मुक्तक

नव्हते जेव्हा पाहत कुणिही ...
रडलो होतो

झगमगताना पायतळीच्या अंधारी...
तगमगलो होतो

बेमालुमसा प्रतिमेमागे...
दडलो होतो

उजेड नाकारून अंधारा...
भिडलो होतो

श्रेयस प्रेयस तुंबळात..
सापडलो होतो

रुजताना उन्मळलो...
का मी किडलो होतो?

बोलणं जे जिवंत
कागदावर त्याचं प्रेत

बोलणं जे भाबडं मुक्त
कागदावर तेच अडचणीचं

बोलणं अधीर ओथंबलेलं कोवळं
कागदावर विचारपूर्वक शुष्क निबर

बोलणं गरमागरम लालबुंद
कागदावर डीप्लोमसीटाईप गुळमुळीत

बोलणं, वार्‍यावर विरून जाणारं
कागदावरचं, आयुष्यभर पायगुंता होऊन बसणारं

बोलणं, अगदी वैयक्तिक, थेट ओंजळभर.
कागदावरचं, वाचणाराच्या मूडनुसार हरवणारं गवसणारं.

बोलताना जे गाणं,
त्याचं कागदावर संदर्भासहीत स्पष्टीकरण.

एकेकाळी, बोलणं, प्रपोज करायला घाबरणारं.
त्याचकाळी, लिहिणं, चिठ्ठी पाठवायची सोय असणारं.

आयुष्याच्या वाटेवर एखादा अजाणता क्षण ज्यावेळी कठोरपणे थांबलेला असतो..

आणि काही प्रारब्धातील प्रश्नांची उत्तर शोधायला ही पर्याय नसतो..

त्यावेळी अचानक एखादा पर्याय उभा दिसतो..

त्यावेळी फक्त तूच आठवतोस..
अनादी ...अनंत..

जेव्हा, सगळं जग सोबत असतानाही आम्ही एकटे असतो..

आणि संसारिक दुःखात आम्ही पराजित होत असतो..

तेव्हा आमच्या रथाचा सारथी म्हणून तू समोर दिसतो..

त्यावेळी फक्त तूच आठवतोस..
अनादी ...अनंत..

मी पणा सोबत घेऊन जेव्हा आम्ही तुला शोधत असतो..

दानपेटीत दान टाकून , तुला जणू विकतच घेत असतो..

जेव्हा खूप खूप पाऊस पडेल ना,
आणि तुला माझी खूप खूप आठवण येईल ना,
आणि तेव्हा जेव्हा आपण भेटू ना,
तू म्हणशील, "नमस्कार मॅडम!"
मी तुझ्याकडे एक लुक देईन अन् मग तुझ्या बाजूला गाडीत बसेन.
"अगं, बेल्ट!"
मी मग चिडून बेल्ट लावेन.
"बोला!", तू म्हणशील.
मग मात्र मला रहावणार नाही.
मी तुझा गीअरवरचा हात हातात घेईन.
गालापाशी नेईन.
तू हसशील..म्हणशील, लोक बघतील
मी म्हणेन बघुदेत.
रहावणार नाहीच मला..
बेल्ट काढेन, अशी अख्खी झुकून मी तुझ्या जवळ पोचेन.
तुझ्या छातीवर डोक ठेवेन..
मान वर करून तुझ्याकडे पाहीन.

जपल्या होत्या
ओंजळ भरून कळ्या
परसातील वेलीवर
तुला फुले देण्यासाठी

दंवाचे माळून मोती
लेऊन वसने अंगभर
सोनेरी किरणांची
सजल्या होत्या कळ्या

पाकळ्या पाकळ्यांत
भरून गडद रंग
करून साठवण सुगंधाची
कळ्यांचे फुले झाली

भरली ओंजळ रिते अंगण
आणि दारावर मोठे कुलूप
गाव सोडून गेलेली तू
आत्ताच कळले मला

हातातली फुले
आपसूक सांडली
अंगण भर त्यांनी
रांगोळी मांडली

झेलत मा‍झ्या आसवांचे मोती
क्षणात फुल झाली निर्माल्य
फुले नव्हतीच ती
कोमेजली प्रीतीच माझी...