरेक्ट भूतकाळात घेऊन जातात. तसं हे गाणं मला अंबापेठेत घेऊन गेलं.

अंबापेठ ! म्हणजे माझं आजोळ. अमरावतीच्या मध्यवर्ती भागात असलेली सगळ्यात जुनी वस्ती ! अंबापेठेचं आयुष्यातलं स्थान लिहिण्याजोगती प्रतिभा माझ्यात कधी येईल का ते माहिती नाही, पण आज त्यातल्या एका भागावर लिहिण्याचा प्रयत्न करतोय.